Absolwent Wydziału Operatorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1988). Podczas studiów był autorem zdjęć do kilku interesujących etiud, m.in.: Maszeńka (1985) Stefana Chazbijewicza - wspólnie z Maciejem Jaszczakiem, Ricardem Torresem Ramirezem, Andrzejem Musiałem i Andrzejem Szulkowskim, Ryszard i anioł (1985) Macieja Szelachowskiego - wspólnie z Bartłomiejem Frykowskim i Hubertem Taczanowskim, Strażnik (1988) Witolda Szymczyka - wspólnie z Piotrem Zajączkowskim, Poznanie (1988), którą także reżyserował czy Powrót do 'Edenu' (1989) Żivoty Saratlicia.
W rozmowie przeprowadzonej przez Bożenę Perską Sikora tak wspomina pierwsze lata swej artystycznej kariery:
"Na początku malowałem i bardzo mnie to pochłaniało. Nie potrafiłem robić tego dobrze, dlatego zająłem się fotografią, wydawało mi się to łatwiejsze. Chciałem studiować fotografię, ale wówczas nie było w Polsce szkoły fotograficznej, pozostawała operatorka. Zacząłem studiować na wydziale operatorskim, chociaż nie miałem żadnych predyspozycji. Film jest strukturą dynamiczną, opisem świata w ruchu, to obce medium... Nie wiem, czy kiedyś je zrozumiem, bo dążę nieustannie do obrazu zastygłego - malarskiego lub fotograficznego. Moje filmy są prawie nieruchome" (Czakramy śląskiej energii. Z Adamem Sikorą, reżyserem, operatorem filmowym i fotografem rozmawia Bożena Perska, www.lartstudio.krakow.pl).
Po ukończeniu studiów wrócił do rodzinnego Mikołowa. Podjął pracę w katowickim ośrodku Telewizji Polskiej. Tam, wspólnie z Jolantą i Leszkiem Ptaszyńskimi oraz Tomaszem Dobrowolskim, założył Studio Form Telewizyjnych (jego kierownikiem produkcji został Adam Łukaszek), które zwróciło na siebie uwagę wieloma interesującymi realizacjami, m.in. "Moim ołtarzem" (1995), w którym Sikora pełnił rolę scenarzysty, reżysera i autora zdjęć, "De Aegypto" (1995) Jolanty Ptaszyńskiej opartej na "Egipskiej Księdze Umarłych", stylowej impresjii z muzyką Zbigniewa Preisnera oraz fantastycznymi zdjęciami Sikory i Dobrowolskiego. Na szczególną uwagę zasługuje "Teatr ekspresji" (1994) zrealizowany wspólnie z Jackiem Januszykiem. To rejestracja pracy tytułowego teatru prowadzonego przez Wojciecha Misiurę (jego artyści wystąpili także w wymienionych wyżej filmach) nad spektaklem zainspirowanym twórczością Ingmara Bergmana, zatytułowanym roboczo "Sceny małżeńskie".
"Bardzo interesuje mnie jego sposób patrzenia na człowieka, na kontekst, w jakim on żyje, i sposób, w jakim piętrzą się w nim problemy" - mówi w filmie reżyser spektaklu o szwedzkim artyście.
Sikora przygląda się tym żmudnym wysiłkom, w których aktorzy próbują - jak chciałby to reżyser - "pokazać dotyk ciepły, dotyk chłodny, obojętne ciało, pragnące ciało, potrzebę bycia z kimś, a również jak to jest, gdy się kogoś odpycha, jak to boli", a wszystkie te stany emocjonalne i fizyczne wyrazić gestem, ruchem, bez słów. Te obserwacje zaowocują później w "Wydalonym" (2010), pełnometrażowej - inspirowanej twórczością Samuela Becketta - fabule, opowiedzianej podobnie: gestem, ruchem, bez słów.
