Andrzej Titkow w 1969 ukończył reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, dyplomowy film zrealizował w 1972 roku. Od 1973 związany z warszawską Wytwórnią Filmów Dokumentalnych, od 1972 do 1981 współpracował też z Telewizją Polską. Od 1977 roku należał do Zespołu Filmowego "Perspektywa". Autor kilkudziesięciu filmów dokumentalnych, fabularnych, serialu telewizyjnego, spektakli teatru telewizji i przedstawień teatralnych. Jest również autorem kilku tomików wierszy, m.in.: "Wstęp do nie napisanego poematu" (Kraków 1976), "Zapisy, zaklęcia" (Warszawa 1996); laureat w 1974 Warszawskiej Jesieni Poezji. Zajmuje się także działalnością dydaktyczną, m.in. w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, a ostatnio na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie i w Warszawskiej Szkole Filmowej. W latach 2004-2006 był zastępcą kierownika Redakcji Filmów Dokumentalnych Programu I TVP.
Andrzej Titkow jest laureatem wielu nagród za swoje filmy dokumentalne, m.in. otrzymał "Złotą Taśmę" Stowarzyszenia Filmowców Polskich za film "Piękni dwudziestoletni" (1987) oraz Nagrodę Kulturalną "Solidarności" za film "Przechodzień" (1985).
W 1978, tuż po realizacji filmu telewizyjnego "Wysoka góra", który później stał się pierwszym odcinkiem telewizyjnego serialu "Układ krążenia", Andrzej Titkow zapowiadał, że w przyszłości chciałby robić filmy autorskie, oparte na literaturze współczesnej oraz własnych scenariuszach.
Chciałbym (...) zrobić współczesny, psychologiczny film. Wydaje mi się bowiem, że nie ma ważniejszego tematu dla kina i sztuki w ogóle jak człowiek, jego wewnętrzne niepokoje, uwikłanie w otaczający go świat, ludzka walka o własne istnienie, o godność, o swój własny głos, ludzka samotność i ludzka wspólnota.
"Kino" 9/78
W tej samej wypowiedzi Titkow zwrócił uwagę, że filmom tworzonym przez twórców jego pokolenia brakuje "rozmachu, kreacji, potrzeby stworzenia wielkiej wizji". Był zdania, że nikt nie drąży "tematu intymnego, osobistego, ukrytego przed światłem dnia". I deklarował, że chciałby, aby film z jednej strony "mówił z pasją o naszym życiu", z drugiej, by "zechciał być bardziej refleksyjny, introwersyjny" ("Kino" 9/78). Te postulaty Andrzej Titkow zdaje się wcielać w życie zarówno w filmie dokumentalnym, jak i fabularnym, w którym, jak podkreśla, korzysta z doświadczeń dokumentalisty. Ale czyni to na swój sposób.
Wkrótce po realizacji serialu "Układ krążenia", w rozmowie z Elżbietą Dolińską Andrzej Titkow mówił o przydatności doświadczeń dokumentalnych w fabule. Ale precyzował, że "chodzi o pewien światopogląd, o rodzaj wrażliwości na rzeczywistość, o wyczulenie na konkret tej rzeczywistości niż mechaniczne przenoszenie 'chwytów' dokumentalnych do fabuły". Dodając, że chodzi mu np. o przyjętą w tym serialu "zasadę narracji", ważność dygresji czy wątków drugoplanowych, co upodabnia je do szkiców, kolaży - na co zwracali uwagę krytycy piszący na temat twórczości dokumentalnej Titkowa. Ale o tym później ("Film" 14/79).
W tej samej rozmowie Titkow jeszcze raz podkreślał, że nie pociąga go film realistyczny w stylu czeskiej "nowej fali", ale kino kreacyjne, choć dziejące się w "konkretnej i rozpoznawalnej rzeczywistości". To ważne uściślenie. Po zrealizowaniu poświęconego poecie Andrzejowi Bursie filmu fabularnego Światło odbite (1989) powiedział, że zależy mu na dialogu z widzami na temat egzystencjalnej sytuacji człowieka, ale - dodał - nie człowieka abstrakcyjnego, a umieszczonego w konkretnych realiach.
