W 1976 roku ukończyła warszawską Państwową Wyższą Szkołę Teatralną.
Uprawia wiele form działalności artystycznej, ma opinię aktorki niepoddającej się konwencjom, odważnej i dynamicznej. Stalińska tak mówi o sobie:
"Zarzucano mi, że gram dziewczyny silne, przebojowe, często bezwzględne. Rzeczywiście, moje bohaterki nie są jednoznaczne, ale właśnie dlatego interesowało mnie tworzenie tych postaci, gdyż zawsze pociąga mnie budowanie żywego, prawdziwego człowieka z jego wszystkimi małościami, słabościami, a także z jego momentami wspaniałymi." ("Film", 1984 nr 15)
Już na ostatnim roku studiów zaczęła występować w warszawskim Teatrze na Woli, który akurat wtedy rozpoczął swoją działalność. Debiutowała u Tadeusza Łomnickiego rolą Luzzi w Pierwszym dniu wolności Leona Kruczkowskiego (1976) oraz rolą Marquity w Gdy rozum śpi. Następne role to: Zosia u Andrzeja Strzeleckiego w Podróży po Warszawie Ryszarda Marka Grońskiego (1977), Wirginia u Ludwika René w Życiu Galileusza Bertolta Brechta (1978), Służąca i Muza u Andrzeja Kopra w Ulicach sytych Emila Zegadłowicza (1978), Zofia u Zbigniewa Wróbla w Damach i huzarach Aleksandra Fredry (1979). W 1981 odeszła z Teatru na Woli i nie związała się na stałe z żadnym innym. Wystąpiła we Wrocławskim Teatrze Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego jako Eva w Pannach z Acheronu Joe Alexa (1985), przedstawieniu, w którym była również asystentką reżysera Grzegorza Sobocińskiego. W Instytucie Francuskim w Warszawie zagrała Ubicę i była współautorką scenariusza w wyreżyserowanym przez Piotra Szulkina spektaklu Ubu król (1987).
W Lubuskim Teatrze im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze wystąpiła u Richarda D. Reinecciusa w Andrea chodzi z dwoma Davida Willingera (1993). W warszawskim Teatrze Powszechnym im. Zygmunta Hübnera zagrała postać Diabła u Krystyny Jandy w sztuce Na szkle malowane (1993). Występuje w Operze Bałtyckiej w sztuce Jacka Koprowicza Love me tender (2004), którą sama wyreżyserowała.
W Teatrze Telewizji debiutowała w 1976 roku rolą Brune u Stanislawa Wohla w Hotelu pod Poległym Alpinistą Arkadija i Borysa Strugackich. Inne role to: Spika u Krzysztofa Rogulskiego w sztuce Oni Witkacego (1984), Diana u Barbary Sass w Grzechotce Charlesa Dyera (1989), Lorna u Macieja Dejczera w Złotym chłopaku Clifforda Odetsa (1994), Maryśka u Roberta Glińskiego w Farsie z ograniczoną odpowiedzialnością Władysława Zawistowskiego (1996) i Biełowa u Dariusza Kuciewicza w Gwiazdach i losie człowieka Macieja Pisuka (2002).
W filmie zaczęła występować w epizodach już jako studentka - w Seksolatkach (1971) u Zygmunta Hübnera i jako Jolanta Jordan w Telefonie w Najważniejszym dniu życia (1974) u Sylwestra Szyszki. W 1976 zagrała reporterkę w Człowieku z marmuru Andrzeja Wajdy i energiczną mieszkankę bursy w Niedzielnych dzieciach Agnieszki Holland. Wystąpiła jako Dzidka u Zbigniewa Chmielewskiego w Wysokim kominie w serialu telewizyjnym Ślad na ziemi (1978). Większą rolę zagrała jako Majka, koleżanka Magdy u Sylwestra Chęcińskiego w Romanie i Magdzie (1978). Po dwóch epizodach: Krystyny w obrazie Wesela nie będzie (1978) Waldemara Podgórskiego i funkcjonariuszki Gestapo w Drodze dalekiej przed nami... (1979) Władysława Ślesickiego, aktorka wystąpiła w pierwszoplanowej roli Ewy Brackiej w fabule Bez miłości (1980). Film w reżyserii Barbary Sass (która była również autorką scenariusza) stał się początkiem dziesięcioletniej współpracy reżyserki i aktorki. Stalińska wcieliła się w postać młodej, przebojowej dziennikarki, która poświęca wszystko dla zrobienia kariery, tęskniąc jednocześnie do wielkiej miłości. W ich następnym filmie Debiutantka (1981) aktorka zagrała Ewę Orzechowską, absolwentkę architektury. Rola Marianny "Perełki" w filmie Krzyk (1982) została przez Barbarę Sass napisana specjalnie dla Stalińskiej. Aktorka znakomicie wcieliła się w tragiczną postać pozornie szorstkiej i wulgarnej, lecz wrażliwej dziewczyny z warszawskiej Pragi. Te trzy role były tak sugestywne, że Stalińską zaczęto utożsamiać z granymi przez nią postaciami. Aktorka tłumaczy to w ten sposób:
"Kiedy pracuję nad dużą rolą, następuje pewne sprzężenie zwrotne. Ja obdarzam daną postać cechami żywego człowieka i nawet jeśli jest ona wymyślona to jednak przetworzona i przekazywana przeze mnie. Często więc nosi ślady moich cech. Natomiast ta wymyślona postać zaczyna funkcjonować również w moim umyśle, a zatem jej sztucznie skonstruowany obraz może się nakładać na moją osobowość, moje reakcje, mój sposób bycia." ("Ekran", 1990 nr 10)
U Barbary Sass aktorka zagrała jeszcze rolę Heleny, kuzynki Mossakowskich w Dziewczętach z Nowolipek (1985) i główną bohaterkę w Historii niemoralnej (1990) - opowieści o utalentowanej aktorce Ewie, która nie umie przystosować się do otoczenia (w filmie wykorzystano kilka wątków z życia Stalińskiej).
