Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi (dziś Akademia Sztuk Pięknych), gdzie studiował na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego. W 1990 roku uzyskał także dyplom Wyższego Zawodowego Studium Reżyserii Filmu Animowanego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Artysta od wielu lat związany jest z łódzkim studiem Se-ma-for. Tutaj zrealizował między innymi swoje dwa, najbardziej znane lalkowe filmy animowane: "dim." oraz wielokrotnie nagradzany "Ichthys". Skrobecki był głównym scenografem, a także współreżyserem nagrodzonego Oskarem "Piotrusia i wilka" Suzie Templeton, który powstał jako koprodukcja Se-ma-fora i brytyjskiej firmy BreakThru Films. W 1992 roku, jako stypendysta British Council, odbył staże w znanych angielskich studiach filmów animowanych - Aardman Animation Studio oraz Jim Hanson's Creature Workshop.
Zadebiutował w 1988 roku animacją "Epizod". Rok później powstał kolejny film reżysera zatytułowany "Tort urodzinowy", a w 1991 "Ostatnia kanapka". Przełomowy dla dalszej twórczości Skrobeckiego okazał się zrealizowany w 1992 roku "dim.". Lalkową animację reżysera doceniono i nagrodzono na festiwalach w Brukseli, Zagrzebiu, Krakowie oraz w portugalskim Espinho. Na potrzeby filmu skonstruowano charakterystyczne, o wyrazistej mimice, lalki naturalnej wielkości człowieka. Klasyczna, lalkowa animacja, z kunsztownymi, dopracowanymi w każdym szczególe postaciami marionetek i efektowną, niezwykle wyrazistą scenografią, odtąd stała się znakiem firmowym filmów Skrobeckiego. Refleksyjna opowieść o przemijaniu i egzystencji, która w myśl muzycznej notacji, zasugerowanej w tytule - dim. od diminuendo oznaczającego cicho, coraz ciszej - ze spokojem i poczuciem harmonii zmierza ku nieuchronnemu końcowi. Codzienność pary lalkowych bohaterów, wyznaczaną rytmem posiłków i prozaicznych czynności, dopełniają chwile kontemplacji pojawiającego się na parapecie wróbla, które są jednocześnie momentami refleksji i bliskości, okazywanej sobie wzajemnie w drobnych, subtelnych gestach. Filmową opowieść, budowaną także poprzez bogatą mimikę lalek, wyrazistą obecność przedmiotów, tworzących universum egzystencji bohaterów, dopracowaną scenografię utrzymanego w przedwojennej stylistyce wnętrza, dopełnia muzyka Wolfganga Amadeusa Mozarta oraz Michała Lorenca. W mocnej, finałowej sekwencji, której ton nadaje "Requiem" Mozarta, kurz i patyna pokrywają znajdujące się w mieszkaniu przedmioty, a szklana kulka, która w ręku bohatera pobłyskiwała refleksami, rozsypuje się w proch.
W 1995 roku Skrobecki zrealizował swój kolejny film zatytułowany "Om", a trzy lata później "Marchenbilder" ("Obrazki z bajek"). Za ten ostatni, na krakowskim festiwalu OFAFA, otrzymał "Złotą Kreskę", a także w 2004 to samo wyróżnienie jako "film dziesięciolecia OFAFA". Kunsztowny plastycznie obraz, z efektownymi lalkami oraz doskonale dopracowaną scenografią, to pełna magii opowieść, umieszczona w XIX-wiecznych realiach, o geniuszu, szaleństwie, samotności i ludzkich pragnieniach, której bohaterem jest genialny muzyk. Jego pierwowzorem mogli być dla reżysera kompozytorzy, których muzyka towarzyszy poetyckiej opowieści, a przede wszystkim dwaj geniusze epoki romantyzmu Franciszek Schubert czy Robert Schumann. Bohater filmu, odizolowany od świata fizycznie, jak i psychicznie poprzez swoje szaleństwo, pozostaje niedoceniony, zdany na własne obsesje i lęki. W jego obłędzie towarzyszą mu kobiety, zarówno jako demoniczne i budzące grozę siostry miłosierdzia szpitala dla obłąkanych, w którym przebywa, jak i jako niezwykłej urody femme fatale, wiodące go w mroczne rejony rzeczywistości lub snu. Obok "Kwintetu Klarnetowego A-dur" Wolfganga Amadeusa Mozarta i "Sonaty Arpeggione" Schuberta, jako oprawa muzyczna filmu pojawia się również tytułowe "Marchenbilder" Schumanna.
Z animacją lalkową oraz towarzyszącą jej w tle, stylizowaną na klasyczną, muzyką Wojciecha Lemańskiego, mamy do czynienia również w zrealizowanym w 2005 roku filmie "Ichthys". Animacja okazała się wielkim sukcesem Skrobeckiego, potwierdzającym jego wcześniejsze dokonania w tej dziedzinie oraz stawiającym go w gronie klasyków polskiego filmu animowanego. Ichthys stanowi metaforyczną opowieść o niespełnieniu i ludzkiej egzystencji, pełną ironii, a zarazem niepozbawioną elementów czarnego humoru. Pojawiające się już we wcześniejszych filmach reżysera motywy samotności jednostki czy przemijania, tutaj - pomimo kontekstu chrześcijańskiej symboliki - zyskują nową, choć wcale nie bardziej optymistyczną, wymowę. Ichthys, zrealizowany w technice klasycznej, poklatkowej lalkowej animacji, w której Skrobecki osiągnął mistrzostwo już w swoich wcześniejszych filmach, został wzbogacony komputerowym 3D jedynie dla uzyskania pewnych efektów, takich jak pojawiające się w filmie śnieg, deszcz czy mgła. Wyprodukowana w Se-ma-forze animacja, tak zachwyciła reżyserkę Suzie Templeton, że wraz z angielskim producentem Break Thru Films zdecydowali, że właśnie we współpracy z łódzkim studiem zrealizują "Piotrusia i Wilka".
