W latach 1908-09 studiowała prywatnie u Leona Wyczółkowskiego w Krakowie, następnie w latach 1912-13 w Szkole Sztuk Pięknych Marii Niedzielskiej tamże. Po rocznym pobycie w Paryżu w 1919 osiadła w Warszawie. W latach 1920-26 studiowała w pracowni Tadeusza Breyera na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W latach 1950-62 pracowała tam w Katedrze Rzeźby.
Odbyła podróże, m.in.: 1914 - do Włoch, 1914, 1947 i 1957 - do Francji, 1961 - do ZSRR i w 1964 - na Węgry. Od 1927 była członkinią Stowarzyszenia Artystów Rzeźbiarzy "Forma", od 1935 Związku Zawodowego Rzeźbiarzy, zaś od 1946 należała do grupy artystycznej Warszawa. W 1947 została przewodniczącą Światowej Organizacji Kobiet Pracujących.
Tworzyła rzeźbę w kamieniu, brązie, gipsie, ceramice i drewnie. Marginalnie uprawiała też malarstwo olejne i akwarelowe. Jej prace (w tym modele rzeźby pomnikowej) znajdują się w licznych zbiorach publicznych głównie krajowych, m.in. Muzeum Narodowego i Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie, a także muzeów w Kozłówce, Fromborku i Łowiczu. Nadto za granicą i w kolekcjach prywatnych.
Naczelnym tematem jej rzeźby jest postać ludzka. Jak sama mówiła: "czyż jest coś ciekawszego niż człowiek? Jego głowa? Twarz?" Łączyła w swych pracach tendencje realistyczne i klasycyzujące. Widoczny jest w nich wpływ koncepcji rzeźby Breyera: operowanie dużymi płaszczyznami, zwartą i statyczną bryłą o podkreślonej tektonice, dążność do syntezy kształtu, które w efekcie dały ujęcia monumentalne. Jej twórczość nie ulegała z biegiem czasu zasadniczym zmianom. Jak mówiła: "Nigdy się na przykład nie przekonałam do abstrakcjonizmu".
Wyspecjalizowała się w rzeźbie pomnikowej, którą projektowała z sukcesem od lat 30. XX wieku, np. Syrena (1938, brąz) na Wybrzeżu Kościuszkowskim w Warszawie - najbardziej znana jej realizacja z tego okresu - a zwłaszcza w okresie powojennym, np. Pomnik Jana XXIII na Ostrowiu Tumskim we Wrocławiu (1968, granit) i Pomnik Stefana Starzyńskiego w Ogrodzie Saskim w Warszawie (1981, brąz). Stworzyła też liczne głowy i popiersia portretowe, np. Ludwika Bądzyńskiego (1934, brąz, Pałac Staszica w Warszawie), często o kameralnym charakterze, np. Juliusza Poniatowskiego (1959, brąz, Muzeum Narodowe w Warszawie). Projektowała również rzeźbę architektoniczną, np. relief Murarstwo przy Pl. Konstytucji w Warszawie (1952, kamień), tablice pamiątkowe i nagrobki.
Niektóre tematy podejmowała wielokrotnie, zarówno w rzeźbie kameralnej jak i pomnikowej, m.in.: Maria Skłodowska-Curie, np. rzeźba przed Instytutem Radowym (obecnie Instytutem Onkologicznym) w Warszawie (1935, brąz), Mikołaj Kopernik i Fryderyk Chopin.
Brała udział w licznych wystawach zbiorowych - w kraju, przede wszystkim w Warszawie, m.in.:
- 1932 - III "Salon Zimowy' w Instytucie Propagandy Sztuki (nagroda za posąg Marii Skłodowskiej-Curie)
- 1951-54 - II-IV "Ogólnopolska Wystawa Plastyki"
- 1961 - "Rzeźba w 15-lecie PRL" (nagroda I stopnia za rzeźbę Chopin na Majorce)
- 1967 - "25 lat rzeźby warszawskiej' (nagroda za Egzekucję)
oraz w innych ośrodkach, np.:
- 1971 - Wystawa 'Rzeźba Pomnikowa i Monumentalna w PRL" we Wrocławiu
i za granicą, m.in.:
- 1935 - "Międzynarodowa Wystawa Sztuki Kobiet" w Paryżu
- 1939 - 'Wystawa Światowa" w Nowym Jorku
- 1961 - 'Międzynarodowa Wystawa Rzeźby Współczesnej" w Paryżu.
Miała też wystawy indywidualne zorganizowane w Warszawie:
Wzięła udział w konkursach rzeźbiarskich m.in.:
- 1955 - na Pomnik Mikołaja Kopernika w Warszawie (I nagroda i realizacja)
- 1958 - na Pomnik Bohaterów Warszawy (wyróżnienie w I etapie).
Autor: Paweł Freus, październik 2008