Wiera Gran
Bardzo znana już przed wojną: do jej wybuchu wydała 28 płyt. W getcie stała się gwiazdą Cafe Sztuka, w której akompaniował jej Władysław Szpilman (jej najsłynniejszym przebojem był "Jej pierwszy bal" do słów Szlengla). Gran wyszła z getta w sierpniu 1942 roku i do końca wojny ukrywała się w Babicach pod Warszawą. Po wojnie została oskarżona o kolaborację z Niemcami. Choć niczego jej nigdy nie udowodniono, czarna legenda ciągnęła się za nią do końca życia. Pragnienie oczyszczenia się z pomówień – czemu poświęciła m.in. książkę "Sztafeta oszczerców: Autobiografia śpiewaczki" (1980) – przybrało u niej formę obsesji i manii prześladowczej (oskarżyła w niej Władysława Szpilmana, że w getcie należał do żydowskiej policji).
Herszl Danielewicz
Poeta i zbieracz żydowskiego folkloru, zwany Herszele. Pisał wyłącznie w jidysz. Dwa jego stylizowane na ludowe wiersze zyskały powszechną popularność jako piosenki - "Gej ojf bojdems, krich in kelers" ("Idź na strychy, właź do piwnic") oraz "Raszke iz a mojd a wojle" ("Raszke jest dobrą dziewuchą"). Po jego śmierci z głodu w warszawskim getcie wiersz poświęcił mu Icchak Kacenelson, jeden z najsłynniejszych poetów tworzących w jidysz i jego bliski przyjaciel.
Gela Seksztajn
Jest jedną z bardziej znanych postaci związanych z dzielnicą zamkniętą. Ponad 300 jej rysunków, gwaszy, akwarel pochodzących z lat 1930–1942, wraz z biografią, testamentami jej i jej męża, literata i nauczyciela Izraela Lichtensztejna (1904–1943) – przetrwało w tzw. Podziemnym Archiwum Getta Warszawskiego. Lichtensztejn, ukrywając w lipcu 1942 roku I część Archiwum, jedną z 10 skrzynek, którymi dysponował, przeznaczył na prace Geli, zachowując tym samym pamięć o niej i jej sztuce. Dziś obrazy znajdują się w zbiorach ŻIH.
Izrael Sztern
Poeta jidysz z Ostrołęki. Swoje rodzinne miasto, a zwłaszcza najuboższą dzielnicę Piaski, uwiecznił w poemacie "Ostrolenke". Przez całe życie żył w skrajnej biedzie - pół dnia się modlił, a kolejne pół dnia studiował święte księgi w bejt midraszu, bardzo często głodował – potrafił przeżyć cały dzień o skórce od chleba. W getcie chodził w palcie z oberwanymi kieszeniami: pisarka Rachela Auerbach wspominała, że nosił najcenniejsze dla siebie rzeczy pod podszewką – książkę, którą czytał, tomik wierszy Rilkego czy Kasprowicza i swoje własne [koszerne] naczynie do obmywania rąk zgodnego z wymogami religii.
Henryka Łazowertówna
Była poetką, pisała po polsku. Jej twórczość w getcie cieszyła się ogromną popularnością, zwłaszcza wiersz "Mały szmugler" (śpiewany przez Dianę Blumenfeld), którego fragmenty zostały wyryte na pomniku Pamięci Dzieci - Ofiar Holokaustu na cmentarzu żydowskim przy ul. Okopowej:
Przez mury, przez dziury, przez warty
Przez druty, przez gruzy, przez płot
Zgłodniały, zuchwały, uparty
Przemykam, przebiegam jak kot.