Filmy Andrzeja Titkowa od samego początku różniły się od filmów realizowanych przez kolegów z jego pokolenia. Wyróżniała je właśnie jakaś osobista nuta, wyjście poza społeczny czy polityczny obraz, poza zewnętrzność. Titkow próbował docierać do wnętrza swych bohaterów, i jak podkreślano, udawało mu się to. Udawało mu się, jak choćby w głośnym filmie Daj mi to tak podglądać zachowania bohaterów, że stawał się jakby ich powiernikiem, kimś bliskim, kto wysłuchuje ich bez posługiwania się kamerą.
Jak napisał Jerzy Armata ("Film" 47/1988), Andrzej Titkow potrafi stworzyć taki klimat, że jego bohaterowie, mimo iż wiedzą, że są filmowani, zachowują się otwarcie i szczerze. Tadeusz Sobolewski uznał wręcz, że w filmach Titkowa "ma się wrażenie, że wciela się on w swoich bohaterów" ("Kino" 2/90).
Na pewno nie jest to postawa obserwatora. Na jednym ze spotkań autorskich Titkow mówił, że zaprzyjaźnia się z bohaterami swoich dokumentów, utrzymuje z nimi kontakty czasem wiele lat po realizacji filmu. To nie jest stosunek instrumentalny.
Jerzy Armata, o filmach Titkowa napisał:
Nieważne czy będzie to wizerunek intelektualisty (Tadeusz Konwicki w 'Przechodniu' - 1984), muzyka rockowego (Jan Borysewicz w 'Mniej niż zero' - 1987), czy prostytutki ('Wolny zawód' - 1981); profesja to sprawa drugoplanowa. Być zawsze wiernym swym zasadom ('Drukarz' - 1974, 'Film o babci' - 1982), znaleźć w sobie cząsteczkę człowieczeństwa, nawet wtedy, gdy otoczenie ją neguje (prostytutka w 'Wolnym zawodzie', nałogowi alkoholicy w 'Azylu' - 1982); podobnych wartości Titkow szuka w każdym swym filmie.
"Film" 47/1988
On sam zaś mówi, że w tym, co robi, interesuje go zawsze człowiek.
Człowiek jest ważniejszy niż sprawa. Unikam osądu, dystansu, publicystyki. Specjalizuję się w duchowych biografiach znanych artystów i całkiem anonimowych ludzi. Na ile to możliwe, staram się być w środku, nie na zewnątrz.
"Chełmska 21", Warszawa 2000
W rozmowie z Tadeuszem Sobolewskim ("Kino" 2/3/1993) powiedział to jeszcze dobitniej:
Moim ideałem jest działanie bezpośrednie. Są filmy robione od zewnątrz, gdzie reżyser i kamera dystansują się wobec tematu, prezentują go. Ja działam (...) od wewnątrz. Staram się być w środku wydarzenia, patrzeć na nie oczami bohatera. Chodzi o to, by stworzyć wrażenie, jakby kamery na planie nie było.
Podczas przeglądu autorskiego w Bibliotece im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego w Warszawie odbywającego się w kwietniu i maju 2008 roku Andrzej Titkow mówił, że za najważniejszy film swego życia uważa pokazany także wówczas Daj mi to, zapis psychoterapii zrealizowany prawie przed 20 laty. Jaką wagę przywiązuję autor do tego filmu, niech świadczy, że po przyznaniu mu na festiwalu w Krakowie nagrody za reżyserię za ten film, postanowił jej nie przyjąć, bo uważał, że jego dzieło powinno dostać albo najwyższą ocenę, albo nic.
Także w książce "Chełmska 21" w rozmowie z Krzysztofem Stafiejem wyróżnił ten właśnie film.
