Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim (1956) i studia reżyserskie w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie (1962). Debiutowała w warszawskim Teatrze Ateneum w 1961 roku. Pokazała wówczas warsztat reżyserski, na który złożyły się "Escurial" Michela de Ghelderodego, "Na pełnym morzu" Sławomira Mrożka oraz "Samoobsługa" Harolda Pintera. W latach siedemdziesiątych była związana z Teatrem Telewizji (na przykład "Wielki człowiek do małych interesów" Aleksandra Fredry z Bronisławem Pawlikiem w roli Jenialkiewicza, 1975) i z Teatrem Polskim w Warszawie, gdzie zrealizowała m.in. "Moralność Pani Dulskiej" Gabrieli Zapolskiej z Niną Andrycz w roli głównej (1973).
Jednocześnie współpracowała z innymi scenami w kraju, ma na swoim koncie wiele prac reżyserskich, wśród nich "Życie snem" Pedro Calderona de la Barca (1978, Teatr im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie), "Pluskwę" Władimira Majakowskiego (1980, Teatr Dramatyczny w Elblągu), a w Teatrze im. Wilama Horzycy w Toruniu reżyserowała między innymi: "Balladynę" Juliusza Słowackiego (1984), "Zmierzch" Izaaka Babla (1987) i "Pchłę" Jewgienija Zamiatina (1989), "Rewizora" Mikołaja Gogola (1992), "Niepokoje wychowanka Törlessa" Roberta Musila (1993), "Fernando Krapp napisał do mnie ten list" Tankreda Dorsta (1994) i "Wesele" Stanisława Wyspiańskiego (1996).
Przez trzy sezony (1980-1983) szefowała Lubuskiemu Teatrowi im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze. Jako dyrektor naczelny i artystyczny w latach 1983-1996 Teatru im. Horzycy w Toruniu zamknęła Festiwal Teatrów Polski Północnej (kierowała nim od 1983 do 1989 roku). W 1991 roku stworzyła autorski Międzynarodowy Festiwal Teatralny "Kontakt" – miejsce wielokulturowej konfrontacji, gdzie spotykał się teatr przede wszystkim wschodniej, środkowej i zachodniej Europy. Wkrótce festiwal stał się uznaną, rozpoznawalną europejską "marką". Za jego prowadzenie w 1991 roku otrzymała nagrodę Prezydenta Torunia, w 1994 zaś wyróżniono ją Paszportem tygodnika "Polityka".
W 1997 roku Krystyna Meissner objęła jedną z najważniejszych scen w Polsce - Stary Teatr w Krakowie, jednak niecały rok później została zmuszona przez zespół do odejścia. W styczniu 1999 przeniosła się do Wrocławskiego Teatru Współczesnego im. Edmunda Wiercińskiego i objęła funkcje dyrektora naczelnego i artystycznego (pełniła je do 2012 roku). W 2001 roku stworzyła tam cieszący się międzynarodową renomą Międzynarodowy Festiwal Teatralny "Dialog-Wrocław":
I właśnie w tym "dialogu" widzę swój maleńki wkład w to, co jak najszybciej powinno się dokonać w Polsce - mówiła Meissner - w naukę samodzielnego, krytycznego myślenia. Wiem, że najpierw byliśmy przez lata zniewoleni, a potem łatwo daliśmy się ponieść lenistwu. Ale ciągle próbuję podsuwać motywację, prowokować do wyjścia z tego marazmu. Chciałabym, byśmy samodzielnie osądzali rzeczywistość, byli tolerancyjni, skłonni do konsensusu... Takie marzenie...
