Artysta urodził się w Wilnie, gdzie wychował się w rodzinie fotografów. Jego rodzice, Tatiana i Leonard, prowadzili sklep fotograficzny, w atelier jego ojca gościł nawet Józef Piłsudski. W czasie II wojny światowej Zbyszko Siemaszko wstąpił wraz z braćmi i ojcem do Armii Krajowej, gdzie dokumentował życie partyzantów.
Po wojnie Siemaszko zamieszkał w Warszawie. Na jego zdjęciach widać powstającą Ścianę Wschodnią, plac Zamkowy bez Zamku Królewskiego, nowe osiedla na Mokotowie, Bielanach i Kole, a także kina i dworce kolejowe w czasach ich świetności. Fotograf utrwalał Warszawę w czasie, w którym tempo odbudowy miasta po wojnie było oszałamiające. Odczuwalne było też społeczne rozprężenie po upadku stalinizmu.
Siemaszko pokazywał stolicę piękną, nowoczesną i stylową. Precyzyjnie kadrował, a fotografując budynki wyczekiwał najlepszego światła. Jego sposób pracy podkreślał charakter modernistycznych budynków i ich układ przestrzenny. Lubił pokazywać miasto z dachów budynków, ale zdarzało mu się robić zdjęcia z dźwigu, samolotu i helikoptera.
Równie chętnie co architekturę Siemaszko fotografował przechodniów na ulicy. Powyższa fotografia powstała na ulicy Puławskiej. Autor uchwycił swoją przypadkową modelkę w biegu, kilkanaście centymetrów nad chodnikiem. Mimo deszczu jest dość jasno, słońce odbija się od kałuż.
Siemaszko idealizował Warszawę – pokazywał sen o nowoczesnej metropolii, nowym mieście, które wyrosło na gruzach starego. Stolica na jego zdjęciach lśni, tętni życiem i błyszczy neonami.