W 1970 roku opublikował w prasie francuskiej pierwsze zdjęcia. W 1977 powstał pierwszy jego znany cykl o reportażowo-socjologicznym wyrazie, choć akcentowanych walorach fotogenicznych - Barierka. Przedstawiał on "historię" nie ludzi, ale tytułowej barierki,"przeżywającej" różne wydarzenia, będącej ujawnieniem "terroru miasta" i manipulacji. W roku następnym Barierka pojawiła się w postaci książki i filmu. W 1978 roku powstał reportażowo-konceptualny cykl Alexandre, w niezwykły sposób opowiadający historię paryskiego kloszarda, będący jednocześnie pytaniem o egzystencjalnym wymiarze - o byt i sens istnienia człowieka. Ten ślad obecności człowieka, w postaci naturalnej wielkości zdjęć, pokazany został w Małej Galerii ZPAF-CSW w Warszawie w 1984. Miało to swoją symboliczną wymowę, gdyż artysta w tym czasie był nieobecny w Polsce, a w roku 1981 był zaangażowany w związku z przemianami społeczno-politycznymi reprezentowanymi przez społeczny ruch "Solidarność" - przyjechał go fotografować. Od 1984 roku artysta realizuje własną ideę artystyczną, którą nazwał "fotosyntezą", polegającą na wielokrotnym nakładaniu i naświetlaniu zdjęć bliskich sobie tematycznie i formalnie, której celem jest "obraz syntetyczny". Ta metoda, mająca swe źródła zarówno w fotograficznych portretach z początku XX wieku Alvina Langdona Coburna i trochę późniejszych Laszlo Moholy-Nagy'a, jak i w koncepcji poszukiwania syntezy istniejącej w malarstwie renesansowym (m.in. Leonardo da Vinci) i symbolicznym (Paul Gauguin).
Po wielu różnych próbach artystyczna koncepcja Pruszkowskiego uzyskała swe interesujące spełnienie w pracach przypominających efektem klasyczne techniki grafiki (akwatinta, mezzotinta) m.in. w cyklu KMK (Konstrukcja Materializacji Konceptu, 1991-92), będącym dialogiem z wielkim fotograficznym dziełem Becherów, z niemiecką architekturą przemysłową XX wieku, i z własną twórczością. Tzw. szkoła Becherów jest, zdaniem Pruszkowskiego, zbyt zracjonalizowana i obiektywna, a więc cykl ten można uznać za polemikę z najnowszą fotografią niemiecką. Metodzie "fotosyntezy" (która od końca lat 80. zyskiwała w fotografii czarno-białej walor coraz bardziej malarski, próbujący odnieść się do dziedzictwa renesansowego, w tym techniki "sfumato") Pruszkowski poddał różne aspekty dotyczące swego życia, np. portrety nieznanych mu osób, okładki pism, narodziny syna (W oczekiwaniu na Ludwika, Mała Galeria ZPAF-CSW, 1987), widoki miast (Warszawa. Fotosynteza, CSW 1990), podróże i pomnik historii (Fotologia. Egipt - światło i fotosynteza, Muzeum Narodowe w Warszawie, 1994). "Fotosynteza" ma, zdaniem jej autora, formę otwartą, ale jej teoretyczna wykładania jest moralizująca i anarchizująca zarazem, często o antykapitalistycznym wydźwięku. W 1989 roku w Musée de l'Elisée w Lozannie odbyła się wystawa Krzysztof Pruszkowski. Fotosynteza, której efektem był duży album pod tym samym tytułem. W 2002 artysta brał udział w wystawie Wokół dekady. Fotografia polska lat 90. (Muzeum Sztuki w Łodzi). Prace w zbiorach (wybór): M.N.A.M Centre Georges Pompidou, Paryż; Muzeum Narodowe we Wrocławiu i Warszawie, Muzeum Sztuki w Łodzi, Museum Fine Art, Houston; Musée de l'Elisée w Lozannie; Musée de Charleroi; Staatgalerie Stuttgart.
Autor: Krzysztof Jurecki, Muzeum Sztuki w Łodzi, kwiecień 2004
