Jest absolwentką Wydziału Aktorskiego warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza (1995). Swoją przygodę z aktorstwem rozpoczęła od zajęć w Ognisku Teatralnym Haliny i Jana Machulskich. W latach 1996-1998 należała do zespołu Teatru Polskiego w Warszawie. Od 1998 roku występuje w Teatrze Narodowym. Jest znaną interpretatorką piosenek, laureatką Festiwalu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu (1996), często występuje w roli aktorki dubbingowej i radiowej.
Początkowo występowała przede wszystkim w przedstawieniach muzycznych. Na deskach Teatru Polskiego debiutowała rolą Panny Marianny (Emulacji) w Kramie z piosenkami Leona Schillera w reżyserii Barbary Fijewskiej (1996). Na tej samej scenie zagrała Anioła w Pastorałce Schillera w reżyserii Jarosława Kiliana (1996). Wystąpiła również w Śpiewie nocy letniej wg Szekspira w reżyserii Macieja Wojtyszki, spektaklu przygotowanym przez warszawski Teatr Montownia (1997). Ponadto współpracowała z innymi stołecznymi teatrami: Dramatycznym, na Woli, Wytwórnia, Studio Buffo, Polonia oraz OCH-Teatrem.
Obsadzana była również w repertuarze komediowym. W Teatrze Polskim grała m.in. Rózię w Dożywociu Aleksandra Fredry w reżyserii Andrzeja Łapickiego (1996) i Helenę w Śnie nocy letniej Szekspira w reżyserii Jarosława Kiliana (1998). W 1998 roku wystąpiła w recitalu Ulepiły mnie zdolne anioły w reżyserii Anny Seniuk. Śpiewała piosenki skomponowane przez Macieja Małeckiego do słów m.in. Bolesława Leśmiana, Agnieszki Osieckiej, Wojciecha Młynarskiego, Williama Szekspira, Adama Mickiewicza, Witolda Gombrowicza oraz Stanisława Balińskiego.
"Na scenie Ewa Bułhak prowadzi z widzami rodzaj misternej gry - najpierw uwodzi interpretacją lirycznych piosenek, a gdy widzowie popadają w nostalgiczny nastrój, zaczyna śpiewać z rockowym pazurem" - pisał Paweł Trześniowski. - "Za chwilę śpiewa piosenkę, która przypomina występ klauna - Ewa zaskakuje widownię serią przerysowanych grymasów" ("Newsweek" 2003, nr 9).
Nowym rozdziałem w teatralnej karierze Bułhak okazała się współpraca z Jerzym Grzegorzewskim na scenie Teatru Narodowego. Aktorka wcieliła się w postać Jewdochy w Sędziach Stanisława Wyspiańskiego (1999, wersja telewizyjna - 2007). Grając uwiedzioną dziewczynę, która zmuszona została do zabicia swojego dziecka, Bułhak stworzyła prawdziwie tragiczną postać. Jej stłamszona przez życie Jewdocha była po ludzku wzruszająca, ale równocześnie emanowała patetycznym cierpieniem,
"(...) pogrążona w półśnie, jakby zahipnotyzowana, pragnąca tylko śmierci (...)" - notował Rafał Węgrzyniak ("Odra" 1999, nr 4).
U Grzegorzewskiego Bułhak zagrała ponadto w Halce Spinozie (1998) i w Nowym Bloomusalem wg Jamesa Joyce'a (1999). Była też Panną Młodą w Weselu Wyspiańskiego (2000) i Aktorką/Małgosią w nowej wersji Nocy Listopadowej Wyspiańskiego (2000). Zagrała też Tytanię w Śnie nocy letniej (2001) i Żonę Wyspiańskiego w przedstawieniu Hamlet Stanisława Wyspiańskiego (2003, wersja telewizyjna - 2008).
Bułhak można było także oglądać w rolach epizodycznych w przedstawieniach Kazimierza Kutza. W Kartotece Tadeusza Różewicza zagrała Panią Drugą (1999), a w Śmierci komiwojażera Arthura Millera wcieliła się w postać Kobiety (2004).
"(...) mały, a wyrazisty epizod (...) jako hotelowej prostytutki, niesłychanie zabawnej, a czasem wręcz uroczej w swej groteskowej wulgarności" - pisał o tej roli Tomasz Mościcki ("Życie" 19.04.2004).
W 2000 roku aktorka wcieliła się w postać Weronki w Requiem dla gospodyni Wiesława Myśliwskiego w inscenizacji Kazimierza Dejmka. Zagrała dziewczynę z prowincji, usiłującą wyrwać się z otaczającej ją szarzyzny.
"Świetna rola Weronki w wykonaniu Ewy Konstancji Bułhak" - notował Roman Pawłowski. - "(...) Tworzy postać za pomocą prostych, ale szlachetnych środków: głosu o ton za wysokiego, gestów za szerokich, ciężkiego chodu kogoś, kto nawykł do fizycznej pracy. To jedyna w tej galerii postać z krwi i kości" ("Gazeta Wyborcza" 2000, nr 291).
