Monika Szpyrka urodziła się w 1993 roku. Ukończyła studia licencjackie z teorii muzyki oraz magisterskie z kompozycji na Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie Anny Zawadzkiej-Gołosz. Obecnie jest doktorantką na macierzystej uczelni oraz studiuje kompozycję w w Aarhus pod kierunkiem Juliany Hodkinson, Nielsa Rønsholdta oraz Simona Steena-Andersena. Uczestniczyła również w warsztatach: Donaueschinger Musiktage Next Generation i Synthetis. Podczas kursów poszerzała swoje umiejętności na lekcjach indywidualnych z Markiem Andrém, Richardem Ayresem, Markiem Blaauwem, Johannesem Kreidlerem, Zygmuntem Krauzem, Bernhardem Langiem, Stefanem Prinsem, Rebeccą Saunders, Markiem Stroppą, Kaiją Saariaho, Jennifer Walshe i Agatą Zubel. Jej kompozycje były wykonywane podczas festiwalu Musica Electronica Nova, Young Composers Meeting w Apeldoorn i Ostrava New Music Days, a także na Międzynarodowym Festiwalu Kompozytorów Krakowskich, Festival Aktuelle Musik w Norymberdze oraz podczas Międzynarodowych Letnich Kursów Nowej Muzyki w Darmstadt. Współpracowała z zespołami: E-MEX, Kompopolex, orkest de ereprijs, Ostravská Banda, W/L Duo i Vocal Federation 6.
Niedawno rozpoczęta droga twórcza Moniki Szpyrki swoim przebiegiem może przypominać szlaki niektórych jej rówieśników: wpierw czysty modernizm i fascynacja brzmieniem, potem zwrot w stronę nowej dyscypliny, konceptów i relatów. Jednak bliższe wejrzenie ujawni indywidualny rys oraz wspólny element na obu etapach: cicha dynamika, subtelne zmiany (barwy i artykulacji), szumowe brzmienia (bug report), co łącznie można by określić „mikroskopijnym” sonoryzmem. Efekt wymaga precyzyjnej amplifikacji instrumentów, które tworzą przez to niespotykane, syntetyczne barwy, w narracji na pograniczu snu (hypnagogic hallucinations). Nagłośnienie ma także znaczenie w wykreowaniu przestrzenności dźwięku (rotacja pirochloru), która czasem jest na tyle istotna, że wymaga wręcz formy instalacji (rzeźba rewersyjna). W dojrzałym stylu Szpyrka nie zrezygnuje z tej sonorystycznej uważności, ale doda elementy performatywne, jak choreograficzne gesty perkusistów (collect. consume. repeat) czy kostiumy zakładane lub zdejmowane na scenie (dyptyk Ready-to-Wear). Te ostatnie utwory zostały zainspirowane kolekcją kreatora mody Ricka Owensa – wśród innych bodźców jej twórczości można wymienić procesy chemiczne i fizyczne, minimalistyczne konstrukcje Yasuakiego Onishiego, pętle i repetycje Bernharda Langa.