W rozmowie z Perską tak Sikora mówi o tamtych, "pionierskich" czasach:
"Trafiliśmy na dobry okres, początek lat 90., czas przemian w Polsce. Jerzemu Kapuścińskiemu z II programu TVP zależało na ambitnej artystycznej telewizji. Mieliśmy możliwość urzeczywistniania pomysłów, które dzisiaj byłyby nie do pomyślenia (...). Dopiero mając za sobą kilkuletnią drogę autorskich projektów, rozpocząłem współpracę z innymi reżyserami, realizując zdjęcia do filmów i spektakli Teatru Telewizji. Najbardziej jednak cenię sobie możliwość robienia filmów autorskich" (Czakramy śląskiej energii. Z Adamem Sikorą, reżyserem, operatorem filmowym i fotografem rozmawia Bożena Perska, www.lartstudio.krakow.pl).
W cytowanej rozmowie Sikora mimochodem dodaje, że nigdy nie przyszło mu do głowy, żeby wyprowadzać się z rodzinnego Mikołowa. To bardzo ważna konstatacja. Stałe miejscowe zakotwiczenie odbija się w pełni w jego autorskiej, zarówno tej dokumentalnej, jak i fabularnej twórczości, czyniąc go nie mniej wyrazistego niż Kazimierz Kutz - choć posługującego się odmiennymi środkami wyrazu - piewcę Śląska, jego ludzi, ich codziennych radości i zmartwień. Te często, wydawać by się mogło lokalne, sprawy nabierają w filmach Sikory uniwersalengo, ponadczasowego charakteru. Wierność miejscu, z którego wyszedł i do którego powrócił, przyniosła mu tytuł Zasłużonego Mikołowianina.
W pobliskich Siemianowicach Śląskich urodził się bohater jego dokumentu Bluesmeni. Ballada o Janku 'Kyksie' Skrzeku (1999). To dość niekonwencjonalna próba sportretowania górnika i muzyka, udanie łączącego w swych artystycznych produkcjach śląską tradycję z bluesową stylistyką. Jan, zwany Kyksem, to młodszy brat Józefa Skrzeka, wykształconego, uznanego muzyka i kompozytora, bliskiego współpracownika Tadeusza Nalepy i Czesława Niemena, lidera legendarnej formacji SBB. Biografia Jana jest całkowicie inna - zamiast do szkoły muzycznej trafił do kopalni, bo przecież ktoś musiał kontynuować rodzinne tradycje, a ojciec Skrzeków był sztygarem. Ale muzyka nie dawała mu spokoju, namiętnie słuchał radia, podziwiał Beatlesów i Rolling Stonesów, wreszcie założył z kolegami własny zespół. Nazwali go Bluesmeni. W pewnym momencie drogi górnika i muzyka musiały się rozejść. "Sztajger jest mi trocha wstyd, / już na dole nie fedruja / sztajger jest mi trocha wstyd, / bluesa grom i bluesa czuja / czorno ziemia, czorny blues, / sztajger jest mi trocha wstyd" - śpiewa w jednym ze swych przejmujących śląskich bluesów.
Sikora tworzy wizerunek muzyka, wykorzystując zarówno środki wyrazowe dokumentu, jak i kina fabularnego. Przeważają sceny wykreowane do granic, niezwykle zadbane w swej budowie kadry, co nie znaczy, że nieprawdziwe, nieautentyczne. Tego typu dokument kreacyjny (ów wewnętrznie sprzeczny termin jest chyba najlepszy do oddania istoty tego rodzaju kina) zapoczątkował na gruncie naszego kina Wojciech Wiszniewski, autor wspaniałego "Elementarza" (1976), "Stolarza" (1976) czy ...sztygara na zagrodzie... (1978) - notabene z górnikiem i jego rodziną w rolach głównych. Sikora w swej balladzie o "Kyksie" wydaje się być świetnym kontynuatorem tego specyficznego charakteru filmowego pisma.
