Nie należy zapominać, że Kuzyszyn jest przede wszystkim plastykiem posługującym się fotografią. Dał tego dowód na dużej ekspozycji zbiorowej pt. "Marcowe Gody' w Muzeum Artystów, która miała miejsce w 1995 roku w Łodzi. Prezentowana tam jego realizacja, wykonana z użyciem multiplikowanych fotografii, należała do najciekawszych. Od tego czasu artysta chętnie pokazuje aranżacje przestrzenne (instalacje) z wykorzystaniem zdjęć i świecących neonówek. Zajmował się też tworzeniem obiektów z parafiny, w której zatapiał szokujące zdjęcia swojego zmultiplikowanego ciała przypominające bliżej nieokreślone wyobrażenia (owady, robaki?). Przypatrując się rozwojowi twórczemu Kuzyszyna zauważyć można jego stałe zainteresowanie problemami medialnymi i skandalizującymi (w pewnym okresie inspirującą rolę odegrały filmy Davida Lyncha). Dla artysty jedyną oazą wolności twórczej była forma sztuki oparta na penetracji tajemnic własnej egzystencji i najczęściej mrocznych zakamarków duszy.
Konrad Kuzyszyn, detal instalacji fotograficznej "Obiekty istnienia", 1995-96, fot. dzięki uprzejmości artysty W połowie lat 90. Kuzyszyn zmienił diametralnie zainteresowania, rezygnując z nieuporządkowanych dociekań filozoficznych i zwracając się ku treściom dekalogu i miłości. W związku z tym twórczość Kuzyszyna z okresu 1994-95 odeszła od turpizmu na rzecz estetycznych realizacji z mandalami utworzonymi z układów opartych na własnym ciele, co może świadczyć, że jego skandalizowanie miało charakter epizodyczny. W 1995 uczestniczył w jednej z najgłośniejszych prezentacji lat 90. "Antyciała" (CSW Warszawa), wokół której rozgorzały zażarte polemiki. Jego prace dotyczyły kondycji fizycznej, a w podtekście psychicznej i religijnej, związanej z metafizyką współczesnego człowieka. W końcu lat 90. przeszedł do poszukiwań zdecydowanie bardziej duchowych (wystawa "Światło" z 1999, galeria Arsenał, Białystok), sięgając także do form geometrycznych o proweniencji minimal-artu i konstruktywizmu. Pragnie poszukiwać "nowego piękna" (tytuł instalacji z 2000 roku), coraz bardziej dystansując się od relatywizmu polskiej ponowoczesności. W końcu lat 90. i na początku obecnego stulecia pokazywał prace eksponujące cielesność w połączeniu z interaktywnym tekstem, prezentowanym na ciekłokrystalicznych ekranach, wykorzystując także szkła powiększające i zwoje kabli.
Jako pedagog okazał się wpływowym nauczycielem. Do najbardziej znanych jego wychowanków należą absolwenci ASP w Łodzi: Sławomir Kubala i Paweł Maciak. Prace Kuzyszyna znajdują się w zbiorach CSW w Warszawie, Galerii Arsenał w Białymstoku i Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia w Gdańsku.
Autor: Krzysztof Jurecki, Muzeum Sztuki w Łodzi, marzec 2004.
