Urodził się 3 października 1923 roku we Lwowie. Rozpoczął naukę gry na fortepianie i skrzypcach w wieku czterech lat. Jako siedmiolatek skomponował swój pierwszy utwór symfoniczny, a jako jedenastoletni chłopiec zadebiutował na estradzie koncertowej recitalem fortepianowym. Dwa lata później wystąpił jako pianista i dyrygent w "III Koncercie fortepianowym" Ludwiga van Beethovena. Podczas II wojny światowej doznał kontuzji obu dłoni, co przekreśliło nadzieje na karierę pianistyczną. Skoncentrował się wówczas na kompozycji i dyrygenturze. Kształcił się pod kierunkiem Romana Palestra (kompozycja) i Waleriana Bierdiajewa (dyrygentura) w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. W latach 1947-49 przebywał w Paryżu, gdzie studiował u Nadii Boulanger i uczestniczył w powołaniu awangardowej grupy "Zodiaque". Jeszcze w 1946 roku został dyrygentem Filharmonii Wrocławskiej, później, w latach 1949-54, był dyrektorem Filharmonii Śląskiej w Katowicach, a od 1954 do 1956 stał na czele Filharmonii Krakowskiej. Był też związany z Filharmonią Narodową w Warszawie jako stały dyrygent w latach 1956-59.
Był laureatem kilku znaczących międzynarodowych konkursów kompozytorskich: m.in. Konkursu w Liège za "III Kwartet smyczkowy" i Konkursu im. Szymanowskiego za "Uwerturę 1947". Jego "Suita symfoniczna" w 1956 roku zdobyła Złoty Medal na Konkursie Kompozytorskim w Moskwie.
W 1956 roku wygrał także Międzynarodowy Konkurs Dyrygencki w Rzymie. Zaproszony przez George'a Szella zadebiutował w Stanach Zjednoczonych z Cleveland Orchestra. Wkrótce dyrygował New York Philharmonic, Pittsburgh Symphony, Cincinnati Symphony, a w 1960 został dyrektorem artystycznym Minneapolis Symphony Orchestra, w 1970 przemianowanej na Minnesota Orchestra (funkcję tę pełnił przez 19 lat). Od tego czasu był częstym gościem najlepszych orkiestr na całym świecie (m.in. Berliner Philharmoniker, Wiener Symphoniker, London Symphony Orchestra, The Philharmonia Orchestra, NHK Symphony Orchestra), jak również znakomitych teatrów operowych, takich jak Wiener Staatsoper i Metropolitan Opera. Odbywał międzynarodowe tournées z orkiestrami, takimi jak Concergebouworkestr, Orchestre Nationale de France, Orkiestra Filharmonii Narodowej w Warszawie, dwukrotnie podróżował z Philadelphia Orchestra do Ameryki Południowej i z Cleveland Orchestra do Australii. W latach 1984-91 zajmował stanowisko głównego dyrygenta Hallé Orchestra w Manchesterze. Z zespołem tym koncertował w Londynie i wielu innych miastach Wielkiej Brytanii, a także w Niemczech, Austrii, Szwajcarii, krajach skandynawskich, Hiszpanii, Polsce i Stanach Zjednoczonych.
Stanisław Skrowaczewski nagrał ogromny repertuar dla firm płytowych RCA, Philips, CBS, Denon, EMI/Angel, Mercury, Vox, Erato, Polskie Nagrania, Arte Nova i Oehms Classics. Wiele jego nagrań analogowych ukazało się w postaci reedycji na płytach CD, a nowe rejestracje dzieł Antona Brucknera, Dmitrija Szostakowicza i Johannesa Brahmsa (z Hallé Orchestra) spotkały się z doskonałym przyjęciem. Za interpretacje symfonii Brucknera otrzymał Złoty Medal Towarzystwa Mahlerowsko-Brucknerowskiego, zaś za popularyzację muzyki współczesnej z Minnesota Orchestra - pięciokrotnie Nagrodę ASCAP. Nagrania jedenastu symfonii Brucknera z Saarlaendischer Rundfunk Orchestra (wydane przez Arte Nova) otrzymały w Cannes w 2002 roku nagrodę za najlepsze nagranie XVIII/XIX-wiecznego utworu orkiestrowego. W 2012 roku otrzymał od Bruckner Society in America order Medal of Honor za genialne interpretacje muzyki Antona Brucknera.
Był honorowym dyrygentem Minnesota Orchestra, a także dyrygentem gościnnym Saarlaendischer Rundfunk Orchestra, Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia oraz Deutschen Radio Philharmonie. W latach 2007-2010 był też głównym dyrygentem Yomiuri Nippon Symphony Orchestra w Tokio.
Za wybitne zasługi dla polskiej kultury, osiągnięcia w pracy artystycznej i twórczej był wielokrotnie nagradzany. W 1999 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. W 2002 roku przyjął tytuł I dyrygenta gościnnego Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia. W 2004 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Muzycznej we Wrocławiu, zaś w 2012 – Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach (ten tytuł nadał mu również Uniwersytet w St. Paul, Uniwersytet Minnesota, New England Conservatory of Music). W 2009 roku odebrał w Katowicach "Diamentową Batutę" – nagrodę przyznawaną przez Zarząd Polskiego Radia. W 2014 roku uhonorowano go Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.
Kompozycje
- Uwertura w stylu klasycznym na orkiestrę (1944)
- Trio fortepianowe As-dur (1946)
- Trzy pieśni na sopran i orkiestrę (1946)
- Symfoniczne preludium, fuga i postludium na orkiestrę (1946-48)
- Uwertura na orkiestrę (1947)
- Mazurek na fortepian (1947)
- Symfonia na smyczki (1947-49)
- Muzyka nocą, wariacje symfoniczne na orkiestrę (1949)
- Ugo i Parisina, balet (1949-50)
- Pieśni nad pieśniami na sopran i orkiestrę kameralną (1949-51)
- Baśń symfoniczna o Krasnoludkach i Sierotce Marysi na orkiestrę (1952)
- Symfonia zwycięstwa (1954)
- Koncert na rożek angielski i orkiestrę (1969)
- Ricercari notturni na saksofon lub klarnet i orkiestrę (1977)
- Koncert na klarnet a i orkiestrę (1980)
- Trio na klarnet, fagot i fortepian (1982-84)
- Fantasie per quattro na klarnet, skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1984)
- Koncert na skrzypce i orkiestrę (1985)
- Koncert na orkiestrę (1985)
- Fanfare na orkiestrę (1987)
- Fantasie per sei na obój, skrzypce, altówkę, wiolonczelę, kontrabas i fortepian (1988)
- Trio smyczkowe (1990)
- Koncert potrójny na skrzypce, klarnet, fortepian i orkiestrę (1991)
- Fantasie per tre na flet, obój i wiolonczelę (1992)
- Gesualdo di Venosa: Six Madrigals na orkiestrę (1992)
- Chamber Concerto 'Ritornelli poi ritornelli' na orkiestrę (1993)
- Passacaglia immaginaria na orkiestrę (1996)
- Musica a quattro na klarnet, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (1998)
- Koncert na fortepian i orkiestrę (2002)
- Il Piffero della notte, fantazja na flet i orkiestrę (2007)
- Music for Winds (2009)
Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, grudzień 2002, aktualizacja: lipiec 2016, AG.