"Boże Ciało" (2005) ma całkowicie inną formę. To właściwie dokumentalna notacja. Śląsk i jego mieszkańcy. Bezrobocie, bieda, beznadzieja. "Śląsk się traci. Tu nie ma przyszłości" - skarży się bezrobotny mężczyzna. "Śląsk jest Śląskiem, jo se tego nie dom wziąć" - mówi starsza kobieta. "Najważniejsze, żeby się nie poddać, kurde, nigdy" - wyrzuca z siebie młody chłopak, któremu marzy się kariera rapera. Wszyscy spotkają się na dorocznej procesji z okazji Bożego Ciała, choć tak naprawdę - pytani przez autora filmu o istotę tego święta - nie potrafią jej precyzyjnie określić. "O mój Śląsku, umierasz mi w biały dzień" - śpiewał Jan "Kyks" Skrzek w poprzednim filmie Sikory. Słowa tamtej pieśni to właściwie przejmujący komentarz do filmu Boże Ciało.
Jedna ze scen filmu stała się w późniejszym czasie kanwą fabularnego debiutu Sikory, zrealizowanego wspólnie z Ingmarem Villqistem, zatytułowany Ewa (2010). Tytułowa pani Ewa śpiewa podczas konkursu karaoke "Czerwone słoneczko", a później opowiada o depresji, w jaką popadają górnicy, którzy stracili pracę, o ich kobietach, które wyszły na ulicę, by utrzymać rodzinę.
Sikora obraca się w kręgu bliskich sobie postaci, wędrują one nieustannie z jednego jego obrazu do drugiego: na przykład Jan "Kyks" Skrzek, bohater "Bluesmenów", zagrał kilka lat później kolegę męża tytułowej protagonistki w "Ewie", a wcześniej pojawił się (a jego muzyka wypełniła ścieżkę dźwiękową filmu) w dokumencie "Sówka Erwin" (2005). Ten wybitny śląski malarz prymitywista, emerytowany górnik kopalni "Wieczorek", jedyny żyjący członek tzw. Grupy Janowskiej, której Lech Majewski poświęcił swego "Angelusa" (2001), pojawił się już na czterdziestych urodzinach Skrzeka w Bluesmenach (byli tam także m.in. Krzysztof Siwczyk, odtwórca tytułowych ról w Wojaczku i Wydalonym, oraz Maciej Melecki, bliski współpracownik Sikory przy realizacji tego ostatniego tytułu), a wcześniej stał się bohaterem "Podróży Erwina" (1997) Mirosławy Sikorskiej. Autorem zdjęć do fabuły Majewskiego i dokumentu Sikorskiej był - oczywiście - Adam Sikora.
Sówka Erwin w swych partiach kreacyjnych, kiedy bohater opowiada o swej sztuce, marzeniach, ideach, jest podobny do "Bluesmenów", we fragmentach notacyjnych, w których oprowadza po swoich zakątkach - do "Bożego Ciała". Inscenizacja miesza się tu z dokumentalną rejestracją, jaskrawe kolory artystycznej wyobraźni z czernią i bielą codziennego życia.
Sówka opowiada o swojej biografii ze swadą i refleksją. "Każdy artysta musi mieć w sobie kodeks moralny" - dobitnie stwierdza. Mówi o życiu artysty i żywocie górnika z takim samym zaangażowaniem. Dla Sówki symbolem życia, piękna, trwania zawsze była kobieta, a kopalnia jest przecież - jak podkreśla - niczym jej wnętrze, piękne i tajemnicze. Dlatego stanowi ona główny obiekt jego życiowych i artystycznych zainteresowań. Swą przyszłą żonę poznał, gdy miała piętnaście lat, on - dwadzieścia jeden. Są z sobą do dnia dzisiejszego.
Kolejny dokument - "Romowie. Skazani na zagładę" (2008) - nakręcony z Wiesławem Gajdą, jest nieco inny. Powstał na zamówienie Stowarzyszenie Romów w Polsce. Jest przypomnieniem ogromu hitlerowskiej zbrodni dokonanej na narodzie romskim. Mówią o nich Helena Majowska, więźniarka KL Auschwitz, oraz Edward Paczkowski, jeden z nielicznych ocalonych, który trafił do obozu w wieku dwunastu lat. Skazany za udział w polskiej partyzantce, nierozpoznany przez Niemców jako Rom, osadzony został w obozie centralnym. Stamtąd obserwował eksterminację swojego narodu. Z jego najliższych nie przeżył nikt. Dramatyczne wspomnienia Majowskiej i Paczkowskiego zderza Sikora ze współczesnymi zdjęciami Auschwitz - ponurymi, zamglonymi, bez ludzi. "Auschwitz, Auschwitz, twoje krematorium pali się dzień i noc..." - powtarza Paczkowski w finale tego przejmującego filmu. W pewnym momencie jego krzyk przechodzi w śpiew, żałobny śpiew: "Auschwitz, Auschwitz, twoje krematorium pali się dzień i noc...".
