W latach 1974-75 studiował filozofię w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (obecnie Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego), a następnie, w latach 1977-82, kompozycję w klasie Mariana Borkowskiego w Akademii Muzycznej w Warszawie, otrzymując dyplom z wyróżnieniem. Ponadto brał udział w międzynarodowych kursach kompozytorskich, prowadzonych przez François-Bernarda Mâche'a (Pécs w 1980), Iannisa Xenakisa (Salzburg i Delfy w 1985). Był stypendystą Sociéte des Compositeurs et Editeurs de Musique SACEM we Francji, a jako stypendysta Acanthes odbył kurs kompozytorski u Oliviera Messiaena w Avignon (w 1987)
Pełna agresywnych, ciemnych brzmień muzyka Błażewicza ma często źródła w jego egzystencjalnych przemyśleniach. Zainteresowany filozofią Wschodu kompozytor skłania się ku muzyce instrumentalnej, w której poszukuje nowych efektów kolorystycznych (osiąganych dzięki użyciu perkusji i live electronics). Z pewnością nie pisze jednak w służbie eksperymentu. Jak sam mówił o swojej twórczości:
W moim przypadku komponowanie jest rozprawą z pewną sytuacją egzystencjalną, z własnym "cieniem" (używając określenia Junga). Jeżeli więc współczesny kompozytor chce mówić o tym, co go nurtuje, nie może używać struktur gramatyki muzycznej typowych dla epok przeszłych.
Za swoją twórczość kompozytorską otrzymał wiele nagród, m.in. w 1981 – III nagrodę na I Ogólnopolskim Konkursie na utwór chóralny a cappella w Legnicy za "Pensées" na 3 grupy chóralne (1977) oraz wyróżnienie na II Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim w Białymstoku za "Kammerkonzert" na 14 solistów-kameralistów (1981), w 1983 – I nagrodę w kategorii utworów chóralnych na Warszawskim Konkursie Kompozytorskim Związku Kompozytorów Polskich za utwór "Lokomotywa" na 4-głosowy chór dziecięcy a cappella do wiersza Juliana Tuwima (1983), w 1984 – wyróżnienie na Konkursie Młodych Kompozytorów Związku Kompozytorów Polskich za "Sinnenwelt" (1984), a w 1985 – nagrodę specjalną na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim "Music Today 1985" w Tokyo za "Thanatos" na flet solo (1984-85). Ponadto został uhonorowany Nagrodą im. Stanisława Wyspiańskiego za całokształt twórczości (1988) oraz dwukrotnie Prix Italia (1989, 1990).
Jego utwory powstały m.in. na zamówienie zespołu 2e2m Paula Mefano (1986), Josepha Hertera (1987), Teatru Dramatycznego w Warszawie (1992), Polskiego Radia BIS (1995), niemieckiej firmy produkującej instrumenty perkusyjne "Kolberg" (1996, 1999), Deutschland Radio (1998), Międzynarodowego Stowarzyszenia Muzyki Perkusyjnej PAS (1998) oraz Jeunesses Musicales World Orchestra & World Brass (1999).
Marcin Błażewicz przez wiele lat zajmował się propagowaniem kultury muzycznej. Zorganizował ponad 200 koncertów poświęconych głównie muzyce współczesnej, wśród nich cykle: Prezentacje Młodych Kompozytorów, Spotkania z Muzyką Współczesną, Młodzi Muzycy Młodym Słuchaczom (Warszawa, 1979-81). Był organizatorem i dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Forum Nowej Muzyki w Warszawie (1983-87) oraz dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Festiwalu „Jeunesses Musicales” (Częstochowa, 1986; Warszawa, 1990). Był również doradcą do spraw muzycznych Instytutu Francuskiego w Warszawie (1985-86) oraz jurorem Międzynarodowego Festiwalu Radiowego Prix Italia (Peruggia 1989). W latach 1986-98 sprawował funkcję kierownika muzycznego Teatru Polskiego Radia. W latach 1992-93 współpracował z Telewizją Edukacyjną, a od 1995 roku współpracuje z Polskim Radiem "BIS". W 2000 roku założył czasopismo o muzyce i sztukach pokrewnych "Muzyka21", którego był redaktorem naczelnym do 2001 roku. Sprawował także funkcje przewodniczącego sekcji muzyki poważnej ZAiKS (2006-2013) oraz skarbnika ZAiKS (od 2006). Był także członkiem Towarzystwa Sztuki Perkusyjnej, polskiej sekcji "Jeunesses Musicales" oraz Związku Kompozytorów Polskich.
Zajmował się również pracą pedagogiczną. Od 1985 roku wykładał na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Prowadził klasę kompozycji, nauczał także czytania partytur oraz instrumentacji, która stanowi centrum jego zainteresowań. W roku 2003 zdobył tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1999-2002 i 2005-2008 był prodziekanem wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki UMFC, a w latach 2008 – 2012 dziekanem tego wydziału. Obecnie pełni funkcję kierownika katedry kompozycji. Był promotorem dziewięciu doktoratów, m.in. Dariusza Przybylskiego, Eunho Changa i Krzesimira Dębskiego.
