Andrzej Wróblewski (1927–1957) jest jednym z najważniejszych polskich artystów XX wieku. Autor eksperymentów formalnych z pogranicza abstrakcji i figuracji, przeżył zarówno fascynację, jak i rozczarowanie estetyką socrealizmu. Dziś znany jest z przedstawionej w obrazach sugestywnej wizji wojny i upadku człowieczeństwa. Mimo przedwczesnej śmierci w wieku 30. lat Wróblewski pozostawił po sobie zróżnicowaną formalnie i tematycznie twórczość, odzwierciedlającą nastrój czasów, w których żył.
Na wystawie "Andrzej Wróblewski: Recto / Verso" w Museo Reina Sofia w Madrycie znajdą się prace z trzech okresów w twórczości Wróblewskiego: z samego jej początku, kiedy artysta wymyśla swój język malarski (1948-1949), z okresu socrealistycznego (1949-56) – który to został pominięty na ekspozycji warszawskiej – oraz z jej końca, kiedy, po okresie wiary i dobrowolnego podporządkowania się wytycznym stalinowskiego socrealizmu, próbuje swój język zdefiniować na nowo (1956–1957).
Narracja wystawy została zbudowana w oparciu o dwustronne prace Andrzeja Wróblewskiego, które dotąd były najczęściej eksponowane jednostronnie. Prymat jednej z nich ustalany był każdorazowo decyzjami właścicieli obrazów i kuratorów. Jednak zdaniem Érica de Chassey używanie przez artystę obu stron płótna lub papieru trudno uznać za przypadek, zbieg okoliczności czy wybór czysto ekonomiczny. Uważne spojrzenie na te prace pozwala czytać dwustronność jako swoisty program twórczości Andrzeja Wróblewskiego: artysta każe się im uzupełniać, podważać i wzajemnie komplikować.