Ponieważ - jak stwierdził - w nim właśnie udało się to, co właściwie udać się nie powinno. Dotknąłem prawdy.
Andrzej Titkow stara się "dotykać prawdy" we wszystkich swoich filmach. Nie wystarczy mu naskórkowy ogląd. A że prawdę trudno uchwycić, jedną prawdę, stąd być może luźna formuła jego filmów, jakby rodzących się na oczach widza, luźnych zapisków, szkiców, obserwacji, błysków. Przykładem takich filmów są: Ławka (1975) i Zza szyby (1979). We fragmentach świata, strzępkach rozmów, gestów, zachowań, mimiki możemy znaleźć sygnały mówiące o świecie poza ławką, poza oknem.
Tak też konstruuje swe portrety, przede wszystkim portrety ludzi sztuki, pisarzy. Zwracał na to uwagę Jerzy Armata ("Film" 47/88) pisząc, że metodę kolażu reżyser zastosował najpełniej w "chyba najlepszym swoim filmie", "Przechodniu" (1984), poświęconym postaci pisarza i reżysera Tadeusza Konwickiego:
Portret Konwickiego zbudował z wypowiedzi pisarza, obserwacji jego zachowań, fragmentów filmów jego autorstwa, urywków starych kronik; zainscenizował nawet istotne wyjątki z 'Małej apokalipsy'.
Sam Titkow w jednym z wywiadów udzielonych "Filmowi" zadeklarował się jako wyznawca zasady pars pro toto, czyli wyrażania całości poprzez część. Jego filmy są przykładami takiego sposobu docierania do wiedzy o bohaterze i świecie, a jeden z nich, autor nazwał nawet dowcipnie "Pro toto" (1988).
Tadeusz Sobolewski napisał:
Nie da się zaliczyć jego filmów do żadnego określonego gatunku. Czy 'Próbę wspólnoty' można nazwać monografią Teatru Stu? Nie jest to również klasyczny reportaż, tak jak 'Przechodzień' nie jest zwykłą biografią pisarza. Filmy Titkowa, choć robione metodami dokumentalnymi, nie są w ścisłym znaczeniu tego słowa, dokumentami. To jakby szkice fabuł, w których liczy się postać-medium, idea, nastrój.
"Kino" 2/1990
Sobolewski uważa, że jak w filmie fabularnym, w przypadku Titkowa można mówić także o "autorskim dokumencie". I jest w tym wiele racji. Czy to wpływ duszy poety? Tadeusz Szyma w recenzji z poświęconego choremu chłopcu (zespół Downa) filmu Titkowa "Stępem, marsz..." (1999) napisał, że Titkow w tym filmie "nie zatrzymuje się na poziomie dostępnym dla publicystów", ale "upomina się o dusze" swoich bohaterów ("Kino" 12/1999).
Andrzej Titkow, choć należy do pokolenia filmowców kina tzw. moralnego niepokoju, prawie od początku był twórcą osobnym. Jak pisał Tadeusz Sobolewski:
Filmy Titkowa z lat siedemdziesiątych powstały jakby na innej fali niż 'kino moralnego niepokoju'. Titkow, jako filmowiec, jest jego rówieśnikiem. Jako autor 'Wstępu do nie napisanego poematu' (1973) jest także rówieśnikiem 'nowej fali'. Pisząc wiersze i robiąc filmy, działał jednak w nieco innym rejestrze niż głośni przedstawiciele tej generacji.
"Kino" 2/90
Sam Titkow uważa wręcz, że
tak zwane kino moralnego niepokoju, ze swoją fatalną socrealistyczną nazwą, przyniosło wiele szkody.
"Tygodnik Powszechny" 8/1996
Pytany przez tego samego autora w innej rozmowie, jakie są źródła jego osobności, odpowiedział:
Na pewno ważne jest to, że nigdy nie miałem zaufania do odruchów stadnych. I kiedy nawet chciałem poddać się zbiorowym emocjom, nie wychodziło mi. (...) Uważałem to za słabość, aż w pewnym momencie przekonałem się, że z tej słabości można zrobić siłę.