Tytułowym bohaterem następnego filmu - Paweł (2009) - jest Paweł Targiel (1945-2009), poeta, filozof, dyrektor Instytutu Mikołowskiego. Takiej treści kadr kończy ten półtoragodzinny dokument, właściwie nie film, a dokumentalną notację, w którym montaż jest wręcz śladowy. Sikora miał na strychu domu Targiela swoją pracownię. Kiedy gospodarz poważnie zachorował i rak coraz bardziej zaczął drążyć organizm przyjaciela, Adam postanowił rejestrować swoje z nim rozmowy. Jego film składa się z dziesięciu takich rozmów, prowadzonych w czasie coraz bardziej pogłębiającej się choroby.
W rozmowie z Tadeuszem Sobolewskim, opublikowanej na łamach magazynu "Gazety Wyborczej", Sikora powiedział:
"...choć znaliśmy się od lat, nie mieliśmy nigdy takiego bliskiego i serdecznego kontaktu jak w chorobie. Wiesz, jak szczelnie Paweł chował najdelikatniejszą stronę swojej osoby. Bronił się przed ludźmi, bywał nieprzyjemny, złośliwy. W chorobie otworzył się. I to nawet nie wobec mnie, tylko wobec kamery. Potraktował ją jak neutralne medium, przy którym można pozwolić sobie na ujawnienie prawdziwej twarzy. Filmując Pawła, zobaczyłem, że umieranie nie jest tylko procesem destrukcji, że to może być dojrzewanie do jakiejś głębokiej wiedzy o samym sobie, o rzeczach ostatecznych. Paweł wykazał wielką, 'buddyjską' mądrość. Jego śmierć dawała nadzieję. (...) Na to, że właściwie nie ma śmierci, jest tylko przejście. Coś wraca do początku, z którego wyszło. Może stamtąd powrócić, może zostać. To była piękna śmierć" (Czarne słońce Mikołowa. Z Adamem Sikorą rozmawia Tadeusz Sobolewski, "Duży Format", 21.07.2010).
Sikora nie koncentruje się wyłącznie na dokumencie, ma na swym koncie trzy pełnometrażowe fabuły. Bohaterem Giganta (2006) jest fotograf, który przekraczając granicę czterdziestu lat, udaje się w metaforyczną podróż w głąb samego siebie. Rok 2010 przyniósł aż dwa - jakże odmienne w swym charakterze - filmy: zrealizowaną wspólnie z Ingmarem Villqistem Ewę (2010), paradokumentalną opowieść, której bohaterka, żona bezrobotnego górnika, by zapewnić byt swej rodzinie, prostytuuje się, oraz inspirowanego twórczością Samuela Becketta (Końcówka, Pierwsza miłość, Molloy) Wydalonego (2010), w którym nie padają słowa, liczy się tylko gest, ruch, obraz.
W katalogu wrocławskiego festiwalu Era Nowe Horyzonty, podczas którego "Wydalony" miał premierę, czytamy:
"...fabuła Sikory dyskretnie dialoguje z 'Filmem' Alana Schneidera z 1965, przy tworzeniu którego brał udział sam Beckett. Dla widzów pamiętających przejmującą kreację aktorską Bustera Keatona 'Wydalony' będzie rodzajem palimpsestu, przywołującego figurę trwogi życia w obcym świecie, z którego będziemy wydaleni w nicość śmierci" (es, Wydalony, 10. Międzynarodowy Festiwal Filmowy Era Nowe Horyzonty, 22.07-1.08.2010 Wrocław).
