Mieczysław Grydzewski urodził się 27 grudnia 1894 w Warszawie jako syn Jakuba Grutzhandlera i Cecylii z Beudelschów (później używał nazwiska Grycendler, by zmienić je w końcu na Grydzewski). Ukończył Prywatne Gimnazjum i Liceum Zgromadzenia Kupców m.st. Warszawy. Podczas I wojny światowej rozpoczął studia prawnicze na uniwersytecie w Moskwie. Od 1916 roku kontynuował naukę na Uniwersytecie Warszawskim, studiując historię. Brał aktywny udział w życiu intelektualnym studentów, był członkiem Koła im. Hugona Kołłątaja. W 1916 opublikował swój pierwszy szkic pt. "Konstytucja 3 maja a Deklaracja praw człowieka i obywatela" w czasopiśmie akademickim "Pro arte et studio". Wkrótce, bo w 1917, został członkiem komitetu redakcyjnego tego czasopisma. Zamieszczał w nim w stałych rubrykach ("Kronika" i "Książki o Polsce", "Varia") liczne artykuły i polemiki literackie. Podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku pracował w biurze propagandy.
Należał do grona założycieli, a następnie do zespołu redakcyjnego miesięcznika "Skamander", który ukazywał się nieregularnie w latach 1920-28 i 1935-39. Od 1921 Grydzewski został jego głównym redaktorem i wydawcą, mimo że pismo w pierwszym okresie było kierowane w zasadzie zespołowo przez głównych poetów grupy "Skamander", którzy tworzyli komitet redakcyjny (Jarosław Iwaszkiewicz, Jan Lechoń, Antoni Słonimski, Julian Tuwim, Kazimierz Wierzyński). Tytuł zaczerpnięty został z "Akropolis" Stanisława Wyspiańskiego ("Skamander połyska wiślaną świetlący się falą..."). Pismo, z założenia eklektyczne, stanowiło trybunę skupionych wokół niego poetów, zawierało utwory literackie bądź ich fragmenty, szkice krytycznoliterackie, recenzje i omówienia ważnych wydarzeń kulturalnych. Po 1935 utraciło charakter grupowy, prezentując szerzej twórców uprzednio pomijanych, np. Bolesława Leśmiana, Józefa Wittlina, czy Brunona Schulza. Tytuł doktorski Grydzewski uzyskał w roku 1922 na podstawie pracy napisanej pod kierunkiem prof. Marcelego Handelmana na temat stosunków polsko-francuskich za czasów panowania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.
W 1924 we współpracy z Antonim Bormanem rozpoczął wydawanie "Wiadomości Literackich" i sam został ich redaktorem. Był to tygodnik nawiązujący początkowo do typu popularnej gazety literackiej wzorujący się na francuskiej "Nouvelles litteraires". Przeważały w nim materiały informacyjne, felietonowe. Od ok. 1930 (po tzw. "sprawie brzeskiej") Grydzewski przekształcił "Wiadomości..." w tygodnik literacko-społeczny o charakterze problemowym, przeważała eseistyka kulturalna, pojawiły się reportaże i teksty publicystyczne. Początkowo "Wiadomości Literackie" solidaryzowały się z obozem sanacji i rządami Józefa Piłsudskiego. Po zmianie charakteru pisma zmieniły się także lansowane przez nie sympatie polityczne, skłaniając się bardziej ku tzw. lewicy sanacyjnej, propagujące poglądy demokratyczno-liberalne, antyrasistowskie, pacyfistyczne. Najlepszym ich wyrazem stały się "Kroniki tygodniowe" Antoniego Słonimskiego (obecne w piśmie od 1927). Tygodnik szeroko informował o tym, co dzieje się w zagranicznym życiu kulturalnym, wiele uwagi poświęcał literaturze francuskiej i angielskiej (zwłaszcza twórczości Marcela Prousta i Josepha Conrada).
Grydzewski sam prowadził dwie stałe rubryki: "Przegląd prasy" oraz "Pisarze o Brześciu". Dbał o nowoczesne oblicze pisma, wprowadzając wiele nowych zwyczajów angażujących czytelników, np. "Wiadomości" ogłaszały konkursy literackie, plebiscyty czytelnicze, ankiety, inicjowały dyskusje krytycznoliterackie i publicystyczne, publikowały wywiady i materiały z życia prywatnego pisarzy, zamieszczały portrety lub karykatury. Niejednokrotnie ukazywały się wraz z "Wiadomościami" polemiczno-satyryczne dodatki, lub parodystyczne jednodniówki. Grydzewskiemu jako redaktorowi udało się osiągnąć rzecz niezwykłą: lansować wielką tradycję (romantyczną i klasyczną - sięgając po współczesnych mu pisarzy), a jednocześnie prowadzić skuteczną walkę z fałszywym pietyzmem, przezwyciężać anachroniczne konwenanse i ośmieszać komercjalny kicz. Od grudnia 1925 do lutego 1926 wydawał wraz z Julianem Tuwimem i Antonim Bormanem tygodniowy magazyn ilustrowany "To-To". Od 1926 Grydzewski redagował miesięcznik "La Pologne Litteraire" wydawany w języku francuskim. W 1936 redagował miesięcznik "Przyjaciel Psa" wydawany przez Antoniego Bormana.
Po wybuchu II wojny światowej przedostał się przez Rumunię, Jugosławię i Włochy do Francji. Przebywał w Paryżu, gdzie od marca 1940 roku zaczął wydawać i redagować "Wiadomości Polskie Polityczne i Literackie", chociaż oficjalnie jako ich redaktor figurował Zygmunt Nowakowski. Po upadku Francji w czerwcu 1940 roku Grydzewski udał się do Wielkiej Brytanii, gdzie prawie natychmiast, bo od 14 lipca 1940 podjął pracę nad kontynuacją tygodnika, który ukazywał się w Londynie aż do zamknięcia pisma przez władze brytyjskie w 1944 ze względów politycznych. Od września 1944 Grydzewski prowadził stałą rubrykę w gazecie "Polska Walcząca" pt. "Sprawy polskie w książkach angielskich". Wydawanie tygodnika "Wiadomości" wznowił w Londynie w 1946. Wydawał je i redagował do 1966. Publikował w nich swoje artykuły i felietony, recenzje teatralne i literackie w stałych rubrykach, takich jak: "Sprawy polskie w książkach angielskich", "Polonica" (pod pseudonimem Scrutator) "Silva rerum", "40 lat temu". Grydzewski publikował również na łamach "Dziennika Polskiego" i "Dziennika Żołnierza" (Londyn 1945, 1951-55, 1966) oraz w jego dodatku "Tydzień Polski" (1967-68). Przygotował do druku antologie polskiej nowelistyki i eseistyki politycznej oraz tom poświęcony Fryderykowi Chopinowi.
Grydzewski został uhonorowany nagrodą "Dziennika Polskiego" i "Dziennika Żołnierza" (1950), nagrodą Fundacji A. Jurzykowskiego w Nowym Jorku za osiągnięcia w dziedzinie krytyki literackiej (1967) oraz nagrodą A. Godlewskiej (1968).
Od 1966 z powodu ciężkiej choroby przebywał w zakładzie braci aleksjanów dla nieuleczalnie chorych w Londynie. Zmarł tamże 9 stycznia 1970. Jego ciało poddano kremacji, a prochy rozsypano na cmentarzu Golders Green.
Źródło: www.diapozytyw.pl (portal powstał jako element działalności Instytutu Adama Mickiewicza)