W 2005 roku ukończyła warszawską Akademię Teatralną. Od 2006 do 2012 roku była aktorką Teatru Dramatycznego, od 2013 należy do zespołu warszawskiego Teatru Ateneum. W Dramatycznym zadebiutowała jako Elżbieta w głównej roli w spektaklu "Wiara nadzieja miłość" Odona von Horvatha w reżyserii Grażyny Kani (2005).
"Julia Kijowska, która zagrała główną rolę, to jeden z najlepszych debiutów ostatnich sezonów. Młoda aktorka tuż po szkole wyposażyła Elżbietę w taką dozę desperacji i siły, że zmieniła wymowę dramatu. U von Horvatha jest ona ofiarą świata mężczyzn, tu obnaża zakłamaną rzeczywistość, płacąc cenę życia" – pisał o jej kreacji Roman Pawłowski („Gazeta Wyborcza, 26.09.2005).
Swój talent potwierdziła kolejnym spektaklem Kani, "Blackbird", za który wyróżniona została nagrodą Feliksa Warszawskiego (2007):
"Wreszcie Julia Kijowska, młoda aktorka, zaledwie dwa lata po warszawskiej Akademii Teatralnej, gra główną bohaterkę Unę. Wysoka, efektowna, ale nie urodą gwiazd. Trochę nieociosana, niezabiegająca o względy widzów. Taka była w "Wierze, nadziei, miłości" von Horwatha, którą Kania reżyserowała w Dramatycznym w ubiegłym sezonie. W "Blackbird" okazuje się ciekawsza. Jest ofiarą i jednocześnie oskarżycielem. Oto aktorka, której nie wolno tracić z oczu" („Twój Styl”, nr 1/2007).
W kolejnych latach skupiła się przede wszystkim na karierze filmowej, zagrała jedynie w trzech spektaklach: Płaczkę w "Borysie Godunowie" Puszkina, wystawionym w Teatrze Dramatycznym przez Andrieja Moguczija (2008), pojawiła się w prezentowanym w ramach festiwalu Migracje "Glissando" w reżyserii Christiana Garcii (2010), wreszcie – zagrała Blanche w wyreżyserowanym przez Bogusława Lindę "Tramwaju zwanym pożądaniem" na deskach Teatru Ateneum (2014). "Powiedzieli mi, żebym wsiadła w tramwaj zwany Pożądaniem, potem w tramwaj na Cmentarz i po 6 przystankach wysiadła na Polach Elizejskich" mówi Julia Kijowska kwestię Blanche i zaczyna swój koncertowy występ.
"Od pierwszej sceny nie można oderwać od niej wzroku i tak jest aż do samego końca. Olśniewa nie tylko wyglądem; olśniewa ekspresyjną grą, doskonale skonstruowaną, wymagającą fizycznie i psychicznie rolą kobiety, która przegrała swoje życie, choć jeszcze nie chce się do tego przyznać. Piękna, niesłychanie sensualna, inteligentna Blanche DeBois, nie radzi sobie z emocjami. Nie zaakceptowała świata, w którym się znalazła, więc buduje swój własny, w którym powoli się zatraca (…) Z dawnego życia córki bogatych plantatorów, żony utalentowanego poety, nauczycielki, została jej tylko ogromna waliza, którą wlecze za sobą. A w niej strzępy przeszłości, głęboko skrywane tajemnice o okolicznościach utraty rodzinnej posiadłości i tragicznym końcu małżeństwa z utalentowanym artystą, który okazał się gejem. Podczas pracy nad spektaklem, Julia Kijowska mówiła o swoich skojarzeniach Blanche z Amy Winehouse. I faktycznie bardzo ją przypomina, nie tylko wizualnie, ale też "nerwami na wierzchu" i " wrażliwością wydaną na żer". Pozornie silna, a nawet wyrachowana i cyniczna (np. gdy rozważa możliwość związku z Mitchem, ewentualnym gwarantem stabilizacji), w głębi serca jest zagubioną dziewczynką, która nie potrafi przyznać się przed sobą, że potrzebuje pomocy” – zachwycała się rolą Kijowskiej Lidia Raś (Polska The Times, 16.05.2014)."
