Pamięć miejsca i zapisanej w odpryskach codzienności historii kilku pokoleń kobiet to także temat wystawy Janin "Dom przekształcony w bryły geometryczne", prezentowanej w Galerii Foksal w 2018 roku. Łyżeczka z inicjałami prababki, włącznik prądu, pusta paczka po papierosach palonych przez matkę, kawałki gruzu, odpryski i szpargały zatopione zostały w kulach, stożkach i sześcianach z półprzezroczystej żywicy epoksydowej jak owad w bursztynie. Żywica epoksydowa stała się też tworzywem prac z cyklu “Rzeźby antropocenu”: “Biała kruk z pępowiną”, “Siedem ojców” czy “Siedem córek”.
W 2001 roku w Zachęcie Zuzanna Janin zaprezentowała projekt "ILoveYouToo/JaCiebieTeż", którego głównym elementem była instalacja wideo "Walka". Artystka, po prawie trzymiesięcznych treningach, rozegrała wielorundowy pojedynek bokserski ze znanym bokserem, Przemysławem Saletą. Zarejestrowaną walkę widz mógł śledzić z ringu bokserskiego na pięciu ekranach jednocześnie. Zuzanna Janin posłużyła się boksem jako metaforą życia, które jest nieustannym pojedynkiem, grą silnych emocji występujących w relacjach między ludźmi.
Na wiosnę 2003 roku Zuzanna Janin rozpoczęła realizację projektu "Widziałam swoją śmierć", do którego przygotowywała się od kilku lat. Praca ta, prezentowana w formie rozbudowanej multimedialnej instalacji, w sposób bardzo osobisty dotyka problemu śmierci, nieobecności, odejścia. Artystka podkreśla, że u źródeł projektu tkwiło pragnienie urzeczywistnienia niemożliwego do zrealizowania marzenia, aby zobaczyć własny pogrzeb, doświadczyć świata po śmierci. Pierwszym i kluczowym etapem projektu była zorganizowana w tajemnicy akcja artystyczna, która zakładała przekroczenie kulturowego tabu, jakim jest śmierć i pogrzeb. Artystka zamieściła w prasie nekrologi o swoim odejściu i podała datę pogrzebu na jednym w warszawskich cmentarzy. Zainscenizowana ceremonia pogrzebowa odbyła się z udziałem przybyłych żałobników, brała w niej udział także sama artystka ucharakteryzowana na starą kobietę. Nakręcony materiał dokumentacyjny posłużył Janin jako punkt wyjścia do pracy nad filmem wideo prezentowanym później wraz z seriami fryzów fotograficznych, obiektami i różnymi formami wypowiedzi-komentarzy o wydarzeniu, które wywołało wówczas masę komentarzy i kontrowersji, a po latach weszło do kanonu sztuki konfrontującej się z kwestią wypierania z przestrzeni publicznej tematu i obrazów śmierci, starości i słabości.