Bułhak zagrała także m.in. Księżniczkę Lenę w sztuce Georga Büchnera Leonce i Lena w reżyserii Barbary Sierosławskiej (2001), Jana/Afrozję Opupiejkinę w Kurce wodnej Witkacego w reżyserii Jana Englerta (2002) i Teresę Paluch w 2 maja Andrzeja Saramonowicza w reżyserii Agnieszki Glińskiej (2004). Jej powrotem do przedstawień muzycznych stał się Happy End Bertolta Brechta i Kurta Weila w reżyserii Tadeusza Bradeckiego (2005), a także MP3 - spektakl przygotowany przez Mariusza Benoit ze studentami warszawskiej szkoły teatralnej w Teatrze Montownia, gdzie Bułhak zajmowała się współpracą reżyserską (2006). Aktorka zagrała też Ciotkę Julię w Heddzie Gabler Henryka Ibsena przygotowanej przez Pię Partum w Teatrze Collegium Nobilium (2007). Ostatnie jej role to Medea / Przewodniczka chóru w przejmującym, osobistym, autorskim spektaklu Antoniny Grzegorzewskiej Ifigenia (Teatr Narodowy, 2008) i Helena Topolska w Lekkomyślnej siostrze Włodzimierza Perzyńskiego w inscenizacji Agnieszki Glińskiej (Teatr Narodowy, 2009). Bułhak stworzyła tutaj świetny aktorski duet z Krzysztofem Stelmaszczykiem, który wcielił się w postać Henryka Topolskiego.
"Rolę tę uważam za arcydzieło" - pisał o kreacji aktorki Jacek Wakar - "bowiem Bułhak z chirurgiczną precyzją zrywa ze swojej bohaterki kolejne warstwy fałszu, skrywające bezradność zmieszaną ze złością. Aktorka bywa względem Heleny okrutna, dokładnie stylizuje ją w zewnętrznym rysunku, tworząc na scenie wariację na temat złamanej szyderstwem femme fatale" ("Dziennik", dodatek "Kultura" 2009, nr 43).
W 2010 roku Bułhak stworzyła niesamowitą kreację Gilety w spektaklu Księżniczka na opak wywrócona w reżyserii Jana Englerta. Za rolę została nagrodzona warszawskim Feliksem. Anna Czajkowska pisała:
W przejmującej scenie, bardzo ostrej, Gileta w jednej chwili zostaje odarta z sukni i snów. Jej słowa nie są już przesycone humorem, ale smutkiem, tragiczną prośbą o przyznanie prawa do odrobiny ludzkiej godności. Na próżno. Nikt się za nią nie ujmie. Okrucieństwo kłaniających się jej, jako rzekomej Dianie, każe prostej wieśniaczce, teraz zhańbionej i świadomej niezmienności tej sytuacji, z powrotem wrócić na dawne miejsce w hierarchii. Ewa Konstancja Bułhak gra tu brawurowo! Doskonale oddaje wszystkie cienie i blaski kreowanej postaci, pokazuje aktorstwo w wielkim stylu. (Teatr dla Was, 16.02.2012)
Rolą zachwycony był również Tomasz Mościcki:
Rola Ewy Konstancji Bułhak to wspaniały przykład aktorskiej transformacji: od kogoś żyjącego wstanie półzwierzęcym aż doprawdziwego człowieka ze wszystkimi jego lękami, niepewnością i rozpaczą. Wielka rola. (Dziennik Gazeta Prawna, 30.04.2010)
Podobnie Barbara Hirsz:
Ewa Konstancja Bułhak umie grać dziwność istnienia tak, by nie uronić niczego z jej urzekającej siły. (AICT, 03.03.2011)
Kolejnymi spektaklami z udziałem aktorki na scenie Teatru Narodowego w Warszawie były: Sprawa (2011, reż. Jerzy Jarocki), Pożegnania (2012, reż. Agnieszka Glińska), Milczenie o Hiobie (2013, reż. Piotr Cieplak), Iwona, księżniczka Burgunda (2014, reż. Agnieszka Glińska) oraz Kordian (2015, reż. Jan Englert). Bułhak na warszawskiej scenie wystąpiła również w roli reżysera, kiedy to w 2013 zrealizowała Siodło Pegaza. Spektakl został stworzony w oparciu o teksty Jerzego Wasowskiego, znanego przede wszystkim z Kabaretu Starszych Panów. Dzięki piosenkom budującym przedstawienie, widzowie przenoszeni są w czasy lat sześćdziesiątych. Anna Stańczuk recenzowała:
„Siodło Pegaza nie dosyć, że jest recitalem, to jeszcze pełną opowieścią. Historią, która wprowadza widza w inny świat. W klimat piosenek Jerzego Wasowskiego. To urzeka, hipnotyzuje, śmieszy i pobudza do tańca. Nagle scena na Wierzbowej staje się salą do dancingu. Każdy widz siedzi na swoim miejscu, ale wraz z kolejnymi utworami ma ochotę wstać i przyłączyć się do aktorów, którzy nie dosyć, że odgrywają swoje role świetnie, to jeszcze fantastycznie się przy tym bawią.” (Dziennik Teatralny Warszawa, 03.02.2014)
Rok później zagrała w Duchu Pikadora, napisanym i wyreżyserowanym przez Michała Walczaka w OCH-Teatrze. Określany przez reżysera mini-musicalem surrealistycznym, spektakl ukazuje zderzenie klasyków dwudziestolecia międzywojennego ze współczesną Warszawą.
