Błony umysłu, zamiast imieniem i nazwiskiem autorki, sygnowane są tajemniczo: Jolanta, córka Ireny, wnuczka Bronisławy, prawnuczka Ludwiki. Jednak Jolanta Brach-Czaina nie ukrywa się pod pseudonimem. To prawda, że jest córką Ireny, wnuczką Bronisławy, prawnuczką Ludwiki. Te fakty ukrywa jednak cywilizacja, skazująca międzypokoleniowe więzi matrylinearne na zapomnienie. Kobiety noszą w niej nazwiska swoich ojców i mężów. Autorka Błon umysłu studiowała fizykę i filozofię w Warszawie, a reżyserię teatralną w Paryżu. Jest profesorem, filozofką, kulturoznawczynią. Główne nurty zainteresowań Jolanty Brach-Czainy to filozofia sztuki oraz filozofia istnienia. Publikuje artykuły, eseje, książki, m.in.: Na drogach dwudziestowiecznej myśli teatralnej (1975), Etos nowej sztuki (1984). Jej Szczeliny istnienia (1992, 1999) - książka-wydarzenie, inspirująca polskich artystów i pisarzy - otrzymała w 1994 roku nagrodę literacką Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek.
Błony umysłu wpisują się w nurt filozofii istnienia. Jolanta Brach-Czaina poszukuje w nich odpowiedzi na podstawowe pytanie: Kim jestem? Kim dzisiaj jest człowiek? Nie dowiemy się tego, jeżeli nie uświadomimy sobie bogactwa naszej relacji ze światem, szczególnie w tych jego przejawach, które pozostają filozoficznie niedocenione. Biologiczne i symboliczne związki człowieka z powietrzem i wodą, fizjologiczne procesy ciała, dotyk, nieustanne przenikanie się wnętrza z zewnętrzem, świat roślin i zwierząt, graniczne stany choroby i śmierci czy z pozoru nużąca, a zdolna przemienić się w pełen znaczenia rytuał codzienność - to ścieżki, którymi w Błonach umysłu zdobywa się tożsamość i wiedzę. Wtedy złuszczają się stare, niepotrzebne już błony umysłu, a my sami wkraczamy na drogę wiodącą ku głębokiej przemianie. W pasjonujących dociekaniach Brach-Czainy zwraca uwagę niezwykła, krystaliczna forma, która zbliża jej książkę do prozy poetyckiej i buddyjskiej medytacji.