Wojciech Błażejczyk urodził się w 1981 roku, ukończył stosunki międzynarodowe na Uniwersytecie Warszawskim oraz kompozycję (w klasie Zygmunta Krauze) i reżyserię dźwięku (w klasie Andrzeja Lupy) na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Tamże doktoryzował się utworem i pracą "Odpady cywilizacyjne jako idee i instrumenty muzyczne w kompozycji intermedialnej Trash Music" (2016), a obecnie jest adiunktem i prowadzi zajęcia z sound designu oraz podstaw kompozycji dla wykonawców. Błażejczyk został laureatem szeregu nagród m.in. Audio Engineering Society (2008), Konkursu Młodych Kompozytorów im. Tadeusza Bairda (2010 i 2011), Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego Krzysztofa Pendereckiego Arboretum (2014) oraz finalistą Palma Ars Acustica (2016). Wielokrotnie był także stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego i Keimyung Research Foundation oraz uczestniczył w kursach IRCAM Forum Workshops w Paryżu. Jego utwory były wykonywane na wielu festiwalach za granicą (Nowy Jork, Toronto, Monachium, Budapeszt) oraz w kraju (Warszawska Jesień, Musica Electronica/Polonica Nova, Poznańska Wiosna Muzyczna, Warszawskie Spotkania Muzyczne, AudioArt) przez zespoły takie, jak: Polska Orkiestra Radiowa, Filharmonia Gorzowska, Filharmonia Kaliska, New Music Concerts Ensemble, Radomska Orkiestra Kameralna i Kwadrofonik. W sezonie 2014/15 był kompozytorem-rezydentem przy Chórze Akademickim im. prof. Jana Szyrockiego ZUT w Szczecinie w ramach programu Instytutu Muzyki i Tańca
Kompozytorska twórczość autonomiczna Wojciecha Błażejczyka to jednak tylko jeden z trzech filarów jego aktywności. Jest bowiem także wziętym ilustratorem w dziedzinie teatru, bajek i gier: od 2005 roku napisał muzykę do kilkunastu spektakli (wieloletnia współpraca z Ewą Piotrowską) skierowanych głównie do publiczności dziecięcej lub młodzieżowej, podobnie jak wiele warsztatów i zajęć Błażejczyka (w tym muzyka do kilkunastu bajek oraz... cyberpunkowa gra Hard Reset). Jako gitarzysta Wojciech Błażejczyk gra muzykę nie tylko swoją (40 prawykonań na koncie), współpracując na stałe z Hashtag Ensemble. Nagrał z nim płytę Visegrad Songs (Requiem Records, 2015), a wcześniej ukazał się jego monograficzny album z utworami z udziałem gitary elektrycznej "Loopowizacje" (For Tune, 2013). Błażejczyk współtworzy również improwizujące trio Sonofrenia oraz Niemy Movie, a przez dekadę 2003–2014 był liderem, wokalistą i gitarzystą progrockowego zespołu Demer di (płyty "[Custom]" z 2004 i "Paraboloida hiperboliczna" z 2011, SerekTopiony Records). Grał także w duecie Duoturborożec, triu Tor Inis, z zespołami Kawalerowie Błotni i Electronishes Gluck. Wreszcie Błażejczyk pracował jako kompozytor i sound designer przy kilkunastu dokumentach (w reżyserii m.in. Anny Kazejak, Małgorzaty Kozery i Dariusza Załuskiego) i audiobookach. Często realizuje także elektronikę na żywo i dźwięk na koncertach muzyki współczesnej.
Warstwa dźwiękowa Warsaw Music jest zbudowana z dźwięków stolicy. Przez kilkanaście dni nagrywałem dźwięki różnych miejsc w mieście, które są w utworze wykorzystywane, ale prawie nigdy dosłownie. Najczęściej są dość mocno przetwarzane: spektralnie, granularnie... Dwóch muzyków spośród kilkunastoosobowego zespołu – akordeonista grający na akordeonie MIDI i klarnecista grający na EWI – steruje później tymi samplami i parametrami ich transformacji, grając dźwiękami miasta. Jest też wykonawca grający na obiektofonach (...) – na przykład na warszawskich słoikach albo na kawale złomu ze złomowiska na Pradze Północ. Poza tym wykorzystałem cytaty z piosenek o Warszawie, między innymi z zeszłorocznego konkursu na nowy szlagier, gdzie różne młode zespoły pisały piosenki w stylu reggae, rap, country, rock, pop... Kontekstów (...) jest dużo, ale są one poukładane w kolejne sceny z życia miasta, z których każda trwa ok. 2-4 minut. Poza tym te środki czy cytaty w większości nie są dla słuchacza zauważalne – na przykład o tym, że jest tam dźwięk jadącego tramwaju czy dźwięki z Dworca Wileńskiego albo ze Starówki, wiem tylko ja. – Wojciech Błażejczyk w wywiadzie z Aleksandrą Chmielewską.
