Polska, lata 1990. ze swoim charakterystycznym poszukiwaniem "Zachodu". Ludzie chcą żyć lepiej, ładniej, kopiować wzorce domniemanego kapitalizmu, z jego przefiltrowaną przez polskie realia estetyką, dizajnem, zachowaniami. Film "Gry uliczne" pokazuje tamte lata - kształtowanie się nowej rzeczywistości kapitalistycznej - w realistyczny sposób, opowiadając jednocześnie o niedalekiej przeszłości - mrocznych tajemnicach, morderstwach, funkcjonariuszach UB, którzy w nowej rzeczywistości świetnie się urządzili.
Główny wątek filmu rozgrywa się wokół dziennikarskiego śledztwa dotyczącego śmierci Stanisława Pyjasa, działacza opozycyjnego okresu PRL, współpracownika Komitetu Obrony Robotników (KOR). Stanisław Pyjas, student filologii polskiej i filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego został 7 maja 1977 śmiertelnie pobity, a jego ciało znaleziono w kamienicy przy ulicy Szewskiej 7 w Krakowie. Sprawcy nie zostali odnalezieni, a śledztwo milicji i prokuratury niczego nie wyjaśniło. Oficjalną wersją śmierci Stanisława Pyjasa był "upadek ze schodów", ale najprawdopodobniej stał się ofiarą samosądu Służby Bezpieczeństwa. Śmierć Pyjasa wywołała demonstracje studentów. W maju 1977 studenci krakowscy zorganizowali niezależny Studencki Komitet Solidarności - pierwszą tego typu organizację w Europie Wschodniej. Celem organizacji była obrona praw środowiska studenckiego i walka z komunistyczną władzą. Podobne Studenckie Komitety Solidarności zaczęły wkrótce powstawać w innych miastach Polski: Warszawie, Gdańsku, Poznaniu, Wrocławiu, Szczecinie.
Śledztwo w sprawie Pyjasa zostało wznowione w 1991 roku. Ustalono w nim, że Pyjas został śmiertelnie pobity. Sprawę ponownie umorzono w 1999 roku z powodu braku możliwości wykrycia sprawcy. Obecnie wiadomo już, kto najprawdopodobniej zlecił zamordowanie studenta, a także kto jest pośrednio odpowiedzialny za śmierć Pyjasa.
W filmie, do rozwikłania tajemnicy śmierci Staszka Pyjasa Krzysztof Krauze wybiera dwóch młodych ludzi. Janek i Witek są pracownikami prywatnej telewizji. Robią odważne reportaże. Są profesjonalni i śmiali - rozpracowują gang handlujący semteksem, materiałem wybuchowym używanym przez terrorystów. Pewnego dnia ktoś podrzuca Jankowi kasetę wideo, na której nagrany jest "donos" na senatora Makowskiego, oskarżający senatora o to, że w 1977 roku był tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa o pseudonimie "Katman" i ponosi odpowiedzialność za śmierć Stanisława Pyjasa. Dla bohaterów śmierć Pyjasa to odległe, mało znaczące wydarzenie, "prehistoria", ale arogancja Makowskiego prowokuje ich do działania. Pojawia się coraz więcej informacji, więcej wiedzy, w pewnym momencie może zbyt dużo. Śmierć Pyjasa nagle łączy się z aferą semteksową.
Gry uliczne zrealizowane są z energią, ciekawymi rozwiązaniami stylistycznymi sięgającymi do filmu animowanego, reklamy, kolaży rodem z MTV.
- Gry uliczne, 1996. Reżyseria: Krzysztof Krauze, scenariusz: Jerzy Morawski, Krzysztof Krauze, zdjęcia: Łukasz Kośmicki, scenografia: Magdalena Dipont, Roman Tarwacki, kostiumy: Magdalena Biedrzycka, muzyka: Maciej Zieliński, producent: Dariusz Jabłoński. Występują: Redbad Klynstra (Janek Rosa), Robert Gonera (operator Witek), Grażyna Wolszczak (Maria), Andrzej Precigs (senator Makowski), Waldemar Szczepaniak (Andrzej, szef telewizji), Justyna Kulczycka (Anna, żona Tadeusza, przyjaciółka Pyjasa), Tomasz Mędzik (Tadeusz, przyjaciel Pyjasa), Aleksander Fabisiak (Pasieka, prezes banku, były pracownik SB), Jan Guntner (adwokat), Marian Dziędziel (Kuna, były pracownik SB), Stanisław Banaś (Koral, były pracownik SB), Krzysztof Jędrysek (szef firmy ochroniarskiej handlujący semteksem). Produkcja: Telewizja Polska. Dystrybutor: Imprerial, czas trwania: 100 min. W kinach od 24 maja 1996.
Nagrody filmowe:
- 1996 - Nagroda Specjalna Jury dla Krzysztofa Krauzego, nagroda za zdjęcia dla Łukasza Kośmickiego, nagroda za montaż dla Ewy Romanowskiej-Różewicz na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni; "Machiner" - nagroda miesięcznika "Machina" w kategorii "najlepszy film polski" dla Krzysztofa Krauzego;
- 1997 - Nagroda Główna "Brązowa Statuetka Leliwity" oraz Nagroda Publiczności "Maszkaron" dla Krzysztofa Krauzego na festiwalu Tarnowska Nagroda Filmowa w Tarnowie.
Autor: Joanna Pawluśkiewicz, grudzień 2006.