Akcja filmu osadzona jest w Warszawie w latach niemieckiej okupacji. Na jej tle pokazane jest życie codzienne zwykłych ludzi (główne role zagrali Danuta Szaflarska i Jerzy Duszyński), elementem łączącym różne wątki staje się muzyczne życie miasta - tytułowe "zakazane piosenki" śpiewane przez mieszkańców i będące wyrazem oporu wobec okupanta.
W filmie pojawiają się znane polskie i warszawskie pieśni i piosenki jak "Warszawianka", "Siekiera, motyka", "Teraz jest wojna", ale też utwory Chopina. Wydaje się, że siła tych melodii – ale i całego filmu – polega na ich potencjale aktualizowania się i adaptowania do historycznych okoliczności (inna sprawa, że w polskich dziejach dość powtarzalnych). I tak otwierająca film "Warszawianka", której śpiewanie w okupowanej Warszawie staje się gestem oporu wobec okupanta, faktycznie powstała ponad sto lat wcześniej, w okresie powstania styczniowego, a jej tematem jest sytuacja Polski rozbiorowej. Inna popularna warszawska okupacyjna piosenka "Siekiera, motyka" zyskała nowe życie i nowe wersje w okresie stanu wojennego. Tutaj jedak występuje w swojej postaci kanonicznej.
Ta płynność treści przybiera niekiedy bardziej frapujący charakter, jak w przypadku znanej żydowskiej melodii "Mein Sztetele Bełz", która w "Zakazanych piosenkach" występuje pod postacią piosenki "Warszawo ma".
Autorem muzycznego opracowania "Zakazanych piosenek" był Roman Palester. Ten wybitny kompozytor niedługo po skończeniu pracy przy filmie udał się na emigrację, a jego muzyka przez długi czas była w Polsce zabroniona.