Przedstawiając stany opresyjne, czy wręcz depresyjne, widzi jednak Sikora iskierkę nadziei. We wspomnianej rozmowie z Sobolewskim tak mówi o "Ewie":
"Tam w ogóle nie chodzi o Śląsk, tylko o tych ludzi. 'Ewa' mogłaby dziać się w każdym miejscu świata, gdzie wkracza bieda. To historia prawdziwej miłości, tak prawdziwej, że trudno w nią uwierzyć" (Czarne słońce Mikołowa. Z Adamem Sikorą rozmawia Tadeusz Sobolewski, "Duży Format", 21.07.2010).
Przy okazji Beckettowskiej wariacji dodaje:
"Ktoś mi powiedział, że 'Wydalony' to najbardziej depresyjny film, jaki zna. Ale tam jest jakaś nadzieja. Tak jak 'Paweł' opowiadał o możliwości przejścia w inny obszar - w 'Wydalonym' łódź, w której kryje się bohater, zapowiada takie przejście" (Czarne słońce Mikołowa. Z Adamem Sikorą rozmawia Tadeusz Sobolewski, "Duży Format", 21.07.2010).
Równolegle z twórczością scenariuszową i reżyserską Sikora uprawia swą profesję "wyuczoną", czyli operatorstwo. Jest autorem zdjęć do blisko dwudziestu filmów dokumentalnych i tyleż samo filmów fabularnych, z których zwłaszcza te realizowane wspólnie z Lechem Majewskim - Pokój saren (1997), Wojaczek (1999), Angelus (2001), Młyn o krzyż (2010), Jerzym Skolimowskim - Cztery noce z Anną (2008), Essential Killing (2010) i Piotrem Dumałą - Las (2009) przyniosły mu wiele prestiżowych nagród i powszechne uznanie. Tuż po ukończeniu łódzkiej szkoły filmowej związał się z telewizją i pozostał jej wierny do chwili obecnej; jest autorem zdjęć do około trzydziestu spektakli Teatru Telewizji. Ponadto od kilku lat prowadzi zajęcia na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.
Filmografia:
Filmy dokumentalne:
- 1994 - Teatr ekspresji, współscenariusz i współreżyseria z Jackiem Januszykiem, zdjęcia;
- 1995 - De Aegypto (reż. Jolanta Ptaszyńska), współautor zdjęć z Tomaszem Dobrowolskim;
- 1995 - Mój ołtarz, scenariusz, reżyseria, zdjęcia;
- 1997 - Podróż Erwina (reż. Mirosława Sikorska), zdjęcia;
- 1997 - Wielka woda (reż. Piotr Łazarkiewicz), zdjęcia;
- 1998 - Więcej światła. Festiwal Operatorów Filmowych Camerimage '97 (reż. Piotr Łazarkiewicz), zdjęcia;
- 1999 - Bluesmeni. Ballada o Janku 'Kyksie' Skrzeku, scenariusz, reżyseria, zdjęcia. Nagroda: Ogólnopolski FF Krótkometrażowych w Krakowie 2000 - Nagroda Pierwszego Filmu;
- 1999 - Skandalistka Kasia K. (reż. Grażyna Bryżuk), zdjęcia;
- 2003 - Magdalena Abakanowicz (reż. Jarosław Maszewski, Jacek Kubiak), zdjęcia;
- 2003 - Węgiel (reż. Maria Zmarz-Koczanowicz, Joanna Sławińska), zdjęcia;
- 2005 - Droga na ośmiotysięcznik, scenariusz, reżyseria, zdjęcia;
- 2005 - Boże Ciało, scenariusz, reżyseria, zdjęcia. Nagroda: Ogólnopolski Niezależny Przegląd Form Dokumentalnych "Nurt" w Kielcach 2005 - Nagroda Prezesa Zarządu TVP SA, Krakowski Festiwal Filmowy 2006 - Srebrny Lajkonik, Międzynarodowy Festiwal Filmów Dokumentalnych w Kantonie 2006 - nagroda za reżyserię;
- 2005 - Sówka Erwin, scenariusz, reżyseria, zdjęcia;
- 2007 - Wilcza 11. Telepatrzydło (reż. Aleksandra Domańska), zdjęcia;
- 2008 - Historia polskiego rocka, serial dokumentalny (reż. Leszek Gnoiński, Wojciech Słota), zdjęcia archiwalne (odc. 2-6);
- 2008 - Jerzy Gurawski. Człowiek w przestrzeni (reż. Mirosława Sikorska), zdjęcia;
- 2008 - Romowie. Skazani na zagładę, współreżyseria i współscenariusz z Wiesławem Gajdą, zdjęcia;
- 2009 - Paweł, scenariusz, reżyseria, zdjęcia, produkcja.