Skrobecki był jednym z reżyserów powstałego w koprodukcji polsko-litewskiej "Tresera Żuków". Zrealizowany w 2008 roku dokument, zawierający również elementy animacji, to opowieść o pionierze i mistrzu animowanego filmu lalkowego Władysławie Starewiczu. Najnowszy, autorski projekt Skrobeckiego to "Danny Boy", zrealizowany w Se-ma-forze w koprodukcji ze szwajcarskim studiem Archangel SA. Animacja, jak podał amerykański portal internetowy Cartoonbrew, znalazła się wśród 33 filmów spełniających wymagania niezbędne do ubiegania się o oscarową nominację w kategorii Najlepszy Krótkometrażowy Film Animowany. "Danny Boy" - film utrzymany w znacznie lżejszej tonacji niż wcześniejsze dzieła reżysera - stanowi satyryczny, pełen ironii, obraz społeczeństwa, w którym niemal wszyscy pozbawieni są głowy. W tej bezgłowej, anonimowej miejskiej masie wyróżnia się jeden człowiek, właśnie Danny Boy, który w domowym zaciszu konstruuje dziwną machinę. Samotność bohatera potęguje nieodwzajemnione z powodu jego odmienności uczucie. Coraz bardziej wyalienowany, decyduje się na desperacki krok, by równając w dół upodobnić się do innych. Ironicznemu spojrzeniu artysty na dotkniętą przez "bezgłowizm" społeczność towarzyszy też filmowy żart - na ekranie kina, które odwiedza Danny, oglądamy animację 2D rysowaną rozpoznawalną kreską Mariusza Wilczyńskiego. Lalkowej, kunsztownej animacji - w trwającym dziesięć minut filmie - pojawia się kilkadziesiąt lalek. Wzbogaconemu elementami techniki 3D filmowi towarzyszy w warstwie muzycznej znana irlandzka ballada Fredericka Edwarda Weatherly'a, wykonywana przez wielu znanych artystów, zatytułowana właśnie "Danny Boy". Pieśń, którą kiedyś w Irlandii śpiewano mężczyznom wyruszającym na wojnę lub opuszczającym za chlebem irlandzką społeczność, tutaj pobrzmiewa dla bohatera, który zrezygnowawszy ze swej nobilitującej odmienności, z zadowoleniem odchodzi w dal. Życie zunifikowanej, otumanionej i ogłupionej "bezgłowizmem" społeczności toczy się dalej, a refleksyjny, pesymistyczny wydźwięk filmu dopełnia jeszcze finałowy obraz - prowadzony przez pozbawionego głowy pilota samolot trafia w jedną z dwóch widniejących na horyzoncie wież.
Obecnie Skrobecki współreżyseruje powstającą w Łodzi, międzynarodową koprodukcję pod roboczym tytułem "Projekt Chopin", inspirowaną muzyką kompozytora. Reżyser jest także autorem scenografii do filmu "Bajland" (2000) w reżyserii Henryka Dederki oraz opracowania graficznego do filmu "Psy 2 - Ostatnia krew" w reżyserii Władysława Pasikowskiego. Odpowiadał za efekty specjalne oraz współtworzył scenografię do "Listy Schindlera" Stevena Spielberga. Realizuje również animowane reklamy i czołówki telewizyjne oraz teledyski. Wyreżyserował dwa teledyski Situations oraz "Devil Man" do muzyki polskiego zespołu Agressiva 69.
Filmografia:
- 1988 - "Epizod" (nagroda: Koszalin 1988);
- 1989 - "Tort urodzinowy";
- 1991 - "Ostatnia kanapka'';
- 1992 - "dim." (nagrody: Bruksela 1994, Krakowski Festiwal Filmowy Kraków 1994, Zagrzeb 1994, Espinho 1994);
- 1995 - "Om";
- 1998 - "Marchenbilder" ("Obrazki z bajek"; nagrody: OFAFA Kraków 1999; Kraków 2004);
- 2005 - "Ichthys" (nagrody: Krakowski Festiwal Filmowy Kraków 2005, Międzynarodowy Festiwal Filmowy "Etiuda & Anima" Kraków 2005, Ottawa 2005, OFAFA Kraków 2005, Lublana 2005, Seul 2006, Belgrad 2006, Wilno 2006, Wrocław 2006);
- 2008 - "Treser Żuków", współreżyseria;
- 2010 - "Danny Boy" (nagrody: Solothurn /Szwajcaria/ 2010, Neuchatel /Szwajcaria/ 2010, Zagrzeb 2010).
Autor: Iwona Hałgas, listopad 2010.