Inne role filmowe to: Teresa-Ewa w odcinkach 2., 3., 4., 8. serialu Białe tango (1981) Janusza Kidawy. Wystąpiła również jako Hanka Ordonówna u Janusza Rzeszewskiego w filmie Miłość ci wszystko wybaczy (1981), Laskowska u Filipa Bajona w Wahadełku (1981), reporterka telewizyjna u Juliusza Machulskiego w Seksmisji (1983), ponownie wcieliła się w postać Hanki Ordonówny u Janusza Rzeszewskiego w filmie Lata dwudzieste, lata trzydzieste (1983). Zagrała prostytutkę u Piotra Szulkina w Ga, ga. Chwała bohaterom (1985), prostytutkę Rączkę u Jerzego Fedaka w Powrocie po śmierć w cyklu filmowym Temida (1985). Zagrała samą siebie u Krzysztofa Szmagiera w Przerwanym urlopie w 07 zgłoś się (1987), pracownicę PKP u Krzysztofa Kieślowskiego w Dekalog trzy w Dekalogu (1988), prostytutkę Różę u Jana Kidawy-Błońskiego w Męskich sprawach (1988), członkinię jury u Magdaleny Łazarkiewicz w Ostatnim dzwonku (1989), Młodziakową u Jerzego Skolimowskiego w 30 Door key (1991), matkę Jacusia u Janusza Majewskiego w Próbie (11) w serialu telewizyjnym Bar "Atlantic" (1996), prostytutkę Sheilę u Marcina Kryształowicza w Eukalyptusie (2001), weterynarza Lucynę w Ludzkim weterynarzu (126) w Na dobre i na złe (2002), Wiktorię u Lecha Mackiewicza w To tu to tam ((2002). Zagrała samą siebie, twórczynię fundacji "Nadzieja" w odcinkach: 207. i 216. w M jak miłość (2003-04) oraz Euzebię Trefl, panią od WF-u w Niani (2006). Wystąpiła u Georga Tirla w Pay off (prod. Polska, Szwecja) (1987), zagrała też Maritzę u Menahem Golana w filmie Hanna'S War (prod. USA, 1988). U Oddara Einarsona wcieliła się w postać Wandy w Havet Stiger (prod. Norwegia, 1990). W ostatnich latach zagrała w Rysiu Stanisława Tyma (2007), Pikselach Jacka Lusińskiego (2009), Milczenie jest złotem Ewy Pytki (2011) oraz Obywatelu Jerzego Stuhra (2014).