W 2016 roku Bułhak wystąpiła w roli Telimeny w muzycznej wersji Pana Tadeusza w reżyserii Piotra Cieplaka, który wystawił w Teatrze Narodowym pełen tekst utworu, inscenizując całe dwanaście ksiąg w ciągu sześciu kolejnych dni. W czerwcu 2016 roku ponownie zagrała u Cieplaka w przedstawieniu Soplicowo – owocilpoS.Suplement. Ten surrealistyczny spektakl nawiązuje do twórczości Alfreda Jarry'ego i Rolanda Topora, a także do "Pana Tadeusza" Ryszarda Ordyńskiego z 1928 roku. Cieplak ukazuje mroczną i ironiczną wizję społeczeństwa.
W kinie Buhłak debiutowała w 1993 roku niewielką rolą Kasi w filmie Andrzeja Barańskiego Dwa księżyce. Później zagrała m.in. Maślankę w Kronikach domowych Leszka Wosiewicza (1997), Monikę w Darmozjadzie polskim Łukasza Wylężałka (1997), a wreszcie Pannę Podkomorzankę w ekranizacji Pana Tadeusza Adama Mickiewicza w reżyserii Andrzeja Wajdy (1999). W następnych latach pojawiała się w telewizyjnych serialach; m.in. w Sublokatorach w reżyserii Anny Hałasińskiej (2004) i Bożej podszewce. Części drugiej Izabelli Cywińskiej (2005). Aktorka współpracuje również z Teatrem Telewizji, wystąpiła m.in.: jako Lola w Bigda idzie! Juliusza Kadena-Bandrowskiego w reżyserii Andrzeja Wajdy (1999), Lodzia w Lalku Zbigniewa Herberta w reżyserii Zbigniewa Zapasiewicza (1999), Doryna w Tartuffe czyli obłudnik Moliera w reżyserii Andrzeja Seweryna (2004) i Tramwajarka w Pamiętniku z Powstania Warszawskiego Mirona Białoszewskiego w reżyserii Marii Zmarz-Koczanowicz (2004). Ostatnio można ją było oglądać także jako Zośkę w Cudzie mniemanym czyli Krakowiakach i Góralach Wojciecha Bogusławskiego w reżyserii Olgi Lipińskiej (2006).
Widzowie mogli zobaczyć Bułhak również w serialach telwizyjnych, m.in. Dużej przerwie, Na dobre i na złe, Ojcu Mateuszu, Samym Życiu, Blondynce, Plebanii, M jak miłość, Czasie honoru oraz produkcji To nie koniec świata.
W 2014 roku artystka nagrała płytę z piosenkami dla dzieci Bambukalambu. Utwory nagrano z wykorzystaniem nietypowych instrumentów, takich jak bęben huculski czy lira korbowa. Część piosenek pochodzi ze spektaklu Zielone Zoo, wystawianego w OCH-Teatrze.
Odznaczenia i nagrody:
- 1996 - III nagroda na 17. Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu;
- 1996 - Nagroda im. Arnolda Szyfmana;
- 2004 - Feliksy Warszawskie - nominacja do nagrody za najlepszą drugoplanową rolę kobiecą, za role w Teatrze Narodowym - Żony Wyspiańskiego w Hamlecie Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego i Teresy Paluch w przedstawieniu 2 maja Andrzeja Saramonowicza w reżyserii Agnieszki Glińskiej;
- 2005 - Srebrny Krzyż Zasługi;
- 2010 - Feliks Warszawski za sezon 2009/2010 w kategorii "pierwszoplanowa rola żeńska" - za rolę Gilety w przedstawieniu Księżniczka na opak wywrócona w Teatrze Narodowym w Warszawie;
- 2012 - Nagroda za rolę kobiecą w słuchowisku radiowym za rolę Olgi w Obłomowie na Festiwalu "Dwa Teatry" w Sopocie.
Autor: Monika Mokrzycka-Pokora, grudzień 2007; ostatnia aktualizacja: sierpień 2016 (ND).