Był synem Jerzego Szymonowicza - malarza pracującego dla Jana III Sobieskiego i Teodory (Teodozji) z lwowskiej rodziny Korunków. Do około 1684 roku używał nazwiska Szymonowicz, następnie określał się jako Kawaler Eleuter, a od 21 października 1701, roku kiedy został adoptowany przez zubożałą rodzinę Siemiginowskich, używał nazwiska Siemiginowski.
Oddany w młodości pod opiekę Jana III Sobieskiego, około 1677 roku został wysłany przez króla na naukę do Akademii św. Łukasza w Rzymie. Jest prawdopodobne, że przed wyjazdem do Włoch odwiedził jeszcze Paryż.
Nazwiska mistrzów, u których Siemiginowski pobierał nauki, nie są znane, można tylko przypuszczać, że jego rzymskimi nauczycielami byli Lazzaro Baldi, od którego Siemiginowski przejął zasady kompozycji obrazu oraz Luigi Garzi, u którego mógł uczyć się rysunku i posługiwania kolorem. Na twórczość Siemiginowskiego oddziałała jednak głównie akademicka teoria sztuki.
Najwcześniejsze znane prace malarza to rysunki: Budowa Wieży Babel i Gniew Boży z powodu budowy Wieży Babel (oba w Archiwum Akademii św. Łukasza w Rzymie), za które Siemiginowski 11 stycznia 1682 roku uzyskał pierwszą nagrodę w pierwszej klasie malarstwa konkursu zorganizowanego przez Akademię św. Łukasza. Tego samego roku (6 września) Siemiginowski został przyjęty do grona członków Akademii. Podczas nauki w Rzymie pozostawał pod opieką bratanka papieża Innocentego XI - księcia Livio Odescalchi. Właśnie jemu dedykował cykl sztychów powtarzających alegoryczne freski Baldiego, znajdujące się wówczas (obecnie nie istnieją) w jednej z sal rzymskiego Palazzo Odescalchi. Karta dedykacyjna serii nosi datę 16 listopada 1682. Zapewne jeszcze w Rzymie powstał mały obraz Malarstwo prowadzące malarza przed posągi Jana III i Marii Kazimiery (Zamek Królewski na Wawelu), w którym młody artysta umieścił swój autoportret przedstawiając się pod postacią malarza.
Jesienią 1682 roku Siemiginowski zdecydował się na powrót do Polski. W czerwcu następnego roku był w Wiedniu, gdzie wraz z innym malarzem pracującym dla Jana III - Janem Reisnerem kupował dla króla obrazy. Być może przed ostatecznym powrotem do kraju jeszcze raz odwiedził Francję. Podróż tę mogą bowiem potwierdzać francuskie inspiracje niektórych jego późniejszych prac (np. powtórzenie postaci Cesarstwa - rzeźby Caysevox, wystawionej w Wersalu w 1683 roku w plafonie Zimy).
Około 1684 roku Siemiginowski był już w Polsce. Od tego czasu określał się mianem Kawaler Eleuter (gr. wolny, niezależny), czym podkreślał swoją pozycję i aspiracje. Zmiana nazwiska wiązała się zapewne z nadaniem mu przez papieża Innocentego XI Orderu Złotej Ostrogi i tytułu Eques Auratus. Jan III Sobieski potwierdzając szlachectwo Siemiginowskiego dał mu w dożywocie wieś Łukę koło Złoczowa, (akt został wydany w Żółkwi 7 sierpnia 1687 roku), a 31 lipca 1688 roku obdarzył go ze swej strony tytułem Eques Auratus. O wyjątkowej pozycji malarza na dworze królewskim i bardzo bliskich stosunkach łączących go z władcą może świadczyć fakt nazwania go przez Jana III w 1688 roku domownikiem.
Nie wiadomo dokładnie, co Siemiginowski robił zaraz po powrocie do Polski. Prawdopodobnie w tym czasie powstał obraz Bachus i Ariadna (Lwowska Galeria Obrazów), będący być może projektem nie zrealizowanego plafonu do zamku w Żółkwi. W końcu 1686 roku Siemiginowski ukończył malowanie plafonu do królewskiego pałacu w Wilanowie, co potwierdza list architekta Augustyna Locciego do króla. Wymieniany w liście plafon to zapewne jedno z zachowanych do dziś malowideł umieszczonych w apartamentach króla i królowej w Wilanowie z cyklu przedstawiającego Pory roku.
W 1687 Siemiginowski odwiedził rodzinny Lwów. Wtedy też wykonał namalowany na srebrnej blasze portret trumienny Marii Anny z Kazanowskich Jabłonowskiej (nie zachowany). W końcu lat osiemdziesiątych mieszkał w Wilanowie, gdzie wykonywał alegoryczne malowidła dekoracyjne, portrety, doglądał artystycznych zamówień króla, np. rzeźb do kościoła Karmelitanek we Lwowie, uczestniczył w projektowaniu ratusza w Żółkwi. Uczył także malarstwa w tzw. "szkole wilanowskiej" zorganizowanej z inicjatywy króla. Około roku 1690 Siemiginwski przeniósł się z Wilanowa do Warszawy na dwór królewicza Jakuba w pałacu Kazimierzowskim.
