Film fabularny w reżyserii Jerzego Antczaka, 2002.
Rok 1830. Chopin wyjeżdża z Warszawy i udaje się do Francji, by tam rozwijać swą karierę muzyczną. Po początkowych niepowodzeniach staje się w końcu gościem elitarnych salonów Paryża; jako utalentowany kompozytor zdobywa sławę i uznanie. Poznaje George Sand i wkrótce staje się jej kochankiem. Wraz z dziećmi pisarki - Maurycym i Solange - wyjeżdżają na Majorkę, gdzie ujawnia się gruźlica Chopina. Po powrocie zamieszkują w Nohant, wiejskim majątku Sand. Tu powstaje większość znakomitych utworów polskiego kompozytora, tu coraz bardziej komplikują się relacje tego swoistego czworokąta, który tworzą Chopin, pisarka oraz dwoje jej dorastających dzieci - zazdrosny o miłość swej matki Maurycy, mierny malarz, i zakochana w Chopinie Solange...
"Od początku zmierzaliśmy zerwać z posągowym wizerunkiem Chopina zastygłego pod wierzbą, dostrzec jego ludzką twarz, pokazać w zwykłych sytuacjach. Przecież był to człowiek nieustannie cierpiący. Dręczyła go zazdrość. Był nieznośny, drażliwy. Tracił nad sobą kontrolę, wpadał w furię, potrafił swoim zachowaniem dotkliwie ranić nawet bliskich sobie ludzi. I te rysy niczego nie odbierające geniuszowi Chopina, budują jego człowieczeństwo. Chciałbym, aby filmowy Chopin okazał się nie tylko wspaniałym artystą, którego trzeba podziwiać, ale także człowiekiem, którego można zrozumieć." (Piotr Adamczyk w wywiadzie dla "Filmu").
Chopin. Pragnienie miłości to także film muzyczny - wkomponowano w niego 52 fragmenty muzyczne, trwające od kilkunastu sekund do kilku minut.
- Chopin. Pragnienie miłości. Reżyseria: Jerzy Antczak, scenariusz: Jerzy Antczak, Jadwiga Barańska, zdjęcia: Edward Kłosiński, muzyka: Fryderyk Chopin, obsada: Piotr Adamczyk, Danuta Stenka, Adam Woronowicz, Bożena Stachura, Sara Müldner, Marian Opania, Jerzy Zelnik i inni. Dystrybucja: ITI Cinema. Premiera kinowa: 1 marca 2002.