"Kino" 2/3/1993
Nie czuje się, jak podkreśla, związany z żadnym pokoleniem, żadną formacją. Kiedy inni robili ważne tematy, jak w czasie "Solidarności", w 1981, on zrobił film o prostytutkach, co wywołać miało zdziwienie kolegów, że "w t a k i m momencie dziejowym" realizuje tego typu film ("Kino" 2/3/1990).W swoich "Kartkach z dziennika (inne stulecie)" publikowanych na łamach "Kina" (12/2003) reżyser wyznał:
Chciałbym żyć w społeczeństwie, w którym artyści nie muszą zajmować się polityką, a fryzjerzy etyką.
Filmografia:
Etiudy filmowe:
- 1966 - Dróżnik, fabularna
- 1966 - Klucz, fabularna
- 1966 - Śnieg, fabularna
- 1967 - Dom, dokumentalna
- 1967 - Obrączki, fabularna
- 1968 - Te inne miejsca, fabularna
Filmy dokumentalne:
- 1970 - Byłem żołnierzem, reż. wspólnie z Krzysztofem Kieślowskim. Film o losach kilku żołnierzy, którzy utracili wzrok w czasie wojny. Inny niż oficjalnie pokazywany obraz wojny. Zrealizowany dla Wojskowej Wytwórni Filmowej "Czołówka". Nagrody: 1971 - Wyróżnienie Ministra Obrony Narodowej; Ogólnopolski Przegląd Filmów Krótkometrażowych, Zakopane, nagroda miesięcznika "Żołnierz Polski"
- 1971 - W takim niedużym mieście..., także scenariusz. Samodzielny debiut filmowy. Nostalgiczno-ironiczna opowieść o zaściankowej społeczności małego miasteczka Żory.
- 1972 - Owocobranie, także scenariusz. Zakłady przetwórstwa owocowego w Dębnie Lubuskim, produkującym wino owocowe, w którym odbywa się "winobranie".
- 1973 - Każdy dzień, scenariusz z Janem Rogalą. Obserwacja człowieka zagrożonego śmiertelną chorobą, który wykonuje zwykłe codzienne czynności, zdając sobie sprawę ze swego krytycznego stanu.
- 1974 - Do młodości, reżyseria i scenariusz z Witoldem Stokiem
- 1974 - Drukarz, także scenariusz. Pożegnanie odchodzącego na emeryturę drukarza - zdawkowa uroczystość biurokratyczna, a żywy człowiek i jego całe życie.
- 1975 - Ławka, także scenariusz. Parkowa ławka i ci, którzy na niej siadają. Jeden dzień z życia ławki przypominający Tango Zbigniewa Rybczyńskiego. Andrzej Titkow w rozmowie z Dolińską ("Film" 14/79): "W 'Ławce' obserwowałem wyizolowany wycinek rzeczywistości - jedną parkową ławkę, różne sytuacje, które się na niej zdarzały. (...) świadomie narzuciłem sobie formalną ascezę, ubóstwo środków obrazowania. Świat został zredukowany, a redukcja ta spowodowała tęsknotę za tym, żeby zobaczyć jednak coś więcej, to, co pozostało po obu stronach ławki, poza kadrem filmowym."
- 1975 - Szkic do portretu zbiorowego, także scenariusz. Plastycy - portret. Nagrody: 1976 - Przegląd Filmów o Sztuce, Zakopane, III nagroda - "Brązowy Pegaz"
- 1976 - Próba wspólnoty, także scenariusz. Spotkanie z Teatrem STU z Krakowa. Próby do przedstawienia Pacjenci według Michaiła Bułhakowa.
