Data rozpoczęcia i zakończenia
Podsumowanie
Adaptacja nominowanej do Nagrody Literackiej Nike 2009 książki "Utwór o Matce i Ojczyźnie" Bożeny Keff o ideale i konkrecie - o ofiarnictwie i przetrwaniu. Przełamujący granice formalne utwór w centrum narracji stawia nie osobę z pokolenia, które przeżyło Holocaust, lecz jej dorosłe już dziecko.
Zawartość
"Matka jest polską Żydówką, która przeżyła Holokaust - piszą Maria Janion i Izabela Filipiak w posłowiu do książki. - Jej ocalenie wymusiło na niej nieustanną opowieść, konsekwentne zaświadczanie o latach krzywdy, która nigdy się nie skończy. Narracyjny strumień matki stawia jednak w centrum córkę, ofiarę ofiary, dorosłą kobietę żyjącą w przymusie, próbującą wyzwolić się od fatum (przychodzi na myśl w tym miejscu określenie: 'drugie pokolenie dzieci Holokaustu'). Wyzwolenie to jednak zadanie trudne i bolesne, siła Matki jest totalna, uparcie 'produkuje dziecko w dziecku, by ono produkowało w niej matkę', poszerzając jej władzę. Córka została zredukowana do jednej roli, stworzona do tego, by słuchać. Matka zagarnia dla siebie cała przestrzeń narracyjną, jest głosem, a córka trwa z nią w ekosystemie, niczym w zachwianej symbiozie. Brak tożsamości córki to warunek sine qua non – gdyby było inaczej, w ogóle nie opłacałoby się mieć córki."
"Tekst Keff powstał jako odpowiedź na problem wyrazisty i jak ruchome piaski niepokonywalny - nienawiść - uważa Przemysław Czapliński, ('Mausoleum', 'Tygodnik Powszechny', 9 września 2008). - Sposób, w jaki autorka wplotła ów problem w gęstą sieć relacji-rodzinnych, żydowskich, polsko-żydowskich, historycznych, ludzkich - czyni z owego tekstu ożywczą inspirację dla każdego, kto nienawidził Ruska, Niemca albo Żyda, dla każdego, kto czuł się szantażowany opowieściami o wojnie i Holokauście, każdego, kto przeżył nienawiść do rodziców. Nienawiść tkwi w każdym z nas, ale każdy powinien odkryć ją sam i sam znaleźć dla niej język wyrazu."
- Bożena Keff, "Utwór o Matce i Ojczyźnie", opracowanie tekstu, opracowanie muzyczne i reżyseria: Jan Klata; scenografia i reżyseria światła: Justyna Łagowska; kostiumy: Justyna Łagowska i Mateusz Stępniak; choreografia: Maćko Prusak; występują: Paulina Chapko, Dominika Figurska, Anna Ilczuk, Kinga Preis, Halina Rasiakówna, Wojciech Ziemiański; premiera (na Scenie na Świebodzkim, pl. Orląt Lwowskich 20 c): 6 stycznia 2011.
Źródło: informacje prasowe, www.teatrpolski.wroc.pl
aktualizacja: listopad 2014 (tk)