Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu powstała w styczniu 1946 roku. Jej założycielem był Eugeniusz Geppert, absolwent krakowskiej ASP. Do Wrocławia przybył na zlecenie Ministerstwa Kultury i Sztuki. Jego zadaniem było rozpoznanie terenu pod kątem założenia nowej uczelni artystycznej.
30 marca 1946 roku Ministerstwo Kultury i Sztuki powołało do życia Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Pięknych. Do Eugeniusza Gepperta przyłączyła się grupa zaprzyjaźnionych artystów: Leon Dołżycki, Adam Hannytkiewicz, Emil Krcha. Od początku towarzyszyła mu w pracach organizacyjnych żona Hanna Krzetuska-Geppertowa. Pierwszy rok akademicki rozpoczął się 7 października 1946 roku.
"Zrazu nie przesądzono o jej przyszłych specjalizacjach. Po dwóch semestrach, które miały charakter kursu przygotowawczego, zorganizowano w czerwcu 1947 roku pierwszy pokaz prac studenckich i dopiero wówczas przedstawiono, w ogólnych zarysach, koncepcję przyszłej szkoły." 1 Paweł Banaś
Wrocławska szkoła przyjęła profil uczelni artystyczno-użytkowej. Obok głównych kierunków takich jak ceramika, szkło i architektura wnętrz równie ważne były: malarstwo rzeźba. Wśród zebranej przez Gepperta kadry pojawili się twórcy o różnych zainteresowaniach. We Wrocławiu nie było dominacji kolorystów, tak jak w Krakowie, Gdańsku, Warszawie i Poznaniu. Wrocławscy pedagodzy odwoływali się raczej do surrealizmu, twórczości Miro i Klee'go.
W 1948-49 stworzono struktury uczelni. Przez pierwsze dwa lata studiów obowiązywał studentów tzw. Wydział Ogólny. Poza nim były wydziały specjalizacyjne: Wydział Malarstwa i Rzeźby Architektonicznej oraz Wydział Plastyki Przestrzennej ze specjalizacjami: szkło, sprzętarstwo i metal.
Zmiany końca lat 1940. w polityce kraju nie ominęły wrocławskiej uczelni. W 1949 roku szkoła otrzymała nazwę: Szkoły Sztuk Plastycznych. Najważniejszą dyscypliną uprawianą we wrocławskiej szkole stało się szkło i ceramika. W tym samym czasie do Wrocławia przeniosło się wielu wykładowców z Warszawy. Można więc mówić o dużym wpływie warszawskiego ośrodka na kształtowanie się wizerunku wrocławskiej uczelni. Przybyli: Andrzej Will, Stanisław Pękalski, Borys Michałowski, Władysław Pawełka, Maria i Stanisław Dawscy, Halina Jastrzębowska, Stanisław Ptaszyński, Henryk Albin Tomaszewski, Rudolf Krzywiec i Julia Kotarbińska. Artyści warszawscy kontynuowali we Wrocławiu to, czego nauczyli się od swoich przedwojennych mistrzów: Józefa Czajkowskiego, Wojciecha Jastrzębowskiego i Karola Tichego.
W latach 50. nastąpiły zmiany wśród kadry profesorskiej. Do Krakowa odeszli: Leon Dołżycki i Emil Krcha. Pojawili się ceramicy związani z warszawską Spółdzielnią "Ład": Julia Kotarbińska i Rudolf Krzywiec. Krakowski historyk sztuki Karol Estreicher rozpoczął wykłady z historii sztuki. W 1959 roku wykładowcą rzeźby zostaje aż do swojej śmierci Xawery Dunikowski.
Wyjątkową postacią w dziejach wrocławskiej uczelni był profesor Stanisław Dawski. W 1952 roku objął stanowisko rektora uczelni. Prawie do końca jego kadencji (do 1964 roku) trwała odbudowa zniszczonego w czasie wojny budynku, w którym mieści się szkoła. Dawski wzmocnił pracownie szkła, ceramiki i architektury wnętrz. W 1957 powstał samodzielny Wydział Ceramiki i Szkła. Dawski przyczynił się również do powstania pracowni fotografii, którą poprowadził Bronisław Kupiec. Za cel stawiał sobie kształcenie studentów zarówno w sztukach użytkowych, jak i "czystych".
"Dawski był niewątpliwie świetnym, bardzo wymagającym dydaktykiem, i organizatorem, a także propagatorem osiągnięć swych uczniów. Umiejętnie pobudzał ich ambicje i zmuszał do rywalizacji. Bywały lata na uczelni, gdy było więcej dyplomów z wyróżnieniem niż dyplomów bardzo dobrych! Niekwestionowane sukcesy całej plejady jego wychowanków, narodziny mitu 'Wrocławskiej Szkoły - S' (S od: szkło)." 2 Paweł Banaś
W latach 50. kończą szkołę: Natalia Lach-Lachowicz, Andrzej Lachowicz i Michał Diament. Pojawiła się również silna indywidualność Waldemara Cwenarskiego, który umarł bardzo młodo, nie ukończywszy studiów.
