Obraz przedstawia jasnowłosą dziewczynkę w czerwonej sukience. Została ukazana przodem do widza, od wysokości kolan. Pukiel puszystych włosów opada na jej lewe ramię. Tą ręką opiera się o stojące bokiem krzesło, zaś w prawej dłoni ściska chusteczkę. Bohaterka obrazu znajduje się w pomieszczeniu, na tle jednolitego tła o szarobeżowym, nieco zielonkawym odcieniu. W prawym rogu kompozycji, nad krzesłem, widoczne są dwa delikatne storczyki. Uwag przyciąga strój Józi – wizytowa sukienka z charakterystycznymi bufkami, której czerwień jest najważniejszym elementem kolorystycznym i kompozycyjnym dzieła. To on wydobywa także kontrast pomiędzy delikatnymi rysami dziewczynki, jej blond włosami.
Dziewczynka i kwiaty rzucają delikatne cienie na znajdującą się za nimi ścianę. Rola światła jest w tym wypadku nie do przecenienia – to ono i jego specyficzny charakter wydobywa poszczególne kształty na obrazie. Nadaje również pewnego rodzaju tajemniczości samej portretowanej dziewczynce.
Zauważmy także, że właściwie nie widać konturów poszczególnych kształtów, które sprawiają wrażenie kilku rozedrganych form. Jednocześnie Pankiewicz precyzyjnie przedstawił rysy dziewczynki, nie mamy wątpliwości, jak wyglądała. Zdaniem Ireny Kossowskiej "subtelne sfumato roztapia ostrość rysunku, zaś kluczową rolę odgrywają wyrafinowane harmonie i dysonanse barwne."
Warto podkreślić tę opinię – kontrasty te są pozorne, ponieważ ostatecznie obraz układa się w harmonijną całość. Zauważmy także oszczędność artysty w malowaniu detali – na obrazie nie występują zbędne dodatki, widzimy prosty (choć niepozbawiony elegancji) strój dziewczynki, jej rozpuszczone włosy i niemalże jednolite tło. Żadnych elementów dekoracyjnych, które mogłyby odrywać oczy od głównej bohaterki.
Dodać można, że umieszczenie intensywnesgo czerwonego elementu na obrazie, czasami wręcz kontrastowego, kontrapunktowego, było jednym z częstszych chwytów pojawiających się w malarstwie modernistycznym. Możliwości było sporo – artyści chętnie malowali maki, czerwone parasolki pań na spacerze czy chustki w tym kolorze, zarzucane przez kobiety na ramiona lub głowę. W przypadku Pankiewicza ten efekt został jednak szczególnie mocno wyzyskany. Czerwień staje się na obrazie dominującą barwą, która określa całą tonację kolorystyczną dzieła.