Pierwszą niedużą rolę na wielkim ekranie zagrała Kijowska w "Boisku bezdomnych" Kasi Adamik (2008). W tym samym roku wystąpiła również w ostatnim filmie Piotra Łazarkiewicza "0_1_0". Pokazała się w "Wenecji" Jana Jakuba Kolskiego (2010) i "Linczu" Krzysztofa Łukaszewicza (2010). Za rolę w etiudzie Julii Kolberger "Jutro mnie tu nie będzie", w której wystąpiła u boku Doroty Kolak, odebrała Nagrodę Polskiego Kina Niezależnego im. Jana Machulskiego i Wyróżnienie w Niezależnym Konkursie Szkolnych i Amatorskich Etiud Krótkometrażowych na festiwalu Dwa Brzegi w Kazimierzu Dolnym. Przełomową okazała się dla Kijowskiej drugoplanowa rola Chai w wojennym dramacie "W ciemności" Agnieszki Holland (2011), za którą nominowana została do nagrody im. Zbyszka Cybulskiego. Na kolejne propozycje nie musiała długo czekać: wystąpiła u boku Marcina Dorocińskiego w głównej roli w "Miłości" Sławomira Fabickiego (2012) i "Serce, serduszko”" Jana Jakuba Kolskiego (2014), dołączyła do prestiżowej ekipy "aktorów Smarzowskiego", występując w "Drogówce" (2013) i "Pod mocnym aniołem" (2014).
Ostatni rok bez wątpienia należał do niej. Wystąpiła w nagrodzonym "studenckim Oscarem" krótkim metrażu Klary Kochańskiej "Lokatorki" (2015), a w konkursie festiwalu w Gdyni w 2016 roku można było podziwiać ją w aż trzech obrazach: thrillerze "Sługi boże" Mariusza Gawrysia, "Czerwonym pająku" Marcina Koszałki i, przede wszystkim, w "Zjednoczonych stanach miłości" Tomasza Wasilewskiego:
"Pierwsze sceny filmu zawłaszcza dla siebie cudowna Julia Kijowska. Rozedrgana, niespokojna, o hipnotyzującym spojrzeniu, z przepraszającym uśmiechem. Wraz z inteligentnie prowadzoną kamerą widz dowiaduje się o jej szaleńczym niemal zakochaniu i ostrym „lekarstwie na miłość”. Wszak pracuje w wypożyczalni przegrywanych piracko kaset VHS, więc wie jak to się robi, nawet kiedy mąż nie będzie miał ochoty. Tylko dla scen z Kijowską „Zjednoczone Stany Miłości” obejrzeć po prostu trzeba. Filmowa Agata musi sobie sama poradzić z niemożliwą miłością, która ją wręcz hipnotyzuje i pozwala słyszeć głos"– pisał Jerzy Doroszkiewicz (Poranny.pl, 30.07.2016).
Filmografia:
- Boisko bezdomnych (2008)
- 0_1_0 (2008)
- Wenecja (2010)
- Lincz (2010)
- Jutro mnie tu nie będzie (etiuda, 2010)\
- W ciemności (2011)
- Miłość (2012)
- Walentyna
- Gry (krótkometrażowy, 2013),
- Drogówka (2013)
- Serce, serduszko (2014)
- Pod mocnym aniołem (2014)
- Karski (spektakl telewizyjny, 2014)
- Czerwony pająk (2015)
- Zjednoczone stany miłości (2016)
- Fajnie, że jesteś (etiuda, 2004)
- Sługi boże (2016)
Nagrody:
- 2005: wyróżnienie za rolę Matki w "Ślubie" Witolda Gombrowicza na 23. Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi
- 2006: nagroda za debiut za rolę Elżbiety w przedstawieniu "Wiara, Nadzieja, Miłość" w Teatrze Dramatycznym w Warszawie w I Ogólnopolskim Konkursie Na Teatralną Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Europejskiej
- 2007: nagroda Feliks Warszawski w kategorii: najlepsza pierwszoplanowa rola kobieca za rolę Uny w spektaklu "Blackbird" w Teatrze Dramatycznym
- 2007: nagroda dla młodego aktora za rolę Uny w spektaklu "Blackbird" Davida Harrowera na VII Ogólnopolskim Festiwalu Dramaturgii Współczesnej "Rzeczywistość Przedstawiona" w Zabrzu
- 2009: nagroda za rolę kobiecą w kategorii Teatru Polskiego Radia za role w słuchowiskach "Walizka" i "Woyzeck" na IX Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej "Dwa Teatry" w Sopocie
- 2014: Specjalna Doroczna Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Autorka: Natalia Mętrak-Ruda, marzec 2017