- 1976 - Sposób bycia, także scenariusz
- 1976 - Troska i nadzieja. Raport w sprawie ochrony środowiska, scenariusz ze Stanisławem Manturzewskim. Film na tematy ekologiczne - zanieczyszczenia środowiska naturalnego.
- 1977 - Mały wielki świat, także scenariusz. Portret żartobliwy znanego satyryka Andrzeja Mleczko. Andrzej Titkow (rozmowa Dolińskiej, "Film" 14/79) mówił o nim: "To taka przymiarka do portretu człowieka, ale bez szukania i nazywania tego, co myśli i czuje, gdy tworzy. Impresja wywołana przez niego i jego prace, a także próba 'przetłumaczenia' jego grafiki na język filmu. Taki przekorny w sumie żart". Nagrody: 1978 - Przegląd Filmów o Sztuce, Zakopane, III nagroda - "Brązowy Pegaz"
- 1979 - Do przodu!, także scenariusz. Kurs nauki jazdy w Ustrzykach Dolnych - "próba obserwacji zróżnicowanej grupy ludzi, którzy na okres trzech tygodni tworzą nieformalną grupę społeczną" (Andrzej Titkow w rozmowie z Dolińską, "Film" 14/79)
- 1979 - Zza szyby, także scenariusz. Kamera filmowa zagląda przez szyby do mieszkań i obserwuje życie ludzi.
- 1981 - Wolny zawód, także scenariusz. Rozmowa z prostytutkami. Jedną z nich jest jedna z bohaterek debiutanckiego filmu Titkowa W takim niedużym mieście
- 1981 - Wysoka temperatura
- 1982 - Azyl, także scenariusz. Pensjonariusze zakładu dla nałogowych alkoholików.
- 1982 - Film o babci, reż. z Witoldem Stokiem, także scenariusz. Film poświęcony postaci łączniczki AK z okresu okupacji.
- 1983 - Z pamięci, biograficzny. Portret zmarłego w wieku dwudziestu pięciu lat poety Andrzeja Bursy
- 1984 - Przechodzień, także scenariusz. Film biograficzny - portret pisarza Tadeusza Konwickiego. Nagrody: 1985 - Nagroda Komitetu Kultury Niezależnej NSZZ "Solidarność" - Nagroda Kulturalna "Solidarności"
- 1985 - Takie miejsce, także scenariusz. Impresja poetycka na temat krakowskiego Kazimierza.
- 1986 - Piękny dwudziestoletni, także scenariusz. Biograficzny, portret pisarza Marka Hłaski. Nagrody: 1987 - Ogólnopolski Festiwal Filmów Krótkometrażowych, Kraków, Nagroda Koła Piśmiennictwa Filmowego SFP "Złota Taśma"; 1988 - Przegląd Filmów o Sztuce, Zakopane, III nagroda - "Brązowy Pegaz"
- 1987 - Mniej niż zero, także scenariusz. Występ młodzieżowego zespołu "Lady Pank" i jego lidera Jana Borysewicza. Kontrowersje wokół nieobyczajnego czynu, którego miał się dopuścić podczas koncertu lider grupy.
- 1987 - Otwarty - Zamknięty, także scenariusz. 7. Międzynarodowe Spotkania Teatru Otwartego we Wrocławiu w październiku 1981 roku. Ulice, reakcje ludzi na występy i same występy teatrów na ulicach Wrocławia.
- 1988 - Daj mi to, także scenariusz. Uczestnicy psychoterapii prowadzonej przez Wojciecha Eichelbergera szukają zrozumienia i miłości. Po latach Andrzej Titkow zrealizuje drugą część Masz już to? (2006). Nagrody: 1989 - OFFK, Kraków, nagroda za reżyserię - autor odmówił jej przyjęcia
- 1988 - Pro toto, także scenariusz i montaż. Poetycka impresja na temat drzewa, z którego powstaje zapałka. Nagrody: 1988 - OFFK, Kraków, "Brązowy Lajkonik"
- 1990 - Dom, także scenariusz
- 1990 - Droga, także scenariusz. Biograficzny, portret twórcy poznańskiego Teatru Ósmego Dnia - Lecha Raczaka.