Strona internetowa kompozytora: mblazewicz.republika.pl.
Ważniejsze kompozycje
- Pensées na 3 grupy chóralne (1977)
- Apeiron na wiolonczelę solo (1977)
- Die Lichtung na 8 instrumentów dętych drewnianych (1978)
- Wariacje na fortepian (1978)
- Vieillesse na baryton i orkiestrę kameralną (1978-79)
- Nonet na instrumenty dęte blaszane i kotły (1979)
- Podróż do źródeł czasu, preludium na orkiestrę kameralną według Alejo Carpentiera (1979)
- Kwartet smyczkowy (1979-80)
- Feuerwerk na orkiestrę (1980)
- Destin na alt, chór męski i wielką orkiestrę symfoniczną (1980-81)
- Już tylko tyle, pantomima na orkiestrę i zespół beatowy (1981)
- Brass quintet (1981)
- Kammerkonzert na 14 solistów-kameralistów (1981)
- Koncert na orkiestrę (1981-82)
- Eruptio na orkiestrę (1983)
- Lokomotywa na 4-głosowy chór dziecięcy a cappella do wiersza Juliana Tuwima Lokomotywa (1983)
- Misterium podróży, pantomima na orkiestrę (1984)
- Świat zmysłów na orkiestrę (1984)
- Thanatos na flet solo (1984-85)
- Flash na orkiestrę smyczkową (1984-85)
- Arista - omen śmierci na perkusję z użyciem środków elektronicznych (1986)
- Los caprichos. Koncert na gitarę i orkiestrę (1986-88)
- Et tua res agitur na perkusję, 2 trąbki i orkiestrę smyczkową (1987)
- Rosa z bosych stóp... na sopran, flet, obój, fagot i klawesyn amplifikowany (1987)
- Maya na organy solo (1987)
- Kotlety św. Franciszka, opera w 2 aktach do tekstu Stephena Themersona (1991)
- As na harfę i perkusję (1992)
- Okruchy światła na głos solo, chór męski i orkiestrę kameralną (1992-93)
- Symfonia [wersja I] na tenor i orkiestrę do wiersza Krzysztofa Lipki (1994-2000)
- Sansara na 15 instrumentów i live electronics (1995)
- Atlantyda naszych dni, oratorium radiowe (1995)
- Ineffabilis na perkusję (1997)
- Koncert fortepianowy (1997)
- Najciemniajsza Ciemność (The Darkest Dark), misterium wyzwolenia w 3 częściach na chór, orkiestrę i live electronic (1997-99)
- Konzertstück na instrumenty dęte blaszane i perkusję (1998)
- Kolbergfantasie na perkusję (1998)
- Kundalini na 6 perkusji i live electronic (1998-2000)
- Credo na chór mieszany a cappella (1999)
- Koncert marimbafonowy (1999)
- Koncert na flet i smyczki (1999)
- Can you hear it na akordeon i kwartet smyczkowy (2000-2001)
- Koncert na instrumenty dęte blaszne i orkiestrę (2002-2003)
- Bal w operze na aktorów, chór i orkiestrę (2003)
- Koziołek Matołek, oratorium dla dzieci na narratora, chór i orkiestrę (2004)
- Smutek i radość życia na sopran, 2 klarnety i 8 perkusji (2004)
- Symfonia [wersja II] na chór i orkiestrę (2004)
- Kwintet fortepianowy „... duch łąk, ... duch pól" (2004)
- Koncert na marimbafon i orkiestrę nr 2 (2004-2005)
- Sahaj Manush na dwie perkusje (2005)
- Transition in memory Claudio Monteverdi na 8 żeńskich głosów wokalnych i klarnet basowy (2005)
- Koncert na skrzypce i smyczki (2006)
- Sonata na dwa fortepiany i dwie perkusje (2006)
- Ballada na dwa fortepiany i dwie perkusje (2006)
- Koncert na tubę i orekistrę (2006)
- Concerto for Trumpet and String Orchestra (2006-2008)
- Concerto rustico na marimbę i orkiestrę smyczkową (2007)
- Sonata na marimbę (2009)
- Koncert na fortepian i orkiestrę smyczkową (2010)
- Koncert na akordeon i orkiestrę smyczkową (2012)
- Kali-Yuga na głos, perkusję i orkiestrę symfoniczną (2014)
- Olga Bo, opera w 2 aktach do libretta Duśki Markowskiej (2014-2015)
- Koncert podwójny na skrzypce, akordeon i orkiestrę (2015-2016)
Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, grudzień 2002, aktualizacja: czerwiec 20016, AG.
