Ukończyła historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zawodowo związana z krakowskim Muzeum Narodowym, w którym była redaktorem wydawnictwa (1974-1980), Kierownikiem Działu Nowoczesnego Polskiego Malarstwa i Rzeźby (1980-1996) oraz Wicedyrektorem ds. Naukowych i Oświatowych (1996-2000). W 2000 powołano ją na stanowisko Dyrektora tej placówki. W tym samym roku weszła także w skład Rady ds. Muzeów działającej przy Ministrze Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a w 2001 w skład Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa.
"Na wszystkich kolejnych stanowiskach zachowywałam się nietypowo, ale odważnie. (…) Mam takiego znajomego, który jak mnie spotyka, to mówi: ''O! Caryca!''. Inny nazywał mnie ''Dyrektoressa''. A mnie to śmieszy, bo wiem, że ja muzeum przede wszystkim służę. No a poza tym nadal czuję się jak w dżinsach" – powiedziała w rozmowie z Agnieszką Kozak w "Wysokich Obcasach".
Zanim związała się na całe życie z największą i najstarszą instytucją kultury w Polsce, pierwszą autorską wystawę zorganizowała na początku lat 70. w galerii ZPAP Pryzmat. Pokazała tam prace rysowników satyrycznych: Andrzeja Dudzińskiego, Henryka Sawki i Andrzeja Czeczota. Wtedy też zaczęła pisać o sztuce do "Kultury" i pracować na etacie w Polskim Wydawnictwie Muzycznym.
"Byłam mediewistą, pisałam o kościele pw. św. Jakuba w Sandomierzu, wyglądało na to, że moja kariera naukowa się rozwinie. Mój temperament okazał się jednak inny – zawsze lubiłam "rozrabiać", siedzenie w bibliotekach nie było dla mnie. Zainspirowana wykładami i książkami profesora Mieczysława Porębskiego o sztuce nowoczesnej zaczęłam pisać recenzje, przez dłuższy czas myślałam nawet, że zostanę krytykiem" – czytamy w Art&Business.
Na początku lat 70. zorganizowała stoisko na Targach Sztuki w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie.
"Puszczałam tam muzykę z magnetofonu jako jedyna na całych targach. Miałam pudło z fiszkami o artystach i pracach – zamiast komputera. Poza tym ułożyłam hasło reklamowe stoiska, drukowaliśmy je na powielaczu i rozrzucaliśmy: Prawdziwa sztuka handlu się nie boi" – mówiła dalej w "Wysokich Obcasach".
Wkrótce po tym dostała propozycję poprowadzenia galerii Związku Plastyków. A następnie stworzenia wydawnictwa w Muzeum Narodowym w Krakowie.
"A ja zawsze chciałam mieć dużo wspólnego z książkami. Jestem też chyba dobrym redaktorem, bo moja mama była polonistką i uczyła nas szacunku do języka i jego zasad. Zgodziłam się więc na próbę."
W 1980 mianowano ją na kierownika działu malarstwa, a po kolejnych 16 latach została wicedyrektorem.
"(…) zaczęłam wprowadzać wiele nowych rzeczy: promocję, przewodniki po galeriach, dbałość o tożsamość muzeum, nowy rodzaj wystaw."
W 1985 roku, po remoncie sal w Sukiennicach, pod autorskim nadzorem prof. Mieczysława Porębskiego, przygotowała wraz z zespołem pracowników "Galerię Sztuki Polskiej XIX wieku". W 1991 r., również pod nadzorem prof. Porębskiego, zorganizowała w Gmachu Głównym "Galerię Sztuki Polskiej XX wieku", która przez wiele lat była największą tego typu prezentacją sztuki współczesnej w Polsce i stanowiła znakomitą bazę dla zorganizowanej na przełomie lat 2004/2005 nowoczesnej ekspozycji "Galeria Sztuki Polskiej XX i XXI wieku".
W 2010 roku, z rąk odchodzącego na emeryturę Tadeusza Chruścickiego, otrzymała nominację na dyrektora Muzeum Narodowego w Krakowie.
"Od kiedy zostałam dyrektorem, mam świadomość, że to z jednej strony niesamowity zaszczyt, ale z drugiej - ogromna odpowiedzialność, no i że to jest historyczna funkcja. W moim gabinecie wisi portret profesora Feliksa Kopery, który dyrektorem tego muzeum był (…) od 1900 do 1950 roku! Zabory, odzyskanie niepodległości, dwie wojny światowe, początki PRL-u. Z takim poprzednikiem to człowiek czuje na sobie wielką odpowiedzialność."
Jako Dyrektor Muzeum Narodowego w Krakowie uporządkowała sytuację prawną i prawno-lokalową Muzeum oraz opracowała projekt przekształcenia czterech domów biograficznych – Oddziałów Muzeum Narodowego: Domu Jana Matejki, Domu Józefa Mehoffera, Muzeum Stanisława Wyspiańskiego oraz "Atmy" – willi Karola Szymanowskiego w Zakopanem, w nowoczesne centra poświęcone czterem wielkim artystom.
W 2007 roku, po zakończeniu wieloletniego remontu, urządzony został nowy Oddział Muzeum - Pałac Biskupa Erazma Ciołka. Do ważnych przedsięwzięć Gołubiew należą również: oddanie do remontu oraz modernizacji Oddziału na I piętrze Sukiennic, decyzja o rewitalizacji kompleksu w Oddziale Czapskich oraz urządzenie nowego Oddziału przy placu Sikorskiego, polegające na odzyskaniu dla muzealnych celów zabytkowego Spichlerza (obecnie magazyn) i budowie nowego budynku na przyległej działce.
Otrzymała liczne ordery i odznaczenia: Order Księżnej Olgi III klasy (Ukraina, 2005), Nagroda Miasta Krakowa w dziedzinie kultury i sztuki (2008), Order Księżnej Olgi II klasy (Ukraina, 2008), Złoty Medal za Długoletnią Służbę (2010), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2011), Kawaler I Klasy Norweskiego Orderu Zasługi (2012).
W 2013 roku Zofia Anna Gołubiew otrzymała tytuł "Najbardziej Wpływowej Kobiety Małopolski".
Przeczytaj tekst Agnieszki Sural o fenomenie polskich dyrektorek instytucji publicznych
Autorka: Agnieszka Sural, 17.03.2014