- 1990 - Gra w zielone, także scenariusz
- 1990 - Na głos, także scenariusz
- 1990 - W baśniach i na taśmie, także scenariusz
- 1991 - Turniej, także scenariusz
- 1992 - Jeśli jest tu jego ślad, także scenariusz. Biograficzny, portret działacza filmowego, krytyka, reżysera, aktora Juliusza Burskiego, przewodniczącego Komitetu Kinematografii, zmarłego w 1990 roku.
- 1992 - Sex to sex, także scenariusz. "Forum sex" w warszawskim klubie "Fugazi".
- 1992 - Wszystko po drodze, także scenariusz. Historia człowieka uwikłanego w historię, ucieczki, więzienia, nieudane i udane z PRL, wreszcie zamieszkanie w małej chałupie koło Nowego Sącza już w czasach wolnej Polski.
- 1993 - Ewa, także scenariusz
- 1993 - I naprawdę nie wiedzieliśmy..., także scenariusz. Rok 1968 i pokolenie Marca.
- 1993 - Każdy powinien mieć swoje dzieciństwo, także scenariusz. Film o Andrzeju Wacie, będący swoistym posłowiem do filmu fabularnego Roberta Glińskiego Wszystko co najważniejsze poświęconego epopei Oli Watowej.
- 1993 - Pocztówka, także scenariusz
- 1993 - Trwoga, także scenariusz. Białorusini, Rosjanie - przybysze ze Wschodu - zarobkowi emigranci z byłego ZSRR szukający szczęścia w Polsce. Ich status, upokorzenia, motywy. Nagrody: 1993 - Międzynarodowy Festiwal Filmów Krótkometrażowych, Kraków, dyplom uznania
- 1994 - Dziecko szczęścia. Szkic do portretu Helmuta Kajzara, także scenariusz. Biograficzny, portret dramaturga i reżysera teatralnego, poety, eseisty.
- 1994 - I powiesz - Jestem, także scenariusz. Biograficzny, portret pisarza Juliana Stryjkowskiego.
- 1994 - Jestem ostatnia, reżyseria i scenariusz z Pawłem Smoleńskim. Biograficzny, portret emigracyjnej działaczki PPS Lidii Ciołkoszowej.
- 1994 - Na Hożej, Jasnej i Słonecznej.... Biograficzny, portret autora Rozmów z katem - Kazimierza Mocarskiego.
- 1995 - Był sobie mur, scenariusz z Pawłem Smoleńskim, także producent. Film o budowie i upadku muru w Berlinie z perspektywy Rainera Hildebrandta, twórcy i dyrektora Muzeum Muru przy słynnym przejściu między Berlinem Wschodnim i Zachodnim, Check Point Charlie
- 1995 - Dziennik pisany pod wulkanem, także scenariusz. Biograficzny, portret pisarza Gustawa Herlinga-Grudzińskiego.
- 1996 - ... według Christiana Skrzyposzka, także scenariusz. Biograficzny, portret pisarza Christiana Skrzyposzka.
- 1996 - Już nie lękam się nic, także scenariusz. Portret polskiego łagiernika i wygnańca żyjącego w pobliżu obozu na Północy Rosji - Franciszka Tytusza. Tragiczna historia żołnierza AK.
- 1997 - Jam Osjan, także scenariusz i producent. Portret zespołu "Osjan". Podróż z muzykami podczas trasy koncertowej.
- 1997 - Odejścia, powroty..., scenariusz z Jarosławem Markiewiczem, także producent. Ludzie, którzy przeżyli śmierć kliniczną opowiadają o tym przeżyciu.
- 1997 – Walterowcy, także scenariusz. Opowieść o drużynie harcerskiej prowadzonej przez Jacka Kuronia w latach 50., której członkiem był także reżyser.