Dwa wyróżniające się na pierwszy rzut ucha elementy muzyki Wojciecha Błażejczyka to użycie gitary elektrycznej (rzadziej klasycznej lub basowej) oraz obiektofonów, stworzonych z przedmiotów codziennego użytku (suszarka na bieliznę, forma do ciasta, lampka). Te pierwsze możemy znaleźć w dziesiątkach utworach datujących się od 2000 roku takich, jak "Spojrzenia", "Obłęd Involutio", "Arytmia", "Dziki Gon", czy "Chicken Run", "Muzyce strun". Sumą doświadczeń Błażejczyka z jego gitarą zdają się rozbudowane "Loopowizacje", "Guitar Sculptures" i Koncert na gitarę elektryczną i orkiestrę smyczkową. Z kolei instrumenty z odzysku występują w obsadzie "Obiektofonii", "Trash Music", "Particle Horizon" i "Warsaw Music" z lat 2014–16. Te niekonwencjonalne źródła dźwięku odpowiadają za oryginalne brzmienia, a dzięki amplifikacji i przetworzeniom sytuują się na styku z elektroniką, która czasem wybija się na autonomię (wyżej wspomniane oraz "Pętla histerezy", "Loopowizacje", "Protokół", "Exhorta", "LoPassHiCut" i "DATA Selfie"). W głębszej warstwie muzyki Błażejczyka warto zauważyć skupienie na harmonice i fakturze oraz ich ewolucyjnym rozwoju. Polega on zazwyczaj na rozrzedzaniu lub zagęszczaniu, czasem z użyciem mikrotonów, glissand lub klasterów ("Spirits of the Dead", "Koncert"), czasem bardziej klasycznie z burdonami i repetycjami ("Muzyka strun", "Betlehem"). Gęste faktury przetykane są solowymi melodiami pełnymi ornamentów i rezonansów, z czego można wysnuć tezę o kontraście jako jednym z ulubionych środków formalnych Wojciecha Błażejczyka.
Ostatni dzień festiwalu rozpoczął się w Cricotece, gdzie Wojciech Błażejczyk wykonał dwa utwory. Najpierw usłyszeliśmy Rzeźbę gitarową na gitarę elektryczną, która w najlepszych momentach przywodziła na myśl "kanciastą" muzykę Elliotta Sharpa, w najgorszych – ambientalno-new-age'owe utwory Roberta Frippa. Następnie zespół (...) wykonał kompozycję Trash Music. Założeniem utworu jest użycie śmieci ("nieprzydatnych" przedmiotów z kolekcji kompozytora) jako źródeł dźwięku oraz wszelakich "literackich" ścinków (historie z tabloidów, ostrzeżenia z reklam leków itp.) jako materiału libretta . Za utworem kryje się słuszne przekonanie, że różnego rodzaju odpadów jest za dużo, w związku z czym recykling jest koniecznością. Utwór był momentami zabawny i frapujący, jednak najważniejszą rzeczą, jaką udało się autorowi pokazać, była myśl, że przetwarzanie przedmiotów i kultury ma swoje granice. Wielokrotnie towarzyszyło mi poczucie usilnej próby wykorzystywania byle jakich dźwięków, librettu zaś zabrakło treści sprzyjającej utrzymywaniu uwagi słuchacza. Mimo to Trash music jest przekonującą przestrogą przed nadprodukcją w sferze materialnej i symbolicznej. – Łukasz Kozak w relacji z festiwalu Audio Art 2016.
W 2023 roku "Music of Strings", album zawierający nagrania dziewięciu utworów poruszających się wokół tematyki instrumentów strunowych – klasycznych, nietypowych, a także instrumentów stworzonych przez Harry'ego Partcha – otrzymał Fryderyka w kategorii "Album Roku – Muzyka Współczesna".
Wojciech Błażejczyk niczym Pitagoras bada, jak zachowują się struny: skraca je, preparuje przy użyciu rozmaitych przedmiotów, wprowadza w drganie, eksperymentując z niekonwencjonalnymi sposobami wydobycia dźwięku, przykłada możliwie blisko mikrofon kontaktowy, który niczym akustyczny mikroskop pozwala usłyszeć wszelkie niuanse brzmienia pobudzonej do drgań struny. Motywowany ciekawością odkrywcy niezwykłych brzmień na tym jednak nie poprzestaje; akustyczne dociekania nad dźwiękiem oraz zachowaniem rozwibrowanej struny są bowiem okazją do filozofowania o świecie.
– pisała o płycie Monika Pasiecznik. W nagraniu albumu uczestniczyły zespoły: Ensemble MusikFabrik, Hashtag Ensemble, Kwadrofonik oraz In:te:gro. W realizacji dźwięku brali udział także Igor Szymański, Klementyna Mieczkowska i Marek Suberlak.
