W latach 1995-2000 studiowała w pracowni prof. Grzegorza Kowalskiego na Wydziale Rzeźby warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Tworzy filmy wideo, rysunki, obiekty, instalacje, ilustracje dla prasy. Pisze teksty - publikowała w "Czereji" (piśmie wydawanym przez Artura Żmijewskiego), katalogach wystaw, prowadzi blog o podróżowaniu komunikacją miejską (autobus.blog.pl). Współpracuje z Fundacją Galerii Foksal. Mieszka i pracuje w Warszawie.
Wczesne prace Anny Niesterowicz opierały się na tematach zaczerpniętych z własnego życia, szczególnie z dzieciństwa. W filmach wideo często posługiwała się metodą found-footage. Jej pierwszy film Gierek (2000) został zmontowany ze znalezionego w archiwum materiału dokumentującego wizytę Edwarda Gierka w przedszkolu artystki. Przedstawia propagandową scenę - spotkanie między pierwszym sekretarzem PZPR a Niesterowicz jako małą dziewczynką. Jak pisze Łukasz Ronduda,
"sięgnięcie po ten, stanowiący część jej biografii, film pozwala artystce zanalizować relacje pomiędzy dwoma przenikającymi się wymiarami ludzkiego życia: prywatnym a publicznym".
Pracę dyplomową Anny Niesterowicz stanowiła instalacja wideo Ciemność i pleśń (2000). Tytuł zaczerpnięty został z opowiadania Stanisława Lema - jego głównym motywem była zmutowana bakteria, za sprawą której dojść może do zagłady świata (ciemność i pleśń były niezbędne do rozpoczęcia tego procesu). Instalacja odtwarzała rozmowę z wujem artystki - nałogowym alkoholikiem i "żulem", mieszkającym w domu, w którym ona spędziła dzieciństwo. Jak stwierdziła sama Niesterowicz,
"robię z tego mojego wstydu pracę dyplomową. Był dla mnie tematem tabu".
Stach Szabłowski określił pracę jako
"rzecz z pogranicza prywatnej mitologii, reportażu społecznego i przypowieści o czającym się w człowieku zarodku samozniszczenia".
Na wystawie Sexxx w 2000 roku Niestrowicz wspólnie z Rafałem Grabowskim pokazali film Do krwi ostatniej - nagranie ich stosunku seksualnego, w czasie którego artystce zaczyna lecieć krew z nosa.
"Zdecydował przypadek - skoro poszła mi krew z nosa uznaliśmy, że praca sama się zrobiła" - mówiła wówczas Niesterowicz.
Tryptyk wideo 07 zgłoś się z 2001 roku (Bierze mnie pan?, Ja w ogóle nie mam prawa jazdy oraz Zrób jej tak jak w kinie) oparty został na scenach wyciętych z popularnego w czasach PRL-u serialu kryminalnego o poruczniku Borewiczu - twardzielu i kobieciarzu. Jego przygody dziś wydają się absurdalne. Filmy Niesterowicz są dekonstrukcją zachowania i języka przewijających się w serialu.
W 2002 roku artystka sfilmowała zaplecze biurowe Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie (Nieprawdziwy zamek), które jak się okazuje, bardziej przypomina zwykły urząd niż powszechne wyobrażenia o życiu instytucji kulturalnej. Niesterowicz uwydatniła tu kontrast między częścią otwartą dla publiczności a tym, co się za nią kryje. Podobnie na wystawę Rzeczywiście, młodzi są realistami w tym samym roku artystka sfilmowała parę kuratorów CSW (Ewę Gorządek i Stacha Szabłowskiego) przy ich biurokratycznych obowiązkach.
Zainteresowania Niesterowicz przechodziły stopniowo od ujawniania sfery własnej prywatności i związanych z nią obszarów tabu do skupienia na problemie szeroko pojętego języka. Przejawia się ono zwłaszcza w jej rysunkach i wyszywanych prostym ściegiem makatkach.
W pracy Rosebud (2001) Niesterowicz stworzyła ślad po nieistniejącym neonie - słowie wypowiadanym przez głównego bohatera filmu Orsona Wellesa "Obywatel Kane", w którym funkcjonuje ono jako odległe wspomnienie z dzieciństwa (napis na saneczkach). Wideo HH (2002) dotyczy tworzenia się nowych kodów językowych, ukazuje "alfabet" kultury hip-hopowej, zarówno języka mówionego, jak i języka ciała. Z kolei kabałą i wirusologią inspirowana była oparta na ukrytym znaczeniu słów i znaków wystawa Logical Cooking (2003) w Fundacji Galerii Foksal.
W 2005 roku na wieży przy wejściu do Bytomskiego Centrum Kultury Niesterowicz zainstalowała neon Polska część Śląska - napis niejednoznaczny i mogący być różnorako odczytywany. Nawiązywał do skomplikowanej tożsamości Śląska, podkreślając złożoność relacji między kulturową odrębnością i państwową przynależnością, a także między historią i teraźniejszością.
