W latach 1948-53 studiowała na Wydziale Rzeźby w Wyższej Szkole Przemysłu Artystycznego w Pradze pod kierunkiem Josefa Wágnera. Od 1954 na stałe mieszkała w Warszawie. W 1955 była w komitecie organizacyjnym Ogólnopolskiej Wystawy Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale.
Dzieła Stehnovej znajdują się w zbiorach publicznych głównie w Polsce, m.in. w Muzeach Narodowych w Warszawie i Krakowie, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Radomiu, Muzeum Sztuki w Łodzi, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.
Tworzyła rzeźby przede wszystkim w gipsie (z przeznaczeniem do odlania w metalu), ale także w cemencie i w kamieniu (marmur). Skupiona w nich była na zagadnieniu formy, którą początkowo studiowała na postaci ludzkiej, najpierw ujętej realistycznie, z czasem poddawanej coraz silniejszym uproszczeniom. Ok. 1960 pojawiły się w jej rzeźbie uogólnienia i ażury zdradzające wpływ koncepcji Henry'ego Moore'a. W ciągu lat 60. rzeźbiarka zmierzała ku formie abstrakcyjnej, która jednak wyrastała ze studiów nad kształtami naturalnymi - drzew, kamieni, kości, np. Kropla (1968, gips) czy Wariant z miedzią I (1971, gips?). W dziełach tych bryła stawała się coraz bardziej otwarta na przestrzeń, filigranowa, pełna krzywizn, szczelin, wypukłości i wklęśnięć, niekiedy jakby zgruchotana czy zwietrzała. W ostatnich latach życia ważnym tematem stała się dla artystki znów postać ludzka, np. Krystyna się żegna (1982, gips).
Równoczesnym nurtem twórczości Stehnovej był rysunek (piórkiem i tuszem). Można w nim odnaleźć podobne tendencje, co w rzeźbie, traktowała go jednak jako autonomiczną formę wypowiedzi.
Brała udział w licznych wystawach zbiorowych w kraju, m.in.:
- 1954 - III Ogólnopolska Wystawa Rzeźby w Warszawie
- 1966-81 - I-VIII Festiwale Sztuk Pięknych w Warszawie
- 1971 - Rzeźba Plenerowa i Monumentalna w PRL we Wrocławiu
- 1984 - Rzeźba polska 1944-1984 w Poznaniu
i za granicą, m.in.:
- 1983 - II Triennale Małej Formy w Fellbach.
Uczestniczyła też w licznych plenerach rzeźby, głównie w Orońsku.
Miała cztery wystawy indywidualne:
- 1965 - Galeria TPSP w Warszawie
- 1971 - BWA w Piastowie
- 1975 - Klub PAX w Warszawie
- 1980 - Galeria Wystawy na Pięknej w Warszawie.
Po śmierci artystki jej prace pokazano w 1992 roku na indywidualnej wystawie w warszawskiej Zachęcie.
Autor: Paweł Freus, październik 2008.