- 1998 - Ktoś pamięta moje imię, także scenariusz. Międzynarodowe Medytacje Oświęcimskie z udziałem potomków ludzi różnych narodów, którzy byli więzieni w obozie oraz młodych Niemców. Modlitwy wyznawców różnych religii i cud pojednania w strasznym miejscu.
- 1998 - Przystanek do raju, także scenariusz i producent. Uchodźcy szukający schronienia w naszym kraju - ośrodek dla uchodźców.
- 1998 - Sztuka błądzenia, także scenariusz i producent. Biograficzny, portret pisarza i malarza Henryka Wańka.
- 1998 - To ja, Antoni..., także scenariusz. Biograficzny, portret pisarza Antoniego Słonimskiego.
- 1999 - Bez suflera, także scenariusz i producent
- 1999 - Chełmska 21, także scenariusz. Wytwórnia Filmów Dokumentalnych na ul. Chełmskiej 21 w Warszawie
- 1999 - Dowody na istnienie Hanny K., także scenariusz. Biograficzny, portret pisarki Hanny Krall.
- 1999 - Stępem, marsz..., także scenariusz i producent. Portret filmowy chłopca z zespołem Downa. Nagrody: 2003 - Europejski Filmowy Festiwal Integrujący "Ty i Ja", Kołobrzeg, wyróżnienie
- 2000 - Kosowo, Kosowo..., także scenariusz i producent. Uchodźcy z Kosowa w ośrodku dla uchodźców w Lublinie.
- 2000 - Na podobieństwo Jacka (Szkic do portretu Jacka Kuronia), także scenariusz. Biograficzny, portret działacza opozycji Jacka Kuronia.
- 2001 - Kultura od kuchni, także scenariusz. Janina Gąskiewicz, kucharka zatrudniona przez wiele lat u Marii i Józefa Czapskich opowiada o życiu w Maisons-Laffitte, siedzibie "Kultury".
- 2001 - Stacja Tworki, także scenariusz i producent. Jeden z największych w Polsce szpitali psychiatrycznych w Tworkach pod Warszawą. Losy ludzi, którzy tutaj trafili i ich oczekiwania od życia.
- 2002 - Całkiem spora apokalipsa, także scenariusz i producent. Biograficzny, portret pisarza i reżysera filmowego Tadeusza Konwickiego. Nagrody: 2002 - Ogólnopolski Niezależny Przegląd Form Dokumentalnych "Nurt", Kielce, nagroda główna "Wydarzenie Nurtu"
- 2002 - Żywot gorszyciela poczciwego, także scenariusz. Twórca pierwszej w Polsce agencji towarzyskiej "Integracja" opowiada o swoim życiu i swojej pasji
- 2003 - Historia pewnego życia, także scenariusz i producent. Biograficzny, portret Aliny Pieńkowskiej, uczestniczki strajku sierpniowego 1980 roku w Stoczni Gdańskiej, działaczki opozycji.
- 2004 - Na cętce źrenicy..., także scenariusz i producent. Biograficzny, portret malarki i pisarki Ewy Kuryluk.
- 2004 - Raport specjalny. Prostytutki, także scenariusz. Zrealizowany dla TV Polsat
- 2004 - Raport specjalny. Przemoc w rodzinie, także scenariusz. Zrealizowany dla TV Polsat
- 2004 - Raport specjalny. Recydywa, także scenariusz. Zrealizowany dla TV Polsat
- 2004 - Z tej i z tamtej strony, także scenariusz. Portret Katarzyny Kallwejt, malarki, która dwukrotnie przeżyła stan śmierci klinicznej.
- 2006 - Masz już to?, także scenariusz. Powrót do bohaterów z filmu Daj mi to (1988).
- 2008 - Z uczty bogów. Biograficzny, portret pisarza Igora Newerlego.
- 2008 - Nauczyciel z Kaczego Dołu. Biograficzny, poświęcony postaci Wiktora Kulerskiego, działacza "Solidarności" nadziemnej i podziemnej, zastępcy Zbigniewa Bujaka w Regionie Mazowsze.
