Należy do najbardziej popularnych aktorek swojego pokolenia, gra w wielu telewizyjnych serialach, gości na okładkach kolorowych pism. Na co dzień występuje w Teatrze Narodowym w Warszawie.
W 1994 roku Małgorzata Kożuchowska ukończyła Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. W 1994 roku dostała angaż do warszawskiego Teatru Dramatycznego. Jeszcze jako studentka grała w spektaklach Teatru Telewizji, m.in.: "Dziesiątej Beethovena" Petera Ustinova w reżyserii Bogdana Augustyniaka (1993) i "Kłamczusze" Maurice'a Hennequin w reżyserii Pawła Trzaski (1993). Później na małym ekranie wystąpiła także w Kordianie Juliusza Słowackiego w reżyserii Jana Englerta (1994) i "Modliszce" Davida Williamsona, spektaklu Jerzego Domaradzkiego (1994). Również jej sceniczny debiut na deskach teatralnych przypadł na czas studiów. Debiutowała w Teatrze Dramatycznym jako Aldonza-Dulcynea w spektaklu muzycznym "Człowiek z La Manchy" Mitcha Leigh w reżyserii Jerzego Gruzy (1994). Zaraz potem zagrała Tess w "Szóstym stopniu oddalenia" Johna Guare'a w reżyserii Piotra Cieślaka (1994). Była to współczesna amerykańska sztuka, broadwayowski przebój mówiący o uprzedzeniach i problemach klasy średniej. W 1995 roku zagrała w zupełnie innej poetyce - była uosobieniem Łakomstwa w "Magii grzechu", XVII-wiecznym tekście Calderona reżyserowanym przez Tadeusza Słobodzianka.
W 1994 Kożuchowska po raz pierwszy pojawiła się w serialu telewizyjnym, zagrała w "Fitness Club" w reżyserii Pawła Karpińskiego. W tym samym roku zagrała Marię, samotną, borykającą się z życiowymi problemami dziewczynę, w filmie Ptaszka Krystyny Krupskiej-Wysockiej. Wystąpiła też w sensacyjnych "Młodych wilkach" Jarosława Żamojdy (1995), a rok później w politycznych Grach ulicznych, w których Krzysztof Krauze przedstawiał dziennikarskie dochodzenie dotyczące zabójstwa działacza opozycji lat 70., Stanisława Pyjasa. Sukces i popularność przyniosły aktorce brawurowo zagrane role w komediach Juliusza Machulskiego - Kiler (1997) i "Kiler-ów 2-óch" (1999). Kożuchowska stworzyła w nich pełną energii i bezpretensjonalną postać młodej dziennikarki, Ewy Szańskiej.
Występowała też w telewizyjnym serialu o życiu studentów - "Pokój 107" w reżyserii Mirosława Dębińskiego (1997), pojawiła się też w obsadzie telenoweli "Złotopolscy". Kożuchowska stawała się znaną aktorką telewizyjną i filmową, a tymczasem w teatrze miała okazje grać m.in. Febe i Dworkę w "Jak wam się podoba" Szekspira w reżyserii Piotra Cieślaka (1996) i Duniaszę w "Wiśniowym sadzie" Antoniego Czechowa w reżyserii Leonida Hejfeca (1997). Wystąpiła także w dwóch głośnych przedstawieniach, które wyznaczyły kierunek nowego teatru polskiego na kilka następnych sezonów. Była Bianką w Poskromieniu złośnicy Szekspira w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego (1997) i Candy w "Niezidentyfikowanych szczątkach ludzkich i prawdziwej naturze miłości" Brada Frasera w reżyserii Grzegorza Jarzyny (1998). Pierwsze z tych przedstawień było feministyczną interpretacją dramatu Szekspira, pełną odniesień do popkultury, pokazującą nowoczesny świat, drugie przełamującym tabu spektaklem, odważnie pokazującym miłość, seks i przemoc oraz zagubionych we współczesnym świecie ludzi, którzy rozpaczliwie poszukują miłości. Jej kolejnymi teatralnymi rolami były przede wszystkim postaci z dramaturgii współczesnej. Na scenie Teatru Dramatycznego aktorka zagrała w spektaklach Cieślaka - Polly w "Operze żebraczej" Vaclava Havla (1999) i Blanche w "Obsługiwałem angielskiego króla" Bohumila Hrabala (2003), a także Królową w "Alicji w krainie czarów" wg Lewisa Carolla w reżyserii Tomasza Hynka (2001). Wystąpiła również gościnnie w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej jako Irene/Marie/Emma/Kelly/Aktorka w "Tonacji blue czyli Blue Room" Davida Hare'a w reżyserii Krzysztofa Zaleskiego (2000). W Teatrze Telewizji także grała w spektaklach wg tekstów współczesnych pisarzy, była m.in. Desiree w "Zagładzie ludu albo moja wątroba jest bez sensu" Wernera Schwaba w reżyserii Filipa Bajona (1998), Reporterką w "Niech żyją agenci" Marka Bukowskiego w reżyserii Witolda Adamka (1998), Eunice w "Co nie jest snem" Eustachego Rylskiego w reżyserii Krzysztofa Zaleskiego (2000), Kingą w "Złodziejkach chleba" Ewy Lachnit w reżyserii Natalii Korynckiej-Gruz (2002) i Lili Kroll w "Czerwonych kometach" Andreasa Sautera i Bernharda Studlara w reżyserii Andrzeja Strzeleckiego (2007).
