Improwizacja w Pracowni Fizycznej
Zdjęcie z przedstawienia "Reakcji" Pracowni Fizycznej, fot. Maciej Maciaszek Kształt i struktura spektaklu "Re:akcje" łódzkiej Pracowni Fizycznej założonej przez Jacka Owczarka, są efektem jego autorskiej, unikalnej metody pracy z tancerzami opartej na improwizacji i świadomości ciała w interakcji z drugą osobą. Punktem wyjścia są tu reakcje, które zachodzą pomiędzy postaciami kreowanymi przez improwizujących tancerzy. Obserwacja indywidualnych procesów każdego z sześciorga tancerzy prowadziła do poszukiwań postaci i materiału ruchowego. Zderzano je nawzajem ze sobą, by prowokować niezaplanowane i zaskakujące zdarzenia.
Bernhard zatańczony
Zdjęcie z przedstawienia "Bernhard" Pawła Sakowicza, fot. Robert Wasiewicz Niezależny tancerz i choreograf Paweł Sakowicz, absolwent Uniwersytetu Warszawskiego i London Contemporary Dance School pokazuje w spektaklu "Bernhard" swój niejednoznaczny stosunek do austriackiego twórcy. Na swojej stronie internetowej pisze:
" Bernhard jest zarezerwowany dla teatru, ale gdy idzie o muzykalność języka, może być inaczej, muzykalność i rytm Bernharda, mówię to ja, przez tę muzykalność i rytm od dłuższego czasu myślę o ruchu, który, można powiedzieć, podąża za muzykalnością języka, ruch, o którym myślę, wyraża mój stosunek do Bernharda, albo zupełnie inaczej, mówię ja, mój stosunek do Bernharda nie jest aż tak jednoznaczny..."
Taniec uliczny
Zdjęcie z przedstawienia "For living in" Hygin Delimat, fot. Paweł Wyszomirski Spektakl "For living in" pracującego głównie w Europie Środko-Wschodniej tancerza i performera Hygina Delimata zrealizowano w czerwcu w Gdańskim Festiwalu Tańca 2014. Od 2011 roku artysta tworzy własne prace choreograficzne, w których czerpie inspirację z ulicznych form ekspresji (breakdance, hip-hop, graffiti, muzyka elektroniczna). Wszystkie te elementy spotykają się w jego najnowszej pracy "For living in". W opisie czytamy:
"Wielka płyta, panelak, plattenbau to bardzo luźne interpretacje idealistycznych założeń Le Corbusiera. Tysiące ludzi zgromadzonych na ciasnej przestrzeni egzystuje obok siebie, pozostając wyłącznie w anonimowych relacjach. Bloki to brak komunikacji, brak perspektyw, nuda i alkohol, ale także street art i silna motywacja do działania. "
Ego Andrzeja Adamczaka
Zdjęcie z przedstawienia "Need me" Andrzeja Adamczaka, fot. Maciej Zakrzewski Andrzej Adamczak był wieloletnim solistą baletu Teatru Wielkiego w Poznaniu oraz Teatru DNA przy Operze na Zamku w Szczecinie. W roku 2001 związał się z Polskim Teatrem Tańca. Tańczył w repertuarze klasycznym, neoklasycznym i charakterystycznym, ale wybrał taniec współczesny, w którym realizuje się jako wykonawca i choreograf. Występuje w całym repertuarze Polskiego Teatru Tańca, m.in. w choreografiach Ewy Wycichowskiej, Ohada Naharina, Yossi Berga, Jacka Przybyłowicza, Istvana Yuhos-Putto, Thierry’ego Vergera i Jo Strømgrena. Dwukrotnie (2003 i 2005) otrzymał główną nagrodę za najlepszą choreografię współczesną na Ogólnopolskim Konkursie Tańca im. W. Wiesiołłowskiego w Gdańsku. Zrealizował wiele spektakli dla Atelier Polskiego Teatru Tańca.
W spektaklu "Need me", który zostanie pokazany na Platformie Tańca, Adamczak pyta , czy możemy istnieć bez naszego "ego"? Jak bardzo pomaga nam ono utrzymać wrażenie trwałości i integralności własnej tożsamości? Jak silnie jesteśmy z "ego" związani, czy potrafimy je modyfikować i z nim współpracować?
Sny Niżyńskiego
Zdjęcie z przedstawienia "Niżyński. Święto snów", fot. Jakub Wittchen dla Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk Spektakl "Święto snów" tria Sławomir Krawczyński / Tomasz Wygoda / Anna Godowska swoją premierę miał w poznańskim Starym Browarze.
