Fotografie publikuje w czasopismach, książkach (np. "Warszawa w poszukiwaniu centrum", Kraków 2005, "Mutation. Une Ambassade à Varsovie", Paris 2005), prezentuje na wystawach.
Adam Mazur zalicza go do tzw. nowych dokumentalistów, odchodzących od fotografii artystycznej w kierunku przedefiniowanej fotografii dokumentalnej (już nie sentymentalnej, lecz opartej raczej na chłodnej analizie). Początkowo Grospierre wykonywał cykle portretów, dokumentujące daną społeczność. W 2001 roku powstał "Portret społeczności: Kamionka", obejmujący fotograficzne, indywidualne i grupowe portrety niemal wszystkich członków alternatywnej społeczności mieszkającej pod Lublinem, składającej się z osób, które porzuciły miasto dla spokojnego, ekologicznego trybu życia na wsi. Chociaż zdjęcia te przywodzą na myśl fotografie studyjne, wykonane zostały w domach poszczególnych osób, w ich naturalnym otoczeniu. W podobny sposób powstał cykl portretujący więźniów, dozorców, pracowników administracji i wychowawców z podkrakowskiego więzienia Podgórze ("Portret społeczności: Podgórze", 2002/2003). Prezentacji cyklu w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie towarzyszyła instalacja dźwiękowa – nagranie odgłosów więzienia.
Grospierre znany jest jednak głównie z fotografii architektury, przeważnie modernistycznej, traktowanej jako relikt pamięci o całkiem niedawnej przeszłości. Układające się w cykle zdjęcia stanowią próbę dokumentacji obiektywnej – budynki fotografowane są pomieszczenie po pomieszczeniu, bez sztafażu ludzkiego. Stąd nierzadko poszczególne ujęcia nie różnią się bardzo od siebie, w czym artysta przypomina chociażby cykle fotograficzne Becherów. Taka jest chociażby seria dokumentująca wnętrza "Hotelu Europejskiego" (2006) czy cykl "Niewypłacalni" (2003–2005) – zdjęcia fasad niedokończonych domów jednorodzinnych, których właściciele zubożeli, zanim zdołali doprowadzić budowę do końca.