Wybrane utwory autonomiczne:
- "Pętla histerezy" na saksofon i taśmę (2007)
- "MAD-Mutual_Assured_Destruction" na orkiestrę kameralną (2007)
- "Rozedrganie" na 3 skrzypiec i fortepian (2008)
- "Seica" na 10 instrumentów (2008)
- "Przestrzenie Haasa" na trąbkę, harfę, gitarę elektryczną, fortepian i komputer (2008)
- "Loopowizacje.1 / .2 / .3" – cykl utworów improwizowanych na gitarę elektryczną i live electronics (2008-2009)
- "Involutio" na trąbkę, flet prosty, gitarę elektryczną, fortepian i komputer (2009)
- "Pur" na chór mieszany (2009)
- "Arytmia" na 2 gitary elektryczne, wibrafon, marimbę i perkusję (2009)
- "Apnea" na 2 perkusje i 2 fortepiany (2010)
- "Protokół" na aktora, zespół instrumentalny i elektronikę (2010)
- "Music 4 Four" na gitarę elektryczną, wiolonczelę, klarnet basowy i akordeon (2010/2012)
- "Exhorta" na taśmę i lektora (2011)
- "Kolonia karna" na orkiestrę symfoniczną i aktora (2011)
- "Chicken Run" na gitarę elektryczną (2011)
- "Introjekcja" na orkiestrę smyczkową (2012)
- "Concertino per strumenti antichi e suoni moderni" na zespół instrumentów dawnych (2013)
- "Betlehem" na chór, sopran, baryton, duduk, perkusję, organy i elektronikę (2013)
- "Guitar Sculptures" na gitarę elektryczną i live electronics (2013)
- "Treściwa historia śmierci Jana Calasa" na baryton, chór i orkiestrę symfoniczną (2014)
- "Obiektofonia 1.0, 2.0, 4.0" – cykl improwizowanych utworów na obiektofony i głos (2014 – 2015)
- "Trash Music" na zespół instrumentalny, głos i obiektofony (2014)
- "Terra" na chór (2014)
- "Particle Horizon" na gitarę elektryczną, basową, obiektofony i live electronics (2014)
- "Warsaw Music" na zespół instrumentalny, głos i live electronics (2015)
- "Muzyka strun" na gitarę elektryczną, fortepian i trio smyczkowe (2015)
- "Sonet 46" do słów Szekspira (2015)
- "Koncert na gitarę elektryczną i orkiestrę smyczkową" (2016)
- "Spirits of the Dead" na flet, skrzypce i altówkę (2016)
- "DATA Selfie" na 3 wykonawców i elektronikę (2017)
Wybrana muzyka filmowa, komputerowa i teatralna:
- "Kilka prostych słów" (dyplom), reż. Anna Kazejak (2006)
- "Everest. Przesunąć horyzont" (dokument), reż. Dariusz Załuski (2007)
- "Zza płotu" (dokument), reż. Leszek Dawid, Matl Findel (2008)
- "Opowieść wigilijna", reż. Ewa Piotrowska (Teatr Lalki i Aktora w Wałbrzychu, 2009)
- "Pocztówka z Meksyku", reż. Ewa Piotrowska (Teatr Ateneum w Katowicach, 2010)
- "Hard reset" (gra), prod Flying Wild Hog (2011)
- "Mała Syrenka", reż. Ewa Piotrowska (Teatr Maska w Rzeszowie, 2011)
- "Janosik. Naprawdę prawdziwa historia", reż. J. Malinowski (Teatr Maska w Rzeszowie, 2012)
- "Królowa śniegu", reż. Ewa Piotrowska (Teatr Powszechny w Radomiu, 2012)
- "Był bunt" (dokument), reż. Małgorzata Kozera (2013)
- "Czarnoksiężnik z krainy Oz", reż. Ewa Piotrowska (Białostocki Teatr Lalek, 2014)
- "Księga dżungli", reż. Ewa Piotrowska (Teatr Banialuka w Bielsku Białej, 2015)
- "A niech to czykolada", reż. Ewa Piotrowska ( Teatr Baj w Warszawie, 2016)
- "Arabski sekret" (dokument), reż. Julia Groszek (2017)
- "Thea – to somre en vinter" (dokument), reż. Igor Dewold, 2017
Wybrane prace z sound designu i postprodukcji dźwięku:
- film "Nie kłam kochanie", reż. Piotr Wereśniak (2008)
- film "Janosik. Prawdziwa historia", reż. Agnieszka Holland i Kasia Adamik (2009)
- bajka "Bajkowe lulanki", wyd. Eurograf (2008)
- bajka "O czym marzy czarownica", wyd. Librone (2010)
- film niemy na żywo "Zew Cthulhu", reż. Andrew Leman (2011)
- bajka "Był sobie król", wyd. Buka (2011)
- audiobook "Blade Runner. Czy androidy marzą o elektrycznych owcach?", lit. Philip K. Dick, wyd. Audioteka (2012)
- audiobook "Niezwyciężony", lit. Stanisław Lem, wyd. Audioteka (2013)
- film "Facet (nie) potrzebny od zaraz", reż. Weronika Migoń (2014)
- film "Ojciec", reż. Artur Urbański (2015)