W 1955 roku ukończył Liceum Technik Plastycznych w Bielsku-Białej, a w 1961 studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni Franciszka Strynkiewicza. Prowadzi pracownię rzeźby na macierzystej uczelni, gdzie jest profesorem od 1989 roku, a w latach 1984-1986 sprawował funkcję prorektora. Był także wykładowcą w pracowni malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie.
Należy do Związku Polskich Artystów Plastyków, w latach 1986-1990 był członkiem Zarządu Głównego ZPAP. Od 1986 do 1989 roku pełnił funkcję członka Rady Artystycznej Szkolnictwa Wyższego Ministerstwa Kultury i Sztuki, a w latach 1985-1990 należał do Komisji Artystycznej Archidiecezji w Warszawie. Zasiadał w Radzie Artystycznej Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku (1992-2002). Od 2003 roku jest członkiem Centralnej Komisji ds. Tytułów Naukowych i Profesorskich.
Jan Kucz od początku swej kariery artystycznej brał udział w konkursach na projekty pomników, w których uzyskał wiele nagród. Wiele z nich zostało zrealizowanych, między innymi pomnik Ludwika Zamenhofa w Białymstoku (1973), Cyryla Ratajskiego w Poznaniu (2002), Jana Kochanowskiego w Radomiu (2006), Gustawa Morcinka w Skoczowie (1987), kardynała Stefana Wyszyńskiego w Częstochowie (1997), a także pomniki Jana Pawła II w Kaliszu (1999) i w Bielsku-Białej (2006) oraz Fryderyka Chopina w Dusznikach Zdroju (1976) i w Parku Południowym we Wrocławiu (2004). Kucz wykonał również rzeźbiarskie portrety Henryka Mikołaja Góreckiego i Wojciecha Kilara w Filharmonii w Bydgoszczy, portret Herberta von Karajana w Hamburgu i Gustawa Holoubka w Teatrze Polskim w Warszawie.
Jest jednym z czołowych przedstawicieli nurtu w rzeźbie polskiej zwanego nowym realizmem. W swoich pracach korzysta nie tylko z tradycyjnego warsztatu rzeźbiarskiego, niezbędnego przy realizacji monumentów. Często wykorzystuje różnorodne techniki i materiały, jak ceramika, tkanina, kamień, papa, asfalt, ziemia a nawet papier, często łącząc je z sobą w zaskakujących zestawieniach i wykraczając poza rzeźbę w kierunku instalacji i obiektów. Do jego najbardziej znanych prac należą: "Głowa ze złotym zębem" (1972), "Błazen"; prace z tkaniny: "Pocerowane jabłuszka" (1998), "Szyjący" (2000), "Pragnienie"; najnowsze, ogromne "garnitury z papy": "Dwustronnie nieprzemakalny" i "Nieprzystosowany"; instalacje: "Stół ekologiczny" (2000), "Kamienie wiary" (2000) oraz drobne rzeźby ceramiczne: "Gary" i "Poczwarki". Tworzy także rysunki satyryczne.
Jest laureatem licznych nagród, między innymi: nagrody Brata Alberta za pomnik papieża Jana Pawła II i pomnik kardynała Wyszyńskiego w 2001 roku, Grand Prix za całokształt twórczości na Biennale Sztuki Sakralnej w Częstochowie w 2000 oraz nagrody Ministra Kultury i Sztuki za pracę pedagogiczną w 1992. Został także odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski w 2005 roku oraz Złotym Krzyżem Zasługi za pracę pedagogiczną i artystyczną w 1983.
Artysta miał sześć wystaw indywidualnych: w warszawskiej Galerii Krzywe Koło w 1969 roku, w Kordegardzie w roku 1979 i 1999, w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku w 1985 i 2001 roku oraz w Galerii Arsenał w Białymstoku w 2002 roku. Brał udział w wielu wystawach zbiorowych, w latach 1964-1992 wystawiał głównie wspólnie z grupą Rekonesans, której był członkiem. Reprezentował Polskę na 40. Biennale Sztuki w Wenecji w 1982 roku. Uczestniczył w Wystawach Rzeźby Polskiej w Hadze w 1967 roku, Madrycie i Lizbonie w roku 1978, oraz Paryżu w 1979 roku.
Autor: Magdalena Wróblewska, grudzień 2010.