Jednak ulubioną formą artystyczną aktorki są monodramy. Zaczęła w nich występować jeszcze podczas pracy w Teatrze na Woli. Debiutowała monodramem Tabu (1977), którego tematem jest niemożność porozumienia się z najbliższymi ludźmi. Następne to: Żmija (1978) wg Aleksego Tołstoja oraz Utracona cześć Katarzyny Blum (1979) wg Heinricha Bölla, który to spektakl podejmuje problem uwikłania człowieka w rozmaite mechanizmy życiowe. Czwartym monodramem jest Zgaga, czyli tragiczne skutki poplątania jedzenia z miłością (1996, Teatr Studio Buffo w Warszawie), dla którego inspiracją była książka Nory Ephron. Pierwszy akt sztuki rozgrywa się w trakcie pokazu kulinarnego. Wystawiając ten spektakl udało się aktorce przełamać konwencję teatru i wciągnąć widza do wspólnej zabawy. Do swoich monodramów Stalińska sama pisze teksty oraz je reżyseruje, wykonuje scenografię oraz kostiumy. Jest również ich producentką. Tak mówi o swojej pracy:
"Buduję swoje monodramy na trochę innej zasadzie niż inni. Dla mnie monodram to pełny spektakl teatralny - z dramaturgią, zmianą miejsca akcji, przenoszeniem się w czasie, zmianą kostiumu. Wszystko to, co dzieje się w teatrze. Przy czym mam do dyspozycji tylko siebie." ("Film", 1980 nr 35)
W 2012 Stalińska wystąpiła na deskach Teatru Syrena w Trójce do potęgi w reżyserii Wojciecha Malajkata oraz w Tetarze IMKA w Królu Dramatu w reżyserii Łukasza Kosa. Jej kolejną rolą był występ w Na czworakach Jerzego Stuhra na podstawie utworu Tadeusza Różewicza. Witold Sadowy pisał:
„Przedstawienie Jerzego Stuhra ogląda się z zainteresowaniem. Znakomite reżysersko i aktorsko. Prym wiodą w nim Jerzy Stuhr jako Laurenty, Wiesław Komasa jako kolega Sitko, zbierający gromkie brawa, zwłaszcza za wielki monolog w drugiej części i Dorota Stalińska jako kapitalna Pelagia.”
Aktorka występuje również z recitalem Nadzieja (1987) prezentowanym na 8. Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, Smak życia (1990) i Próba (1992). Polskie Radio wydało płytę z dwudziestoma piosenkami aktorki nagranymi w latach 1985-1996. Znalazły się na niej m.in. utwory wykonywane w filmie Historia niemoralna (Przepraszam pana, Jestem pijana; Bezdomny pies; Przedszkole; Za ból, za łzy i inne). Ze swoimi monodramami i recitalami występowała w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Wielkiej Brytanii.
Aktorka wydała także dwa tomiki wierszy: Pożyczone natchnienie i Niewierny czas.
Podkładała głosy w filmach rysunkowych: Tytus, Romek i A'Tomek, Jacek i Placek oraz w serialu O dwóch takich co ukradli księżyc - wszystkie trzy produkcje w reżyserii Leszka M. Gałysza.
Zainicjowała powstanie fundacji "Nadzieja" walczącej o bezpieczeństwo na polskich drogach i jest jedną z założycielek towarzystwa "Nasz Dom", która organizuje pomoc dla domów dziecka.
W 2001 roku odcisnęła dłoń na Promenadzie Gwiazd podczas 6. Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach.
"Zawód aktora, poza tym, że wymaga profesjonalizmu, jest też formą zabawy. I tak długo będę ten zawód uprawiać, jak długo będzie mnie bawił" - powiedziała w wywiadzie. ("Ekran", 1990 nr 10)
Nagrody:
- 1978 - Nagroda za monodram Żmija na 13. Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora (OFTJA) w Toruniu; Nagroda Rektora Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej "za twórcze osiągnięcia w pierwszych dwóch latach pracy w teatrze";
- 1979 - Nagroda za monodram Utracona cześć Katarzyny Blum na 14. OFTJA w Toruniu; Nagroda za wykonanie piosenki na 4. Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu;
- 1980 - Nagroda za pierwszoplanową rolę kobiecą w filmie Bez miłości na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku; Nagroda im. Zbyszka Cybulskiego przyznawana przez tygodnik "Ekran";
- 1983 - Nagroda aktorska przyznana w plebiscycie publiczności za rolę w filmie Krzyk na Koszalińskich Spotkaniach Filmowych "Młodzi i Film" w Koszalinie; Nagroda CAALA i CIDALC na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w San Sebastian za rolę w filmie Krzyk;
- 1984 - "Złota Kaczka" - nagoroda miesięcznika "Film" w kategorii "najlepsza polska aktorka" za rok 1983; "Brązowe Lwy Gdańskie" za rolę w filmie Krzyk na 9. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku;
- 1991 - "Złota Kaczka" w kategorii "najlepsza polska aktorka" za rok 1990;
- 1996 - "Srebrny As" za monodram Zgaga - nagroda przyznawana przez Polish Promotion Corporation;
- 2013 – Srebrny Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis;
- 2014 - Nagroda Wielki Ukłon na Międzynarodowym Festiwalu Kina Autorskiego Quest Europe w Zielonej Górze.
Autor: Halina Olczak-Moraczewska, grudzień 2006; aktualizacja: październik 2016 (ND).