Od 2001 do 2011 roku w telenoweli "M jak miłość" Kożuchowska grała jedną z głównych ról, Hankę. Po przebojowej Ewie z komedii Machulskiego tym razem stworzyła postać statecznej, młodej matki.
"Hanka przez pierwsze dwa lata była czarnym charakterem" - przypominała aktorka. - "(...) Gdyby ktoś powiedział mi wtedy, że będę przez pięć lat grała jedną postać w serialu, to odpowiedziałabym, że się do tego nie nadaję. Nie miałam pojęcia, że tak długo będę musiała się z tą postacią mierzyć i zaprzyjaźniać. Bez sympatii taki związek byłby nie do wytrzymania..." ("Gazeta Wyborcza" 2005, nr 72).
W 2002 roku ponownie można było zobaczyć ją w komedii Juliusza Machulskiego "Superprodukcja". W tej satyrze na środowisko rodzimych filmowców zagrała samą siebie, gwiazdę filmu "Świństwo". W 2005 roku wcieliła się w mecenas Annę Zenke, kochankę tytułowego Komornika z nagrodzonego Złotymi Lwami na Festiwalu w Gdyni filmu Feliksa Falka. Stworzyła postać twardej i bezwzględnej kobiety. W Senności Magdaleny Piekorz (2008), obrazie o ludziach pozostających w życiowym letargu, zagrała jedną z głównych ról - Różę, niespełnioną aktorkę cierpiącą na narkolepsję.
W 2004 roku Kożuchowska zagrała w "Błądzeniu", przedstawieniu Jerzego Jarockiego na podstawie tekstów Witolda Gombrowicza. Pojawiła się w trzech rolach: Alicji z "Dziewictwa", Albertynki z "Operetki", a wreszcie Rity, żony Gombrowicza. W "Błądzeniu" stworzyła bardzo dobry duet z Mariuszem Bonaszewskim, który wcielił się w postaci m.in. Józia, hrabiego Szarma i Witolda II. Janusz R. Kowalczyk chwalił ją za Ritę:
"Świetnie radziła sobie występująca gościnnie Małgorzata Kożuchowska - aktorka warszawskiego Teatru Dramatycznego. (...) Przejmująca była zwłaszcza jedna z ostatnich scen, ślub we francuskim merostwie schorowanego 63-letniego Gombrowicza z młodą Ritą, odtworzony według relacji jego małżonki" ("Rzeczpospolita" 2004, nr 126).
Kolejną interesującą rolą Kożuchowskiej była Jana w tragikomedii Petra Zelenki "Opowieści o zwyczajnym szaleństwie" w reżyserii Agnieszki Glińskiej (2005). "Opowieści..." przedstawiały absurd współczesnej rzeczywistości, gdzie irracjonalne zdarzenia stają się normą, a ludzie poszukujący miłości wpędzają się w coraz większą samotność. Ci, którzy tak jak Jana, nie chcą dopuścić do siebie myśli, że ceną za normalne życie jest poddanie się szaleństwu, skazani są na ciągłe stresy i rozczarowania.
W 2005 roku aktorka przeniosła się do Teatru Narodowego. Tutaj miała okazję występować w kolejnych przedstawieniach Jarockiego - Kosmosie wg Gombrowicza (2005) oraz Miłości na Krymie Sławomira Mrożka (2007). W Gombrowiczowskim przedstawieniu była "marzycielską i wyzbytą marzeń zarazem Leną" - notował Tomasz Miłkowski ("Przegląd" 2005, nr 45). Znów ciekawie zagrała w parze z Bonaszewskim - Ludwikiem. Oboje stworzyli
"Intrygujące role" - pisała Anna R. Burzyńska - "mieszczące się w schemacie 'Kosmosu' jako powieści kryminalnej, a zarazem schemat ten podnoszące do poziomu przypowieści (...)" ("Tygodnik Powszechny" 2005, nr 46).
W "Miłości na Krymie" zagrała natomiast Tatianę, młodą nauczycielkę zakochaną bez wzajemności w poruczniku Sjejkinie.
