Rzeźbiarz, urodzony w 1857 w Warszawie, zmarł po 1938.
W latach 1874-1876 kształcił się w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Marcelego Guyskiego, a następnie w Warszawie u Leona Molatyńskiego. Od 1886 przebywał w Paryżu, gdzie uczęszczał do pracowni Cypriana Godebskiego a także pobierał nauki u Louisa A. Roubauda w Académie des Beaux-Arts. Po powrocie do Warszawy, od 1889 prowadził wspólną pracownię z rzeźbiarzem Andrzejem Pruszyńskim, następnie zaś otworzył samodzielny warsztat rzeźbiarsko-kamieniarski połączony z atelier artystycznym.
W czynnej w latach dziewięćdziesiątych i w pierwszych latach XX w. pracowni, Woydyga wykonywał liczne portrety, nagrobki, pomniki i rzeźbę architektoniczną. Aczkolwiek wiele z nich nie dotrwało do dzisiaj, nadal stanowią one ważny element wystroju architektonicznego warszawskich budowli, wnętrz kościelnych i cmentarzy. Do zachowanych dzieł artysty należą m.in.: rzeźby dekoracyjne na wiadukcie im. S. Markiewicza przy ulicy Karowej - grupa alegoryczna Warszawa oraz figura Syreny (początkowo, w 1904, odlane w cynku; w 1914 zastąpione wersją odkutą w piaskowcu), kamienne tympanony nad kaplicami bocznymi w kościele św. Aleksandra (1891) oraz liczne pomniki na Cmentarzu Powązkowskim, m.in. Anioł śmierci na grobowcu Kamieńskich oraz figura Żal na nagrobku Jakubowskich.
W swojej twórczości Jan Woydyga łączył klasycyzującą estetykę akademicką z pewna dozą swobody w kształtowaniu formy, zdradzającą wpływy secesji.
Podstawowa bibliografia:
- Rachubowa Katarzyna, "Rzeźba polska XIX wieku. Od klasycyzmu do symbolizmu". Katalog zbiorów. Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 1993
- Kwiatkowska Maria Irena, "Rzeźbiarze warszawscy XIX wieku", Warszawa 1995
Autor: Piotr Szubert, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, sierpień 2002.