W latach 60. rektorem uczelni został Stanisław Pękalski, malarz i projektant witraży. W tym czasie usamodzielnił się Wydział Malarstwa i Grafiki. Powstała Katedra Projektowania Form Przemysłowych kierowana przez Krzysztofa Meisnera. Po Pękalskim, w 1967 roku rektorem został Tadeusz Forowicz, projektant wnętrz i mebli. Kierował uczelnią do 1981 roku. W tym okresie powstała katedra Wiedzy Wizualnej i Katedra Grafiki, którą w latach 1969-75 prowadził Maciej Urbaniec, grafik, absolwent warszawskiej ASP.
O aktywności środowiska wrocławskiego świadczy powstanie w 1961 roku tzw. "Szkoły Wrocławskiej" (od 1967 roku była to "Grupa Wrocławska"). Jej trzon stanowili absolwenci i pedagodzy PWSSP skupieni wokół Eugeniusza Gepperta: Jerzy Boroń, Jan Chwałczyk, Kazimierz Głaz, Jerzy Rosołowicz, Małgorzata Grabowska, Marian Nowak i inni.
Na początku lat 70. absolwentki wrocławskiej PWSSP założyły Grupę "10 x TAK. Należały do niej artystki zajmujące się tkaniną artystyczną: Maria Andryszczak, Maria Białowolska-Moroń, Maria Bogucka, Zofia Godlewska. Co rok organizowały one plenery w fabryce dywanów Kowarach.
W latach 70. grono pedagogiczne tworzyli: Eugeniusz Geppert, Władysław Kamiński, Wanda Gołkowska, Zbigniew Karpiński, Alfons Mazurkiewicz, Konrad Jarodzki, Józef Hałas, Zofia Artymowska, Janusz Kaczmarski oraz Władysław Hasior.
Lata 80. przyniosły kolejne ważne zmiany w strukturze uczelni. W 1980 roku reaktywowano zlikwidowany wcześniej Wydział Ceramiki i Szkła. Również sytuacja polityczna w kraju i powstanie "Solidarności" zmieniły kształt uczelni. Większość wykładowców i studentów zaangażowała się w ruch solidarnościowy. W konsekwencji tego zorganizowano pierwsze demokratyczne wybory na rektora uczelni. Zwyciężył w nich Jan J. Aleksiun. W tym okresie uczelnia nawiązała efektywną współpracę z przemysłem, teatrem i telewizją. Wzmocnił się także Wydział Malarstwa kierowany od 1981 roku przez Józefa Hałasa.
Budynki przy placu Polskim i przy ulicy Traugutta 19/21 uczelnia otrzymała zaraz po wojnie. Zajęcia rozpoczęły się w budynku przy Traugutta, budynek przy pl. Polskim został oddany do użytku w latach 50. W 2002 roku zakończył się remont i adaptacja skrzydła przy ulicy Modrzewskiego.
Od 1996 roku uczelnia działa jako Akademia Sztuk Pięknych. W chwili obecnej Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu posiada cztery samodzielne wydziały: Architektury Wnętrz i Wzornictwa Przemysłowego, Malarstwa i Rzeźby, Grafiki, Ceramiki i Szkła. Rektorem jest prof. Jacek Szewczyk.
Przypisy
1.Paweł Banaś "Szkice z pamięci. Monografia uczelni." Cz. I, Akademia Sztuk Pięknych, Wrocław 1996, s. 10
2.Op. cit., s. 12-13
Opracowanie: Sabina Steckiewicz
grudzień 2006
Władze uczelni:
- Rektor: prof. Jacek Szewczyk
Prorektor ds. Dydaktyki: prof. Wacław Kowalski
Prorektor ds. Artystyczno - Badawczo - Naukowch: ad. Piotr Kielan
Wydziały:
- Wydział Malarstwa i Rzeźby
- Dziekan: prof. Janusz Jaroszewski
Prodziekan: prof. Grażyna Jaskierska
- Wydział Ceramiki i Szkła
- Dziekan: prof. Małgorzata Dajewska
Prodziekan: prof. Lidia Kupczyńska - Jankowiak
- Wydział Grafiki
- Dziekan: prof. Ludwik Żelaźniewicz
Prodziekan: prof. Paweł Frąckiewicz
- Wydział Architektury Wnętrz i Wzornictwa
- Dziekan: prof. Edward Zielonka
Prodziekan: ad. Mieczysław Piróg
stan na: czerwiec 2008
ul. Plac Polski 3/4
50-156 Wrocław
Tel: (+48 71) 343 80 31-34, 343 84 51
Fax: (+48 71) 343 15 58
WWW: www.asp.wroc.pl
