Edytor listów Bolesława Micińskiego, współautor serii podręczników licealnych "Słowa i teksty". W latach 1988-2008 pracował jako nauczyciel języka polskiego w warszawskich liceach oraz w Zakładzie Metodyki na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Od 2010 roku dyrektor Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie i członek jury Warszawskiej Premiery Literackiej. W latach 2012 - 2015 członek Społecznej Rady Kultury przy Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy, Hannie Gronkiewicz - Waltz..
Poezja Klejnockiego znajduje się w orbicie neoklasycyzmu, przy czym szczególnie wyraźnie jawią się nawiązania do tradycji barokowej. W "Parnasie bis!" napisano o tej twórczości, iż "przypomina poetycki strumień świadomości, połączony z retrospektywno-melancholijnym spojrzeniem wstecz". Tekstów nie cechuje przy tym przesadnie wyrafinowana forma, więc charakterystyczna dla nich powaga nie jest literackim artefaktem. Wynika ona po pierwsze z zakorzenienia egzystencjalnego utworów, po drugie zaś - z podejmowanych tematów. Dziedzictwo barokowe w tej poezji przejawia się w akcentowaniu ludzkiego przemijania, a także w wykorzystaniu ulubionych w owej epoce figur nagromadzenia i wyliczenia. Te same barokowe korzenie ma pisanie o brzydocie świata oraz widoczna w tej poezji obsesja ruchu. Tę ostatnią można potraktować jako nawiązanie do Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego (na którego Klejnocki skądinąd powołuje się od czasu do czasu).
Jako krytyk Klejnocki napisał kilka ważnych a ostrych artykułów, takich jak "W szponach profitariatu" ("Krytyka Polityczna" 2003). Tekst ten sprzeciwiał się wprowadzeniu do literatury rynkowych patologii, takich jak powiązania między czasopismami a wydawnictwami, wyrażające się pozytywnym recenzowaniem książek pochodzących z określonego źródła. Nie jest to zresztą jedyna wypowiedź krytyczna Klejnockiego, która doczekała się szerszej recepcji i wnikliwych komentarzy. Wcześniej jej autor aktywnie uczestniczył w toczącej się na łamach "Nowego Nurtu" dyskusji między "barbarzyńcami" a "klasycystami" oraz wprowadził pejoratywne w zamyśle określenie "banalizm elegijny", mające określać twórczość poetów śląskich (por. nota o Macieju Meleckim).
Prozatorskie utwory Klejnockiego często mają charakter pastiszu. Autobiograficzne "Jak nie zostałem menelem" ironicznie nawiązuje do "Jak zostałem pisarzem" Andrzeja Stasiuka, zaś "Przylądek pozerów" - pierwsza z powieści, w których występuje komisarz Ireneusz Nawrocki - została opatrzona autorskim podtytułem "antykryminał". Komisarz powrócił w kolejnych książkach: "Południk 21" (2008), "Człowiek ostatniej szansy" (2010) i "Opcje na śmierć" (2012).
Widać więc, że mowa tu o twórczości wielokształtnej, momentami nawet wewnętrznie sprzecznej. Jest bowiem Klejnocki poetą metafizycznym, szarżującym krytykiem oraz ironicznym prozaikiem, co z pewnością stanowi bardzo interesujące zestawienie.
Autor: Paweł Kozioł, listopad 2010, aktualizacja październik 2015
Twórczość
Poezja:
- Oswajanie, Towarzystwo "Ogród ksiąg", Warszawa 1993.
- Miasto otwarte, LNB, Warszawa 1995.
- Okruchy, Zielona Sowa, Kraków 1997.
- W drodze do Delft: piętnaście portretów, Wydawnictwo OPEN, Warszawa 1998.
- Krótka historia przeistoczeń (epigramaty), Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 1999.
- Mr. Hyde, Ruta, Wałbrzych 1999.
- Reporterzy, fotograficy, zawiedzeni kochankowie, Zielona Sowa, Kraków 2002.
- Skarby dni ostatecznych. Psalmy, epigramaty, lamenty, litanie, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005.
- Victoria. Wiersze ostatnie, Wydawnictwo Nowy Świat, Warszawa 2009.
- Zaprzysiężony. Sworn, Ibis, Poznań 2011
- W proch, RTC Agencja Wydawnicza - PoeciPolscy.pl, 2011.
- Elegia na śmierć szczegółów. Wiersze wybrane, oprac. R. Wiśniewski, Stowarzyszenie Żywych Poetów, Brzeg 2012.
- Ciemne zwierciadło, 2016.
Powieści:
- Jak nie zostałem menelem (próba autobiografii antyintelektualnej), Prószyński i S-ka, Warszawa 2002.
- Przylądek pozerów: powieść antykryminalna, Prószyński i S-ka, Warszawa 2005.
- Południk 21, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2008.
- Człowiek ostatniej szansy, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2010.
- Opcje na śmierć, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2012
Eseje:
- Zagłada ogrodu, Lampa i Iskra Boża, Warszawa 1996.
- Piołun i inne eseje chodnikowe, Lampa i Iskra Boża, Warszawa 1999.
- Próba miłości. Jak pokochać cudze dziecko (wraz z Katarzyną Klejnocką), Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2015.
Krytyka literacka:
- Chwilowe zawieszenie broni, O twórczości tzw. pokolenia bruLionu (1986-1996), Sic!, Warszawa 1996 (wraz z Jerzym Sosnowskim).
- Bez utopii? Rzecz o poezji Adama Zagajewskiego, Ruta, Wałbrzych 2002.
- Literatura w czasach zarazy. Szkice i polemiki, Prószyński i S-ka, Warszawa 2006.
Antologie:
- Po Wojaczku. t. 2. Brulion i niezależni, Dom Księgarski i Wydawniczy Fundacji Polonia, Warszawa 1992.
- Macie swoich poetów. Liryka polska urodzona po 1960 r., Lampa i Iskra Boża, Warszawa 1996 (wraz z Pawłem Duninem-Wąsowiczem i Krzysztofem Vargą).
Omówienia:
- Maciej Cisło, "Plac Unii", "Nowe Książki" 4/2002 (Reporterzy, fotograficy, zawiedzeni kochankowie).
- Dariusz Nowacki, "Na nostalgiczną nutę", "Nowe Książki" 1/2003 (Jak nie zostałem menelem).
- Robert Ostaszewski, "Zadziorny czy subtelny?", "Nowe Książki" 9/2006 (Literatura w czasach zarazy).
- Parnas bis. Słownik literatury polskiej urodzonej po 1960 roku, oprac. P. Dunin-Wąsowicz i K. Varga, Warszawa 1995.
- Joanna Roszak, "Powtarzalne Klejnockiego", "Nowe Książki" 1/2006 (Skarby dni ostatecznych).