Nauka
Przed wojną studiował w Konservatorium der Reichshauptstadt Berlin kompozycję i teorię u Kurta von Wolfurta oraz dyrygenturę u Arthura Rothera. Prowadził własną orkiestrę, angażowaną do koncertów i rewii na Śląsku (Katowice, Gliwice, Wrocław). W Zabrzu prowadził rozrywkowe orkiestry 'Haus Metropol' i 'Admiralspalast'. Występował w rozgłośni gliwickiej. Nie został zmobilizowany ze względu na niepełnosprawność, spowodowaną wypadkiem samochodowym w Berlinie. Podczas działań wojennych przebywał w Zabrzu.
Od Zabrzańskiej Orkiestry Filharmonicznej do...
W latach 1945-46 był współzałożycielem i członkiem Zabrzańskiej Orkiestry Filharmonicznej oraz Oddziału Związku Zawodowego Muzyków w Zabrzu. Do 1947 działał też jako dyrygent orkiestry firmowanej własnym nazwiskiem, dla której pisał repertuar rozrywkowy, taneczny i swingowy z jazzowymi improwizacjami, wykonywany na koncertach i w rewiowych widowiskach na terenach południowej Polski.
W latach 1948-81 zajmował się komponowaniem i aranżacjami dla orkiestr symfonicznych i rozrywkowych Polskiego Radia i Telewizji w Warszawie, Krakowie, Katowicach i w Łodzi oraz dla orkiestr dętych i big bandów. W latach 1951-54 był kierownikiem muzycznym Teatru Dramatycznego w Jeleniej Górze, a w roku 1957 – big bandu Jana Walaska. W 1959 roku podpisał kontrakt koordynatora artystycznego Orkiestr Symfonicznych i Orkiestr Dętych Związku Zawodowego Kolejarzy oraz rozpoczął stałą współpracę z warszawską Orkiestrą Reprezentacyjną Wojska Polskiego i innymi czołowymi orkiestrami dętymi w kraju i zagranicą.
W Warszawie
Od 1955 roku mieszkał w Warszawie. W latach 1955-58 pełnił funkcję drugiego dyrygenta, a od 1959 do 1974 roku – pierwszego dyrygenta i dyrektora artystycznego popularnego big bandu, działającego pod nazwą Orkiestra Taneczna Polskiego Radia, z którym nagrał około dwóch tysięcy utworów, koncertował w całej Polsce i krajach sąsiednich (ówczesne NRD, ZSRR, Czechosłowacja, Rumunia, Węgry). Od 1959 miał stałe audycje radiowe w Programach I i II Polskiego Radia, w których wylansował większość, nagranych pod własną dyrekcją, przebojów drugiej połowy lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych.
Opole, Sopot, Śląsk i Mazowsze
Edward Czerny był jednym z twórców Festiwali w Sopocie, w Opolu i w Kołobrzegu jako ich wieloletni opiekun artystyczny, dyrygent i aranżer. Pisał i nagrywał muzykę teatralną i filmową. Z zespołami Śląsk i Mazowsze współpracował od chwili ich powstania.
Charakterystyczną cechą twórczości Edwarda Czernego jest połączenie orkiestry symfonicznej i big bandu, które, traktowane równorzędnie, służy do realizowania, właściwego dla swingu, metrorytmicznego przebiegu. Stworzone przez kompozytora rozpoznawalne brzmienie własnej orkiestry i indywidualny styl aranżowania na skład symfoniczny, dęty, big band, a także ich różnorakie połączenia, wpłynęły na rozwój polskiej muzyki rozrywkowej lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych oraz na kierunek jej dalszych przemian.
Nagrania
W Archiwach Polskiego Radia w Warszawie, Łodzi, Katowicach i Krakowie pozostawił przeszło 3000 nagrań orkiestr radiowych zawierających kompozycje, opracowania twórcze muzyki klasycznej, rozrywkowej i jazzowej oraz orkiestr dętych. Tworzył repertuar dla najwybitniejszych solistów opery i operetki między innymi Barbary Nieman, Bogny Sokorskiej, Teresy Żylis-Gary, Andrzeja Hiolskiego, Bernarda Ładysza i Wiesława Ochmana. Nagrał wiele przebojów z gwiazdami polskiej piosenki: Hanką Bielicką, Urszulą Dudziak, Anną German, Kaliną Jędrusik, Haliną Kunicką, Krystyną Prońko, Łucją Prus, Danutą Rinn, Ireną Santor, Violettą Villas, Edwardem Dziewońskim, Mieczysławem Foggiem, Jerzym Połomskim, Zbigniewem Wodeckim, T. Woźniakowskim, z zespołami wokalnymi Alibabki, Beltono, Chór Czejanda, Novi Singers, Partita oraz z instrumentalistami jazzowymi: Jerzym Milanem, Henrykiem Miśkiewiczem, Władysławem Nahornym, Zbigniewem Namysłowskim, J. Skowrońskim, Michałem Urbaniakiem, Janem Ptaszynem Wróblewskim i wielu innymi wykonawcami.
Od 1975 roku poświęcił się twórczości kompozytorskiej, dyrygował gościnnie koncertami filharmonicznymi w Polsce i w Niemczech. W 1979 roku Komitet Papieski zamówił u Edwarda Czernego monumentalne opracowanie pieśni ''Boże coś Polskę'' z okazji pierwszej pielgrzymki Jana Pawła II do ojczyzny.
W RFN
Od 1981 roku przebywał za granicą. Pisał dla NDR Sinfonieorchester i NDR Pops Orchestra oraz Rundfunk-Tanzorchester Berlin oraz innych niemieckich orkiestr symfonicznych, dętych i rozrywkowych. W 1992 roku uległ w Salzgitter ciężkiemu wypadkowi samochodowemu. Pochowany jest w Berlinie.
Edward Czerny otrzymał wiele nagród, między innymi Ministra Kultury i Sztuki (wielokrotnie), wyróżnienie na Festiwalu Jazzowym w Nowym Jorku za kompozycję Diabelski młyn (1959), nagrodę w międzynarodowym konkursie na utwór rozrywkowy w Monachium za Wesołą wiadomość (1964), nagrody w międzynarodowych konkursach na utwór na orkiestrę dętą: w Londynie za Saksofony na huśtawce (1971) i we Wiedniu za ''Parafrazę Perpetuum Mobile'' J.Straussa (1975), ''Złotą płytę'' Polskich Nagrań za całokształt twórczości (1977). Edward Czerny został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za zasługi dla kultury polskiej (1976).
Źródła: materiały prasowe Fundacji im. Edwarda Eberharda Czernego