Icchak Kacenelson
Był znanym poetą i dramatopisarzem już przed wojną - pisał w jidysz i po hebrajsku. W lipcu 1942 roku żona poety Chana i jego dwaj młodsi synowie zostali wywiezieni z getta do Treblinki i tam zamordowani. Przy życiu trzymał go tylko trzeci syn, Cwi. Po pierwszym dniu powstania został wraz z nim ewakuowany z getta. Udało im się dostać do obozu dla internowanych w Vittel we Francji, gdzie Kacenelson napisał swoje najsłynniejsze dzieło, poemat "Pieśń o zamordowanym narodzie żydowskim". Niedługo po jego ukończeniu, w marcu 1944 roku, internowani w Vittel zostali uznani za bezpaństwowców - przewiezieni do Auschwitz-Birkenau, gdzie 1 maja wszyscy zostali zamordowani.
Artur Gold
Skrzypek, kompozytor. Tworzył głównie kompozycje o charakterze tanecznym, jak fokstroty czy tanga - autor takich przebojów jak "Jesienne róże" czy "Tango Milonga". Wywieziony w 1942 roku do Treblinki założył na miejscu obozową orkiestrę, która z czasem rozrosła się o zespół taneczny i śpiewaków, a także o kilku aktorów, przybyłych z warszawskich teatrów. Wraz z pozostałymi muzykami ze swojej orkiestry został w 1943 roku rozstrzelany w Treblince, w ostatnich tygodniach istnienia obozu.
Emanuel Ringelblum
Już tydzień po zamknięciu getta - 22 listopada 1940 roku - w mieszkaniu Emanuela Ringelbluma przy ul. Leszno 18 odbyło się inauguracyjne posiedzenie konspiracyjnego zespołu badawczego Oneg Szabat. Członkowie Oneg Szabat dokumentowali życie dzielnicy zamkniętej, a także losy Żydów w całej Polsce. Dzięki zakopanym przez Ringelbluma i jego współpracowników archiwom (zostały odnalezione po wojnie w ruinach getta) zachowały się różnorodne materiały: relacje, listy, pamiętniki, teksty literackie, prace dzieci w wieku szkolnym, dokumenty urzędowe (niemieckie, Judenratu), prasa codzienna i podziemna, afisze i plakaty.
Władysław Szpilman
Przed wojną Władysław Szpilman współpracował z Polskim Radiem jako pianista, akompaniator i kompozytor. W warszawskim getcie grał w Cafe Sztuka, zanim w 1943 roku uciekł na tzw. "aryjską" stronę, gdzie ukrywał się do końca lipca 1944 roku.
Po upadku Powstania Warszawskiego Szpilman pozostał w ukryciu - odcięty od wszelkiej pomocy ze strony polskich przyjaciół, przez wiele tygodni przebywał w ruinach spalonego domu w Alejach Niepodległości. Tam znalazł go kapitan Wehrmachtu Wilm Hosenfeld, który pomógł mu przetrwać, dostarczając jedzenie.
Wojenna historia Władysława Szpilmana stała się kanwą głośnego, wielokrotnie nagradzanego filmu Romana Polańskiego "Pianista".
Diana Blumenfeld
Aktorka, piosenkarka i pianistka. Na scenie posługiwała się głównie jidysz. Oprócz występów w gettowych teatrach, występowała w kawiarniach i podczas różnych imprez kulturalnych, śpiewała w rewii, jak również dawała samodzielne koncerty. Jej oryginalny, głęboki alt głos inspirował kompozytorów, którzy tworzyli piosenki specjalnie dla niej – szczególnie Pola Braun, wybitna kompozytorką i poetką, współautorka (wraz z m.in. Władysławem Szlenglem) słynnego "Żywego dziennika".
Szymon Pullman
Przed wojną ceniony w Europie dyrygent i dyrektor założonej w Wiedniu orkiestry. Po anszlusie uciekając z Wiednia, trafił do Paryża, a potem do Warszawy, gdzie zastała go wojna. W getcie wraz z kilkoma muzykami Opery Warszawskiej założył Żydowską Orkiestrę Symfoniczną, która zyskała bardzo dużą popularność. Orkiestra została zawieszona przez władze niemieckie w kwietniu 1942 roku, jako powód podano wykonywanie muzyki kompozytorów aryjskich.