Filmy fabularne:
- 1994 - Dama kameliowa (reż. Jerzy Antczak), współautorstwo zdjęć z Tomaszem Dobrowolskim;
- 1997 - Drugi brzeg (reż. Magdalena Łazarkiewicz), zdjęcia. Nagroda: Miedzynarodowy Festiwal Teatru Telewizji w Płowdiwie 1998 - nagroda za zdjęcia;
- 1997 - Pokój saren (reż. Lech Majewski), zdjęcia;
- 1999 - Wojaczek (reż. Lech Majewski), zdjęcia. Nagrody: nominacja do Orła - Polskiej Nagrody Filmowej 2000 za najlepsze zdjęcia w 1999, Tarnowska Nagroda Filmowa 2000 - Srebrna Statuetka Leliwity, Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Trencianskich Teplicach 2000 - Złoty Klucz, Ogólnopolski Festiwal Sztuki Filmowej we Wrześni "Prowincjonalia" we Wrześni 2000 - nagroda dziennikarzy;
- 2001 - Angelus (reż. Lech Majewski), zdjęcia. Nagrody: Międzynarodowy Festiwal Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych "Camerimage" w Łodzi 2001 - Srebrna Żaba, Ogólnopolski Festiwal Sztuki Filmowej we Wrześni 2002 - nagroda "Jańcia Wodnika" za zdjęcia, nominacja do Orła - Polskiej Nagrody Filmowej 2002 za najlepsze zdjęcia w 2001;
- 2001 - Eucalyptus (reż. Marcin Krzyształowicz), zdjęcia. Nagroda: nominacja do Orła - Polskiej Nagrody Filmowej 2003;
- 2003 - Koniec wakacji (reż. Marcin Krzyształowicz), zdjęcia;
- 2005 - Boża podszewka. Część druga, serial telewizyjny (reż. Izabella Cywińska), zdjęcia;
- 2006 - Gigant, scenariusz, reżyseria, zdjęcia;
- 2006 - My Baby, serial telewizyjny (reż. Łukasz Wylężałek), zdjęcia;
- 2008 - Cztery noce z Anną (reż. Jerzy Skolimowski), zdjęcia. Nagrody: Orzeł - Polska Nagroda Filmowa za najlepsze zdjęcia 2009, Ogólnopolski Festiwal Sztuki Filmowej "Prowincjonalia" we Wrześni 2009 - nagroda za zdjęcia;
- 2009 - Las (reż. Piotr Dumała), zdjęcia. Nagroda: Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Cuenca 2009 - nagroda za zdjęcia;
- 2009 - Podezreni (reż. Lenka Kny, prod. czesko-polska), zdjęcia;
- 2010 - Essential Killing (reż. Jerzy Skolimowski), zdjęcia;
- 2010 - Ewa, współscenariusz i współreżyseria z Ingmarem Villqistem, zdjęcia. Nagrody: Międzynarodowy Festiwal Filmowy Era Nowe Horyzonty we Wrocławiu 2010 - nagroda za najlepszy debiut w konkursie "Nowe kino polskie", Międzynarodowy Festiwal Filmowy Regiofun w Katowicach 2010 - II Nagroda;
- 2010 - Wydalony, scenariusz, reżyseria, zdjęcia;
- 2010 - Młyn i krzyż (reż. Lech Majewski), zdjęcia;
- 2010 - Ixjana. Z piekła rodem (reż. Józef Skolimowski, Michał Skolimowski), zdjęcia;
- 2010 - Moja Australia (reż. Ami Drozd, prod. Polska-Izrael), zdjęcia;
- 2011 - Igor and the Crayne's Journey (reż. Evgeny Ruman), zdjęcia;
- 2012 - Wszystkie kobiety Matuesza (reż. Artur Więcek "Baron"), zdjęcia;
- 2012 - Ve Stinu (reż. David Ondříček), zdjęcia;
- 2012 - Ixjana (reż. Józef Skolimowski, Michał Skolimowski);
- 2015 - Walser (reż Zbigniew Libera), zdjęcia;
- 2015 - "Já, Olga Hepnarová" (reż. Petr Kazda, Tomáš Weinreb(, zdjęcia.