Najważniejszy zespół obrazów malarza stanowią dekoracyjne malowidła zawieszone w apartamentach królewskiej pary pałacu w Wilanowie przedstawiające Pory roku. Źródłem inspiracji dla przedstawień Lata, Jesieni i Zimy były przede wszystkim Metamorfozy Owidiusza, natomiast pierwowzorem literackim Wiosny - poemat G. Mariniego La Rosa. Malarz wykonał również malowidło - Dzień i noc - najważniejsze dla odczytania programu dekoracji królewskiej rezydencji (przybytku męstwa heroicznego i piękna). Kompozycja umieszczonej w suficie Wielkiej Sieni alegorii Dnia i Nocy (nie zachowana) skupiała się wokół postaci Apollina uosabiającego samego króla.
Ważnym dziełem, przypisywanym Siemiginowskiemu, jest dekoracja jednego z gabinetów w apartamencie królowej - tzw. Gabinetu al Fresco. Program, na który składają się freski imitujące gobeliny (Apollo i Issa, Apolla i Sybilla Kumejska, Apollo grający), alegoryczne figury umieszczone nad kominkiem, imitacje detali architektonicznych i malowane medaliony imitujące wykonane z brązu reliefy całkowicie poświęcony został Apollinowi.
Z Siemiginowskim wiązane są jeszcze cztery małe malowidła umieszczone w fasecie plafonu Wiosna ilustrujące Georgiki Wergiliusza: (Kopanie roli pod przyszłą winnicę, Szczepienie drzewek, Narodziny roju, Walka byków). Być może malarz wykonał również niektóre dekoracje sal I i II piętra pałacu w Wilanowie.
Jednym z najważniejszych zadań, jakie miał do spełnienia Siemiginowski była także gloryfikacja króla i jego rodziny. Antykizowane portrety króla w większości budzą wśród badaczy wiele kontrowersji co do swego autorstwa. Tylko portrety królewicza Konstantego z roku 1688 i królewicza Aleksandra z roku 1690 (oba w Pałacu w Wilanowie) są bezsprzecznie pracami Siemiginowskiego. Inne jak np. portret Jana III z synem Jakubem, czy wyrażający skomplikowane treści polityczne i etyczne portret Marii Kazimiery z dziećmi bywają wiązane zarówno z Siemiginowskim, jak i innymi malarzami zatrudnionymi na dworze Jana III. Wątpliwości atrybucyjnych nie budzą sztychy wykonane według rysunków Siemiginowskiego przez Karola de la Haye. Największą popularność zyskała rycina przedstawiająca Jana III na koniu - wizerunek potem wielokrotnie wykorzystywany przez innych artystów w scenach batalistycznych i portretach królewskich. Dużą popularność zyskały także dwie inne, wykonane przez obu artystów ryciny, tzw. mała redakcja portretu Jana III w popiersiu i redakcja duża, która powstała już w pałacu Kazimierzowskim i była dedykowana królowej Marii Kazimierze. Wzorami dla obu były wykonane przez Siemiginowskiego wizerunki malowane.
Wynikiem współpracy obu artystów były także inne ryciny. Z roku 1694 pochodzi ilustracja do tezy filozoficznej młodego Stanisława Hozjusza (przyszłego biskupa poznańskiego) zwana m.in. Tezą ze Świętą Lipką, symboliczne przedstawienie diecezji warmińskiej z portretami bpa warmińskiego Jana Stanisława Zbąskiego i kardynała Michała Radziejowskiego. Do tezy Andrzeja Wołodkowicza bronionej w Akademii Wileńskiej w 1699 roku de la Haye i Siemiginowski wykonali portret bpa wileńskiego Konstantego Brzostowskiego. Propagandowe funkcje pełnił przedelekcyjny sztych z 1696 roku zamówiony u Siemiginowskiego przez królewicza Jakuba Sobieskiego, który został na nim wyobrażony jako uosobienie Wolności. Był to frontospis książeczki Stanisława Orzechowskiego "Fidelis subditus" wydanej w Warszawie w roku 1697. Dziełem obu artystów był również portret królowej Marii Kazimiery.Siemiginowski także sam wykonywał ryciny. W bibliotece Jana III w Żółkwi znajdowała się teka zawierająca "kopersztychy osób różnych ręki p. Szymonowicza".