Na wrocławskiej scenie reżyserowała dramat współczesny - Sytuacje rodzinne Biljany Srbljanović (2000), Komedię bulwarową Olivera Bukowskiego (2001) i Orkiestrę 'Titanic' Christo Bojczewa (2007). Jednocześnie interpretowała klasykę, wystawiła prapremierę Królewny Orlicy Tadeusza Micińskiego (2003), powróciła do Balladyny Juliusza Słowackiego (2006). W 2008 roku w przedstawieniu "...np. Majakowski" według dramatów Włodzimierza Majakowskiego w groteskowym ujęciu pokazała historię legendarnego poety rewolucji. Katarzyna Kamińska pisała w "Gazecie Wyborczej – Wrocław" tak:
"...np. Majakowski" to nie biograficzna opowieść o bardzie rewolucji, ale rzecz zderzająca mentalność człowieka czasu bolszewickiego przewrotu ze współczesnym sposobem postrzegania świata
W 2010 roku wyreżyserowała "Białe małżeństwo" Tadeusza Różewicza (przedstawienie było pokazywane także podczas prowadzonego przez Wrocławski Teatr Współczesny kulturalnego programu "Różewicz rozrzucony"), a dwa lata później, również w WTW, "Hopla, żyjemy!" według autorskiego scenariusza. W 2014 przeniosła na scenę łódzkiego Powszechnego komedię Piotra Bulaka zatytułowaną "Uwolnić karpia".
Krystyna Meissner była członkinią Informal European Theatre Meeting. Trzykrotnie zasiadała w jury Europejskiej Nagrody Teatralnej (Premio Europa per il Teatro), przyznawanej co roku w Taorminie najwybitniejszemu reżyserowi teatralnemu.
Zmarła 20 lutego 2022 roku.
Ważniejsze nagrody i odznaczenia:
- 1980 – Nagroda dla przedstawienia i za reżyserię Pluskwy Włodzimierza Majakowskiego w Teatrze Dramatycznym w Elblągu na 22. Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu;
- 1982 – Zasłużony Działacz Kultury;
- 1985 – Nagroda za reżyserię Balladyny Juliusza Słowackiego w Teatrze im. Horzycy w Toruniu na 27. Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu;
- 1987 – Nagroda za reżyserię przedstawienia Zmierzch Izaaka Babla w Teatrze im. Horzycy w Toruniu na 29. Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu;
- 1992 – Nagroda prezydenta Torunia;
- 1994 – Paszport tygodnika "Polityka" za teatralny festiwal "Kontakt" w Toruniu;
- 1996 – Dyplom MSZ za wybitne zasługi dla kultury polskiej w świecie;
- 1997 – Nagroda Sekcji Krytyki Polskiego Ośrodka ITI za wybitne osiągnięcia w propagowaniu polskiej kultury teatralnej w świecie; Złota Kareta - nagroda redakcji toruńskich "Nowości" za sukces w minionym roku, za objęcie najbardziej prestiżowej sceny w kraju, Starego Teatru w Krakowie i za sukces festiwalu "Kontakt" w Toruniu;
- 2000 – Nagroda wojewody dolnośląskiego przyznana z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru;
- 2002 – Statuetka Fredry, nagroda honorowa Wrocławskiego Towarzystwa Przyjaciół Teatru, za najciekawsze wydarzenie sezonu - Międzynarodowy Festiwal Teatralny "Dialog"; Dolnośląski Brylant Roku w kategorii Wydarzenie Kulturalne Roku za zorganizowanie Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego "Dialog";
- 2005 – Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski;
- 2006 – Krzyż Rycerski Orderu Zasługi Republiki Litewskiej;
- 2008 – holenderska nagroda "Space to Take Place" za wkład w rozwój kulturalnych stosunków polsko-niderlandzkich oraz promocję teatru europejskiego, w tym niderlandzkiego w Polsce;
- 2009 – Nagroda za reżyserię przedstawienia ...np. Majakowski na podstawie dramatów i utworów poetyckich Włodzimierza Majkowskiego we Wrocławskim Teatrze Współczesnym im. Wiercińskiego na 4. Ogólnopolskim Konkursie na Teatralną Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Europejskiej w Warszawie, srebrny medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis.
- 2012 – tytuł Kardynała Kultury przyznany przez Teatr Nowy w Krakowie
Opracowanie: sierpień 2001.
Aktualizacja: Monika Mokrzycka-Pokora, maj 2011; MO luty 2022