Malarz, urodzony w 1700 we Francji, zmarł w 1790 w Nowym Mieście k. Białegostoku. Ojciec Sylwestra Dawida, malarza, rysownika, ilustratora działającego we Francji.
-
Niepotwierdzona archiwalnie jest jego nauka w Akademii w Paryżu i późniejszy pobyt w Rzymie. W Polsce przebywał od 1731 na dworach J. S. Jabłonowskiego, Sapiehów (od 1740), Krasickich (1749-50), F. Bielińskiego w Warszawie (od 1750) i hetmana J. K. Branickiego (od 1750) w Warszawie i Białymstoku, gdzie obok portretów malował dekoracje ścienne i teatralne, obrazy sakralne do kaplicy pałacowej i kościoła w Tyczynie. Po śmierci Branickiego pozostawał na usługach Izabeli Branickiej oraz biskupa Ignacego Krasickiego w Lidzbarku Warmińskim. Większość prac uznawana jest za jego dzieła na podstawie analizy stylistycznej i historycznej.
Za pewne dzieła Mirysa można uznać: Portret Zuzanny Poltz, ok. 1750 i parę portretów Jana i Anny Krasickich, 1751 (wszystkie w Muzeum Narodowym w Warszawie), Portret J. K. Branickiego, po 1752 (Muzeum Pałac w Wilanowie), Autoportret, ok. 1755 (Muzeum Narodowe w Poznaniu), Ostatnią wieczerzę, 1760 (Muzeum Okręgowe w Rzeszowie), Portret Kajetana Węgierskiego, 1772 (Muzeum Narodowe w Krakowie).
Bibliografia:
- S. Szymański, "Sylwester August Mirys [!]", Wrocław, Warszawa, Kraków, 1964
- "Gdzie Wschód spotyka Zachód. Portret osobistości dawnej Rzeczypospolitej 1576-1763", Warszawa 1993, poz. 257, 301, 302, 320, 322
- "Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających", t. V, Warszawa 1993, s. 585-87 (A. Ryszkiewicz)
Autor: Monika Ochnio, Muzeum Narodowe w Warszawie, luty 2002