"(...) bardzo dobra rola Małgorzaty Kożuchowskiej, subtelnie zaznaczającej symboliczny wymiar swojej postaci, a zarazem unikającej papierowości" (Anna R. Burzyńska, "Tygodnik Powszechny" 2007, nr 4).
Na deskach Narodowego aktorka wcieliła się ostatnio w postać Hrabiny w "Umowie, czyli łajdaku ukaranym" Pierre'a Marivaux w reżyserii Jacquesa Lassalle'a (2009).
"Patrząc na Małgorzatę Kożuchowską (Hrabina) i Grzegorza Małeckiego (Lelio), przypominałem sobie 'Niebezpieczne związki' de Laclos" - notował Jacek Wakar. - "Kożuchowska łączy w tej roli kruchość Madame de Tourvel z wyrachowaniem Markizy de Merteuil. Potrafi zmienić się w jednej chwili: od obrony przejść do ataku" ("Dziennik" 2009, nr 57).
W 2010 roku zagrała Dianę w "Księżniczce na opak wywróconej" Pedro Calderona de la Barki w reżyserii Jana Englerta.
"To opowieść o teatrze, ale także o miłości" - mówiła Kożuchowska o sztuce. - "O tym, jak kostium może zmienić człowieka i jak zwykła przebieranka może wpłynąć na nasze życie. Zwłaszcza gdy nam się spodoba być kimś innym, niż jesteśmy w rzeczywistości".
Największą sensację wzbudziła jednak Kożuchowska w roli Margaret w "Kotce na gorącym, blaszanym dachu" Tennessee Williamsa w reżyserii Grzegorza Chrapkiewicza w 2013 roku. Choć spektakl spotkał się z mieszaną opinią krytyki, widzowie ustawiali się w kolejkach, by obejrzeć swoich ulubionych aktorów (prócz Kożuchowskiej m.in. Janusza Gajosa i Ewę Wiśniewską) w sztuce amerykańskiego dramaturga.
Równocześnie Kożuchowska pojawiała się w lżejszym repertuarze. Wspólnie z Dorotą Landowską, Beatą Ścibakówną i Edytą Olszówką wystąpiła w skrojonym na przebój przedstawieniu "One" Pam Gems w reżyserii Krzysztofa Zaleskiego (Teatr Komedia w Warszawie, 2006). W 2007 roku na ekrany weszła komedia romantyczna "Dlaczego nie!" w reżyserii Ryszarda Zatorskiego, gdzie Kożuchowska grając Renatę zaprezentowała się jako femme fatale w kolorze blond. W 2008 roku zagrała główną rolę w "Senności" Magdaleny Piekorz na podstawie scenariusza Wojciecha Kuczoka.
Aktorka nadal gra w popularnych serialach, oprócz "M jak miłość" także m.in. w "Kryminalnych", "Prawie Agaty", Teraz albo nigdy" i "Drugiej szansie". Dużą popularność zdobyła postać Natalii Boskiej, którą odgrywa w komediowej produkcji "Rodzinka.pl".
Nagrody:
- 1999 - Nagroda przyznawana przez Akademię Teatralną w Warszawie dla absolwentki szkoły aktorskiej, która w pięć lat po jej ukończeniu osiągnęła najlepsze wyniki w zawodzie;
- 2004 - Złota Kaczka, nagroda dla najlepszej aktorki w plebiscycie czytelników miesięcznika "Film"; Telekamera dla najlepszej aktorki, nagroda przyznana w plebiscycie czytelników "TeleTygodnia"; Nominacja do nagrody Feliksów Warszawskich za najlepszą rolę żeńską, za role Alicji, Albertynki i Rity w przedstawieniu Błądzenie wg Witolda Gombrowicza w reżyserii Jerzego Jarockiego z Teatru Narodowego w Warszawie;
- 2005 - TeleKamera dla najlepszej aktorki, nagroda przyznana w plebiscycie czytelników "TeleTygodnia"; Najlepsza polska aktorka 2004 - tytuł w plebiscycie czytelników "Super Expressu; Srebrny Motyl - nagroda redakcji miesięcznika "Super Linia";
- 2008 - Superjantar za najlepszy debiut aktorski 10-lecia - za rolę w filmie Kiler w reżyserii Juliusza Machulskiego na 27. Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych "Młodzi i Film".
- 2013 - Wygrana w plebiscycie magazynu Viva - "Viva Najpiękniejsi"
- 2013 - 6. Festiwal Reżyserii Filmowej - Kryształowy Dzik za współpracę z reżyserem.
Autor: Monika Mokrzycka-Pokora, czerwiec 2007; aktualizacja: czerwiec 2016.