Około 1690 roku Siemiginowski przygotował w Warszawie ilustracje do książki profesora Uniwersytetu Krakowskiego Sebastiana Piskorskiego "Flores vitae beatae Salomeae" wydanej w Krakowie 1691 roku. Każda z dwudziestu trzech wykonanych techniką mieszaną (akwaforta i sucha igła) ilustracji w połączeniu z tekstem książki tworzy rozbudowany emblem, który czasem w sposób symboliczny (Narodziny Salomei) przedstawia opisane wydarzenia z życia błogosławionej Salomei. Stworzone przez Siemiginowskiego kompozycje szeroko oddziałały na ikonografię tej błogosławionej (dekoracja freskowa kościoła św. Andrzeja w Krakowie).
Spośród obrazów religijnych namalowanych przez Siemiginowskiego znamy zaledwie kilka. W 1699 roku Siemiginowski namalował obraz Św. Anna Samotrzeć do ołtarza głównego kolegiaty św. Anny w Krakowie. Poza małym obrazem Chrystusa Nauczającego (?), który został podarowany przez malarza do klasztoru Wizytek w Warszawie 24 czerwca 1694 (dzieło warsztatu) oraz przypisywanym Siemiginowskiemu obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem (Muzeum Narodowe we Wrocławiu) jest to jedyny zachowany obraz religijny autorstwa tego malarza.
Obrazy z warszawskich kościołów: Kapucynów (Przemienienie Pańskie, Anioł Stróż, Św. Bonawentura, Św. Feliks a Catalincio) i Św. Krzyża (Chrystus na krzyżu, 1700) - z ołtarza głównego, za który malarz otrzymał zawrotną sumę 2560 złotych polskich i obrazy przedstawiające świętych Rocha i Sebastiana) uległy zniszczeniu w 1944 roku. Niektóre z nich znane są z reprodukcji. Nie wiemy natomiast, jak wyglądały nie zachowane obrazy namalowane przez Siemiginowskiego do kościoła Franciszkanów we Lwowie i kościoła w Szczuczynie. Istnienie tych ostatnich potwierdzają listy malarza do Stanisława A. Szczuki z 1706 roku.
Poza malarstwem Siemiginowski zajmował się projektowaniem małej architektury, dzieł złotnictwa, dekoracji przedmiotów użytkowych Ksiądz Sebastian Piskorski zamówił u niego rysunek konfesji św. Jana Kantego do kościoła św. Anny w Krakowie, który malarz wykonał według podanej "inwencji" między 4 stycznia a 30 marca 1695 roku. Konfesja została wykonana w 1696 roku przez Baltazara Fontanę. Być może Siemiginowski był także projektantem ufundowanego przez profesorów Akademii Krakowskiej relikwiarza na głowę św. Jana Kantego wykonanego w 1695 roku przez krakowskiego złotnika Jana Ceyplera. Dla Stanisława Szczuki Siemiginowski miał wykonać projekty malowideł dekorujących karetę.
Śmierć króla Jana III i przegrana królewicza Jakuba Sobieskiego w walce o polski tron zmusiły malarza do szukania nowego mecenasa i ponownego ustabilizowania swojej sytuacji. Od króla Augusta II otrzymał tytuł sekretarza królewskiego, pozostając jednocześnie nadwornym artystą Aleksandra Sobieskiego. W styczniu 1699 jako dekorator teatralny pracował wraz z malarzem Marcinem Altomonte na Zamku Warszawskim, gdzie przygotowywali oprawę sali i sceny w Sali Senatu na przedstawienie, które miało uświetnić początek karnawału. W latach 1700-1702 kierował pracami przy budowie bocznych skrzydeł pałacu w Wilanowie.
W roku 1704 posiadał dom na Aleksandrii i dwór na Wielopolu między Grzybowem a Lesznem pod Warszawą. Mieszkał przeważnie w Warszawie, a po 1706 roku wiele czasu spędzał w Łuce koło Złoczowa i samym Złoczowie gdzie miał nieruchomość nabytą jeszcze w 1690 roku.
Zmarł, być może w Warszawie, między 28 lutego 1708 a 13 marca 1711.
Siemiginowski był artystą znanym i wysoko cenionym, jednym z najważniejszych malarzy klasycyzującego baroku w czasach Jana III Sobieskiego. Łączyły go bliskie stosunki z artystami warszawskimi końca XVII wieku - Tylmanem van Gameren, Michelangello Pallonim, Marcinem Altomonte, Janem Reisnerem, Karolem de la Haye. Poszukując w swych dziełach harmonii i doskonałości sięga zarówno do rozwiązań wypracowanych w środowisku współczesnych mu rzymskich klasycystów (Carlo Maratty i jego uczniów) jak i artystów wcześniejszych (Pietro da Cortony, Guido Reniego, Annibale Carracci), a także do antycznej rzeźby i sztuki francuskiej. W swoich pracach łączył klasycyzującą teorię sztuki z elementami rodzimymi. Do grona jego uczniów należał freskant Adam Swach.
Autor: Renata Sulewska, Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego, czerwiec 2002.