- 2008 - Szofer z maturą, także scenariusz. Biograficzny, portret jednego z najważniejszych przywódców "Solidarności", szefa Związku na Dolnym Śląsku po Sierpniu 1980 i podczas stanu wojennego, Władysława Frasyniuka, z zawodu kierowcy autobusu. Dziś znanego działacza politycznego.
Filmy fabularne i telewizyjne:
- 1977 - Wysoka góra, film telewizyjny (potem dołączony jako pierwszy odcinek do serialu Układ krążenia), psychologiczno-obyczajowy z wątkiem kryminalnym. Nagrody: 1978 - Festiwal Polskiej Twórczości Telewizyjnej, Olsztyn, nagroda "Gazety Olsztyńskiej".
- 1977-1978 - Układ krążenia, scenariusz: Aleksander Minkowski. Serial kryminalny o cechach psychologiczno-obyczajowych. Prywatne śledztwo posądzonego o eutanazję lekarza.
- 1979 - Terrarium, także scenariusz. Fabularny, telewizyjny film wg słuchowiska radiowego Ireneusza Iredyńskiego pod tym samym tytułem. Znana aktorka poznaje na wakacjach studenta, jej kaprys sprawia, że zawiązuje się romans, aktorka wprowadza chłopaka w świat, kształtuje go, ale zbyt dużo ich dzieli i dochodzi do katastrofy, której skutki niweluje praca na scenie.
- 1989 - Światło odbite, także scenariusz i aktor. Fabularny, psychologiczny na podstawie opowiadania And Stanisława Czycza. Przeniesiona do współczesności opowieść o fascynacji młodym poetą, której ulega chłopak Zbyszek. O wpływie, jaki tamten wywarł na całe jego życie, przeciętnego człowieka, spod którego to wpływu próbuje się wyzwolić.
- 1993 - Wynajmę pokój..., także scenariusz i aktor. Film telewizyjny, thriller. Dziewczyna wynajmuje pokój u starszego pana, który stara się ją usidlić. Konflikt między jej chłopakiem i właścicielem mieszkania i próba buntu dziewczyny zakończona tragicznie.
- 2005 - Ostry dyżur (1) w Dziki 2: Pojedynek. Obsada aktorska (pacjent Wiesław Migdałek).
Spektakle teatru telewizji:
- 1972 - Andrzej Bursa, Ogród Luizy, scenariusz i reżyseria
- 1981 - Barrie Keeffe, Bądź mi opoką, reżyseria
- 1987 - Aleksander Kuprin, Straszna chwila, scenariusz i reżyseria
- 1990 - Zbigniew Herbert, Drugi pokój, reżyseria
- 1991 - Paweł Mossakowski, Podpis, reżyseria
- 2004 - Pavel Kohout, Cyjanek o piątej, reżyseria
Andrzej Titkow reżyseruje także na scenach teatralnych, m.in. w 1985 roku wyreżyserował w Teatrze Polskim we Wrocławiu sztukę "Jak zwykle po końcu świata" na podstawie tekstów Rafała Wojaczka. Reżyserował także na deskach warszawskiego Teatru Adekwatnego - m.in. zrealizował tam sztukę "Carmagnola" wg Andrzeja Bursy i "Drugi pokój" Zbigniewa Herberta.
Andrzej Titkow zagrał w kilku filmach, m.in. w filmie Andrzeja Kotkowskiego z 1988 - "Obywatel Piszczyk" i zrealizowanym w 1993 roku filmie Marii Zmarz-Koczanowicz Kraj świata.
Andrzej Titkow jest bohaterem zrealizowanego w 1976 roku filmu Tomasza Lengrena "Wieczór autorski", a także jego współscenarzystą z Tomaszem Lengrenem.
Autor: Jan Strękowski, kwiecień 2008; aktualizacja filmografii: grudzień 2008.