Duchy z przeszłości powracały również na wystawie Hańba w 2006 roku w Fundacji Galerii Foksal w Warszawie. Artystka stworzyła na niej pomieszczenie wypełnione propagandowymi, skrajnie prawicowymi pismami z lat dwudziestych i trzydziestych, które zestawiła z antysemickimi głosami na współczesnych forach internetowych.
W najnowszym filmie Minstrel Show, nagranym wspólnie z operatorem Łukaszem Guttem, powrócił temat stygmatyzacji, tym razem jednak w odniesieniu do dyskursów postkolonialnych. Film jest rodzajem teledysku, na którym specjalnie w tym celu skompletowany zespół muzyków gra popularną piosenkę Franka Sinatry Fly Me to the Moon. Wszystko odbywa się w modernistycznym wnętrzu studiu koncertowym Polskiego Radia. Film pozostałby estetycznie uwodzącą rejestracją koncertu, gdyby nie fakt, że twarze grających muzyków pomalowane zostały na czarno. Łukasz Ronduda, widząc w artystach kontynuatorów tradycji Hansenowskiej Formy Otwartej, pisał, że
"To zdarzenie [...] jest celowo ambiwalentne, zdaje się stawać użytecznym narzędziem przy próbie opisu współczesnego polskiego społeczeństwa, pozornie racjonalnego, nowoczesnego, jednak wciąż definiującego się w archaicznych kategoriach 'więzów krwi' i wspólnoty religijnej."
Autor: Karol Sienkiewicz, grudzień 2006; aktualizacja: listopad 2009.
Wybrane wystawy indywidualne:
- 2000 - "Ciemność i pleśń", Galeria Foksal, Warszawa;
- 2001 - "Calling 07 / 07 zgłoś się", Transmission Gallery, Glasgow;
- 2002 - "Nieprawdziwy zamek", Galeria Laboratorium, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa;
- 2003 - "Logical Cooking", Fundacja Galerii Foksal, Warszawa;
- 2005 - "Polska część Śląska", Bytomskie Centrum Kultury, Bytom;
- 2006 - "Hańba", Fundacja Galerii Foksal, Warszawa; BWA, Zielona Góra;
- 2009 - "Minstrel Show" - Fundacja Galerii Foksal, Warszawa (z Łukaszem Guttem)
Wybrane wystawy grupowe:
- 1999 - "Parteitag", BWA, Katowice; "What You See is What You Get", Galéria Médium, Bratysława, Słowacja;
- 2000 - "Sexxx", Teatr Academia, ul. Inżynierska 3, Warszawa; Galeria a.r.t. Płock (2001); "Forum galerii i innych miejsc sztuki", Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, Gdańsk;
- 2001 - "Relaks", Galeria Arsenał, Białystok; "Biurokracja", Galeria Foksal, Warszawa; Tirana Biennale, Tirana, Albania; "Co widzi trupa wyszklona źrenica", Teatr Academia, Warszawa; Zachęta Państwowa Galeria Sztuki, Warszawa (2002); Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego, Bydgoszcz (2003);
- 2002 - "Władza ludu", Galeria Arsenał, Białystok; "Rzeczywiście, młodzi są realistami", Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa;
- 2003 - "Öffentliche Rituale. Kunst / Videos aus Polen", Museum Moderner Kunst Stiftung Ludwig, Wiedeń, Austria; "Ukryte w słońcu", Cieszyn; "Najnowsza polska sztuka wideo", Atelier Nord, Oslo, Norwegia;
- 2004 - "Prym", Galeria BWA, Zielona Góra; "New Video, New Europe", The Renaissance Society, Chicago, Stany Zjednoczone; Contemporary Art Museum St. Louis, Stany Zjednoczone; Tate Modern, Londyn, Wielka Brytania;
- 2005 - "Instant Europe", Villa Manin Centre for Contemporary Art, Codroipo, Włochy;
- 2006 - "Czytelnie", Biblioteka Uniwersytecka, Warszawa; "Władza ludu (II)", Galeria Klimy Bocheńskiej, Warszawa; "Policja", Bunkier Sztuki, Kraków; "Koniec egzotycznej podróży", Fundacja Galerii Foksal, Warszawa; "Sztuka w służbie lewaków?" - Galeria Kronika, Bytom;
- 2007 - "Manual CC" - Galeria Kronika, Bytom; "Gra" - Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa; "Demos Kratos" - BWA, Zielona Góra
- 2008 - "Chosen" - Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk; The Israeli Center of Digital Art, Holon, Izrael; "Videozone 4" - Tel Awiw, Izrael; "Re-construction" - The Young Artists Biennial, Bukareszt, Rumunia; "Manual CC" - Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa; "Inne miasto, inne życie" - Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa
- 2009 - "Report on Probability" - Kunsthalle Basel, Bazylea, Szwajcaria; MOYA ANNUALE 09 - Museum of Young Art, Wiedeń.