- Tańca nie daje się pisać?Nie warto więc o nim pisać- pyta prowokacyjnie Majewska we wstępie do książki przywołując i przypominając jednocześnie najważniejsze teksty o polskim tańcu, które po 1989r. pojawiły sie w prasie, branżowych magazynach i internecie. Wśród autorów uznane nazwiska polskiej krytyki teatralnej, a także kuratorzy i promotorzy tańca: Joanna Leśnierowska, Jacek Marczyński, Witold Mrozek, Jadwiga Ignaczak, Tadeusz Kornaś, Anna Królica, Aleksandra Rembowska, Julia Hoczyk czy Stefan Drajewski. O polskich zespołach baletowych, teatrach tańca, solistach, kolektywach, niezależnych twórcach i samym tańczeniu piszą umieszczając ich choreograficzne prace w międzynarodowym konktekście domagając się należnego dla sztuki tańca miejsca.
Taniec polityczny
Ta antologia, jak pisze Majewska, zastępuje także forum, którego środowisko dziś tak bardzo potrzebuje. Każdy tekst jest próbą znalezienia języka, jest jednocześnie skomponowana z kilkudziesięciu tekstów kroniką ostatniego tanecznego ćwierćwiecza w Polsce; zapisem rozwoju tanecznych indywidualności i nowych zespołów, ale też upadku drugich. Majewska rozumie taniec nie tylko w kategoriach kulturowych czy antropologicznych. Jej zdaniem taniec jest formą historii, sejsmografem zmian politycznych, społecznych cze ideologicznych.W swoich rozwazniach idzie tez dalej, stawiając odważne tezy: taniec to demokracja, a w Polsce szczególny wyraz tego, co dzieje się z narodem i pańtwem, jego kulturą i duchowością.
"Polski taniec współczesny" - w oczekiwaniu na eksplozję popularności"
Tytułowe "My" to tancerze, choreografowiem kuratorzy fetsiwali, fotografowie, krytycy i publiczność. Chciałam pokazać, ze o polskim tańcu i polskich artystach, da się pisać po polsku - przekonuje autorka i pyta: jakiego rodzaju krytyka i jaki komentarz na temat sztuki są dzisiaj potrzebne?Jaka krytyka będzie służyć dziełu nie próbując zając jego miejsca? Pytań jest więcej, na przykład o to, czy polski taniec dzisiaj ma sznase ofiarować światu to, co niegdyś polski teatr ofiarował Grotowskim i Kantorem?
Genealogia polskiej sztuki tańca
Prof. Grzegorz Niziołek nie ma wątpliwości, że taka publikacja na znaczenie historyczne "dokumentuje narodziny nowej dynamiki zainteresowania sztuką tańca w Polsce. Dynamiki w dużym stopniu związanej ze zmianami politycznymi po 1989r., zainspirowanej przede wszystkim wybitnymi zjawiskami w dziedzinie tańca europejskiego i światowego, ożywionej transferem spektakli i idei. Zdaniem Niziołka ma też szansę wzmocnić samo środowisko artystyczne i krytyczne polskiego tańca, zapisując jego genealogię i ścieżki rozwoju, pozwala dokonać pierwszych podsumowań, ujawnić mocne i słabe strony całego ruchu, ustanowić dla niego nowe kierunkowskazy".
Poznaj "Pokolenie solo. Najważniejszych młodych twórców polskiego tańca" pióra Anny Królicy
Jadwiga Majewska jest krytykiem i kuratorką , wykłada i prowadzi warsztaty na temat historii i teorii tańca oraz pisania o tańcu. Publikuje m.in. w "Teatrze", "Znaku", "Tygodniku Powszechnym", "Res Publice Nowej".
"My, taniec. Antologia polskiej krytyki tańca po 1989r.", książka została wydana przez Centrum Sztuki Mościce. Publikacji towarzyszy bogaty wybór fotografii.
źródło: "My, taniec. Antologia polskiej krytyki tańca po 1989r.", oprac. AL