Lubomir Tomaszewski urodził się 9 czerwca 1923 roku w Warszawie; według relacji biografki artysty, Katarzyny Rij, rysować nauczył się wcześniej niż mówić, a talent ujawniają już jego prace z czasów, gdy miał zaledwie kilka lat.
Przyszły projektant ceramiki pozostawał w młodości pod wpływem dwóch osób: ojca, inżyniera, posiadacza wielu patentów z dziedziny lotnictwa, oraz wuja, Edmunda Bartłomiejczyka, profesora warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, od 1930 roku prowadzącego na tej uczelni Katedrę Grafiki Użytkowej. W ten sposób młody Tomaszewski od najmłodszych lat rozumiał znaczenie i wartość umiejętności technicznych, jak i doceniał artystyczną kreatywność. To dlatego tuż po zakończeniu II wojny światowej rozpoczął jednocześnie dwa kierunki studiów: architekturę na Politechnice Warszawskiej i rzeźbę na ASP, choć tylko jeden z prawdziwej pasji. Biografowie artysty piszą:
Dla świętego spokoju obiecał matce, że pójdzie na politechnikę studiować nieszczęsną architekturę i równocześnie na Akademii Sztuk Pięknych pociągnie rzeźbę.
Architektury nigdy nie ukończył, zaś interdyscyplinarny charakter nauki na ASP wspominał jako ważny etap w swoim rozwoju. Jeszcze w czasie studiów z grupą innych studentów pracował przy odtwarzaniu rzeźb i płaskorzeźb dźwiganego z ruin warszawskiego Starego Miasta, pracował także przy powstaniu projektów rzeźbiarskiego otoczenia Pałacu Kultury i Nauki (odpowiadał za wygląd personifikacji rzek Wisły i Odry, które miały zdobić fontanny w parku u stóp PKiN – nigdy nie powstały).