Należą do nich trzy pierwsze polonezy dziecięce: B-dur, g-moll i As-dur, skomponowane w latach 1817-21, wyraźnie nawiązujące do wzoru tańca użytkowego. Pozostałe sześć polonezów, które powstały w okresie warszawskim, odwołuje się do wzorów obecnych w polonezach sentymentalnych Michała Kleofasa Ogińskiego i Marii Szymanowskiej lub nawiązuje do wirtuozowskich polonezów komponowanych m.in. przez Carla Marię Webera. Spośród tych polonezów prawdopodobnie cztery: d-moll, f-moll i B-dur - zwane "młodzieńczymi" - oraz Ges-dur powstały podczas nauki Chopina u Józefa Elsnera. Cechą charakterystyczną szkoły Elsnera było rozpoczynanie nauki kompozycji od tego właśnie gatunku muzycznego. W polonezach tych obecny jest styl brillant, ale właściwie nie odbiegają one od akademickich zasad kompozycji.
W późniejszych polonezach - opusowanych, pochodzących z dojrzałego okresu twórczości Chopina, coraz wyraźniej zaznaczają się indywidualne cechy poszczególnych utworów. Dwa polonezy z op. 26: cis-moll i es-moll, Chopin określił jako "polonaises mélancoliques". W utworach tych elementy liryczne przeplatają się z dramatycznymi. Przez niektórych uznawane są za spójną całość, ale zazwyczaj wykonywane są jako oddzielne utwory. Polonezy A-dur i c-moll z op. 40 prezentują typ poloneza heroicznego, w którym rytmika odgrywa pierwszoplanową rolę. Szczególną popularnością cieszy się Polonez A-dur, który pojawił się w wielu transkrypcjach.
Trzy ostatnie polonezy Chopina: fis-moll z op. 44, As-dur op. 53 i Polonez-Fantazja As-dur op. 61 często określane są jako "poematy taneczne". W tych utworach Chopin odchodzi od typowego modelu tańca na rzecz formy swobodnej, w której nadrzędną rolę pełni ekspresja wyrazu. W Polonezie fis-moll Chopin łączy dwa, zupełnie odmienne style tańca: mazurek pojawia się w części środkowej, a polonez w częściach skrajnych. Polonez As-dur op. 53 jest uznawany za "szczyt polonezowej twórczości Chopina" (Zdzisław Jachimecki) i "dzieło, którego chwały głosić nie trzeba" (Arthur Hedley), a "wszystko, co pod względem blasku, dostojeństwa, siły i entuzjazmu tkwi w polonezie, zostało w arcydziele tym wyrażone w sposób najbardziej porywający" (Hugo Leichtentritt). Utrzymany również w tonacji As-dur Polonez op. 61 został nazwany przez Chopina Polonezem-Fantazją. O tym utworze Arthur Hadley napisał: "Fortepian przemówił językiem, którego dotychczas nie słyszano".
W twórczości Chopina oprócz polonezów przeznaczonych na fortepian solo i "Wielkiego Poloneza Es-dur op. 22" na fortepian z orkiestrą, gatunek poloneza pojawia się również w muzyce kameralnej. Na fortepian i wiolonczelę przeznaczony jest "Polonez C-dur op. 3". Ponadto w wielu innych utworach usłyszeć można elementy poloneza. Rytm alla polacca pojawia się w finale "Wariacji B-dur na temat z 'Don Juana' Mozarta op. 2" (w przykładzie muzycznym poniżej - pojawia się ok. 6'22''). Ponadto charakter poloneza jest uchwytny w niektórych fragmentach "Koncertu fortepianowego e-moll" op. 11.
Polonezy Chopina niejednokrotnie odgrywały w historii Polski istotne, symboliczne funkcje. Twórczość polonezowa Chopina, podobnie jak w przypadku mazurków, wywołała ogromne zainteresowanie tym gatunkiem wśród innych kompozytorów. Polonezy, najbliższe chopinowskim polonezom fortepianowym, tworzyli kompozytorzy tacy jak Zygmunt Noskowski, Władysław Żeleński i Juliusz Zarębski. Do gatunku poloneza chopinowskiego nawiązał też Franciszek Liszt.
Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, maj 2004.