Nowa inscenizacja wielkiego baletu Igora Strawińskiego – solo-performans, będący podróżą przez odmienne stany świadomości Wacława Niżyńskiego, legendarnego tancerza i choreografa. "Dziennik" Niżyńskiego i jego twórczość stały się dla autorów spektaklu księgą snów, śnionych na jawie i gorączkowo zapisywanych. Podczas ich analizy odkrywali pewien wewnętrzny świat, który nieustannie balansuje pomiędzy ekstazą a nicością. Dramaturgia tego świata znalazła zdumiewający odpowiednik w "Święcie wiosny" Strawińskiego.
"Room 40" Macieja Kuźmińskiego
Zdjęcie z przedstawienia "Room 40" Macieja Kuźmińskiego, fot. Lodovic des Cognets 2 lata temu spektakl miał swoją premierę w londyńskim Bonnie Bird Theatre. Autorem choreografii jest Maciej Kuźmiński, twórca młodego pokolenia pracujący w kraju oraz zagranicą. Ukończył z wyróżnieniem Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance (kierunek Choreografia i Teatr tańca) w Londynie. Jako tancerz występował w Anglii, Niemczech, Hiszpanii, Austrii, Czechach, Węgrzech i Polsce. Od 2009 roku jako choreograf zrealizował 11 produkcji.
W 2014 roku jego spektakl "Room 40" został pokazany na deskach Teatru Narodowego w Belgradzie:
"Room 40 jest próbą przekucia refleksji egzystencjalnej na język choreografii. Wykorzystując stan zmęczenia, Maciej Kuźmiński ukazuje wirtuozerię tancerzy, a kwestionując konwenanse teatralne, krytycznie przygląda się tradycji. Balansując na granicy form, spektakl jest jednocześnie prowokacyjny i poruszający." - czytamy w materiałach prasowych.
Choreografia spowolniona Agaty Siniarskiej
Zdjęcie z przedstawienia "Śmierć 24 klatki na sekundę albo zrób mi tak jak w prawdziwym filmie – choreografia spowolniona w rozdziałach" Agaty Siniarskiej, fot. Jakub Wittchen dla Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk Spektakl powstał w eksperymentalnych przestrzeniach tanecznych Starego Browaru. Niech jego najlepszą i najpełniejszą rekomendacją będą słowa samej autorki:
"To solo dzieje się 24 klatki na sekundę/ jak w prawdziwym filmie/ to solo pojawia sie w rozdziałach/ to solo jest dramatyczne, ale wizualnie atrakcyjne/ to solo stoi, siedzi, leży z buzią szeroko otwartą/ to solo odnosi się do wielu nazwisk/ mulvey, akerman, de lauretis, butler, tyler, silverman, kuhn, deleuze, fraser, doane, jelinek, kwiatkowska, karina, godard, vitti, antonioni, bardot, shermann, chytilova, illouz, halberstam, jones, pollock, german, moreau, radkie- wicz, creed, potter, modleski, herden, fassbinder choć wcale nie sprawia im to przyjemności/ to solo wytwarza kategorię prawdy, w którą głęboko wierzy/ to solo dotyka życia i śmierci/ to solo nigdy nie słyszało o agacie siniarskiej/ to solo jest w pełni świadome, że to, co tu produkuje to emocjonalny kapitalizm/ to solo wolałoby, żeby jean luc godard był kobietą/ to solo jest tylko zaangażowane w intrygi miłosne/ to solo cierpi w imię wszystkich heteroseksualnych kobiet/ to solo jest potencjalną ofiarą i ma z tego powodu wzmożone poczucie winy/ to solo cię kocha i oczekuje od ciebie, że będziesz prawdziwym mężczyzną/ to solo będzie stać w jednym kadrze przez długi czas/ to solo chce być wzięte w każdej pozycji/ to solo czeka/ to solo mówi przepraszam"
Polsko-izraelski "Upadek przyszłości"
Spotkanie izraelskiego artysty, choreografa i performera Irada Mazliaha z polskim reżyserem, założycielem Teatru Cinema Zbigniewem Szumskim zaowocowało powstaniem spektaku "Upadek przyszłości", który premierowo został zaprezentowany w Teatrze Muzycznym Capitol na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Artyści zabierają widzów w podróż będącą opowieścią o ścieraniu się indywidualności. Przedstawienie opiera się na intensywnej fizyczności tancerza. Publiczność zapraszana jest do aktywnego współtworzenia nowych rozdziałów i doświadczeń w podróży artystów.
17 tańców Dada von Bzdülöw
Zdjęcie z przedstawienia "Zagraj to, czyli 17 tańców o czymś", Teatr Dada von Bzdulow, fot. Dominik Wener Listę 13 najciekawszych polskich spektakli Platformy Tańca zamyka wybitny trójmiejski zespół Dada von Bzdülöw i ich jubileuszowy spektakl "Zagraj to, czyli 17 tańców o czymś". W rolach głownych, doskonale znani miłośnikom tańca aktorzy: Katarzyna Chmielewska, Leszek Bzdyl i Anna Steller.