Spektakle Teatru Telewizji:
- 1993 - Biała noc (reż. Tomasz Dobrowolski), zdjęcia;
- 1995 - Dzika kaczka (reż. Agnieszka Glińska), zdjęcia;
- 1996 - Gry przedmałżeńskie (reż. Urszula Urbaniak), zdjęcia;
- 1996 - Tryptyk (reż. Urszula Urbaniak), zdjęcia;
- 1997 - Diabelski patrol (reż. Urszala Urbaniak), zdjęcia;
- 1997 - Figurki pana Gracjana (reż. Marek Pawłowski), zdjęcia;
- 1998 - Duże i małe (reż. Piotr Łazarkiewicz), zdjęcia;
- 1998 - Dziennik uczuć (reż. Ewa Sałużanka), zdjęcia;
- 1998 - Gdy tańczyła Isadora (reż. Małgorzata Łazarkiewicz), współautorstwo zdjęć z Tomaszem Dobrowolskim;
- 1999 - Puste niebo (reż. Henryk Baranowski), zdjęcia;
- 2000 - Ogień w głowie (reż. Piotr Łazarkiewicz), zdjęcia;
- 2002 - Lord Jim (reż. Laco Adamik), zdjęcia. Nagroda: Krajowy Festiwal Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji "Dwa Teatry" w Sopocie 2003 - nagroda za zdjęcia;
- 2002 - Święta wiedźma (reż. Henryk Baranowski), zdjęcia;
- 2003 - Cicho (reż. Adam Guziński), zdjęcia;
- 2004 - Antygona (reż. Andrzej Seweryn), zdjęcia;
- 2004 - Geza-dzieciak (reż. Zbigniew Brzoza). Nagroda: Krajowy Festiwal Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji "Dwa Teatry" w Sopocie 2005 - nagroda za zdjęcia;
- 2004 - Intryga i miłość (reż. Maciej Prus), zdjęcia. Nagroda: Krajowy Festiwal Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji "Dwa Teatry" w Sopocie 2005 - nagroda za zdjęcia;
- 2004 - Noc jest matką dnia (reż. Henryk Baranowski), zdjęcia;
- 2004 - Prezent (reż. Łukasz Wylężałek), zdjęcia;
- 2005 - Dzikuska (reż. Łukasz Wylężałek), zdjęcia;
- 2005 - Helmucik (reż. Ingmar Villquist), zdjęcia;
- 2006 - Umarli ze Spoon River (reż. Jolanta Ptaszyńska), zdjęcia;
- 2007 - Pierwszy września (reż. Krzysztof Lang), zdjęcia;
- 2008 - Kwatera bożych pomyleńców (reż. Jerzy Zalewski), zdjęcia;
- 2008 - Tajny współpracownik (reż. Krzysztof Lang), zdjęcia;
- 2009 - Opowiadania dla dzieci (reż. Piotr Cieplak), zdjęcia;
- 2010 - Psie głowy (reż. Jerzy Zalewski), zdjęcia;
- 2013 - Trzy razy Fredro (reż. Jerzy Stuhr), zdjęcia, rezyseria światła.
Autor: Jerzy Armata, listopad 2010, aktualizacja KM, styczeń 2016