Królowa ukazana jako karmiąca matka symbolizuje miłość macierzyńską - Caritas. Układ jej ciała i poza spoczywającego w jej ramionach niemowlęcia zostały zaczerpnięte z rzeźbiarskiego przedstawienia licznie naśladowanej w sztuce europejskiej personifikacji Caritas w rzymskim nagrobku papieża Urbana VIII dłuta Giovanniego Lorenza Berniniego. Purpurowy płaszcz Jakuba zdaje się symbolizować plany ojca, który widział w najstarszym synu swego następcę. Dwóch chłopców na lwie, wzorem ikonologii nowożytnej, symbolizuje zapewne cnotę Magnanimitas, czyli Wielkoduszność. Lew jest także alegorią siły, męstwa i szlachectwa. Skąpo odziana w przerzuconą przez biodra szatę księżniczka Teresa, podobnie jak przedstawienia dzieci i puttów na delfinach, jest symbolem łagodności i delikatności, natomiast perły w jej dłoni i koncha na głowie czynią zeń alegorię Virtuti cum Honore, czyli cnót z honorem. Orzeł z rozpiętymi skrzydłami usytuowany na obrazie między Marią Kazimierą a Jakubem symbolizuje Libertas, czyli wolność, szczerość i hojność.
Jednak obecność na obrazie trzech zwierząt zdaje się zwracać uwagę również na inne treści. W sztuce nowożytnej owe zwierzęta były rozumiane także jako personifikacje trzech żywiołów: delfin - woda, orzeł - powietrze, lew - ląd. Ich połączenie symbolizowało świat ziemski, którego matką była mitologiczna Gea (Rea). W kontekście obrazu ową Geą - "Wielką Macierzą Bogów" - jest królowa Maria Kazimiera, matka królewiąt, których przyszłość wiązano z tronem królewskim.
Jan III przykładał dużą wagę do wykształcenia synów, jako nauczycieli zatrudniał wychowawców akademickich, uczonych, inżynierów oraz strategów wojskowych. Różnie potoczyły się losy dzieci królewskich. Jakub, od najmłodszych lat przygotowywany przez rodziców do objęcia tronu królewskiego, jako nastoletni chłopiec towarzyszył ojcu w wyprawie na Wiedeń (1683), nie spełnił jednak pokładanych w nim nadziei. Po śmierci ojca pozostawał w konflikcie z matką i rodzeństwem. Aleksander włączył się w działania polityczne, ubiegał się również o tron węgierski, a po wydarzeniach w 1704 roku (kiedy August II aresztował jego braci) popierany przez króla szwedzkiego, część polskiej szlachty, magnaterii i duchowieństwa, był jednym z kandydatów do korony Polskiej. Zrezygnował jednak i po abdykacji Augusta II w 1706 roku wycofał się z życia politycznego. Najmłodszy z braci, Konstanty, większą część życia spędził we Wrocławiu. Popierał braci w dążeniach do tronu, mimo pełnionych funkcji politycznych nie zdołał nigdy uzyskać równej ojcu pozycji.