Podczas wydarzenia kilkunastu młodych muzyków – uczniów warszawskich muzycznych szkół średnich oraz studentów i absolwentów Uniwersytetu Muzycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie – wykona kompozycje Ignacego Jana Paderewskiego oraz utwory z jego rozległego repertuaru pianistycznego. Maraton rozpocznie o godz. 15.00 recital Macieja Grzybowskiego, a zakończy o godz. 20.30 występ Pawła Kowalskiego. Pomiędzy występami artystów prezentowane będą krótkie filmy przedstawiające postać Ignacego Jana Paderewskiego.
Maciej Grzybowski wykona między innymi Melodię H-dur oraz Mazurek e-moll Paderewskiego, w programie jego występu znalazły się także utwory Chopina, Debussy'ego i Brahmsa. Paweł Kowalski zagra recital, w którym usłyszymy utwory Chopina i Paderewskiego, wśród nich warto nadmienić Nokturn B-dur i Koncert fortepianowy.
Ignacy Jan Paderewski urodził się w 1860 roku w Kuryłówce (dzisiejsza Ukraina), był pianistą, kompozytorem, politykiem i mężem stanu. Grę na fortepianie studiował w Instytucie Muzycznym w Warszawie (późniejszym Konserwatorium), kompozycję studiował w Berlinie, następnie kontynuował naukę gry na fortepianie we Wiedniu (u Teodora Leszetyckiego). Zapowiedzią jego późniejszych sukcesów i sławy były koncerty we Wiedniu (w 1877 roku) i w Paryżu (w 1888 roku). W czasie trwającej ponad 50 lat kariery wirtuoza koncertował w wielu krajach Europy, Stanach Zjednoczonych (gdzie do 1939 roku odbył 19 tras koncertowych), w Afryce, Australii, Nowej Zelandii i Tasmanii.
Występy Paderewskiego cieszyły się niezwykłą popularnością, którą wykorzystywał w celach filantropijnych i politycznych. W roku 1910 ufundował Pomnik Grunwaldzki w Krakowie. Z jego udziałem finansowym powstawały sale koncertowe i pomniki, m.in. monumenty Claude'a Debussy'ego i Édouarda Colonne'a w Paryżu, pomnik Franza Liszta w Weimarze, Ludwiga van Beethovena w Bonn, Fryderyka Chopina w Żelazowej Woli, Tadeusza Kościuszki w Chicago, Łuk Waszyngtona.
W 1913 roku osiedlił się w Ameryce, krótko potem rozpoczął działalność polityczną. W latach 1917-1919 był członkiem Polskiego Komitetu Narodowego w Paryżu i jego reprezentantem w Stanach Zjednoczonych. Józef Piłsudski mianował go premierem i ministrem spraw zagranicznych nowo powstałego Państwa Polskiego, sprawował ten urząd od stycznia do grudnia. Po dymisji, do 1921 roku działał jako delegat Polski na międzynarodowych kongresach.W 1940 roku stanął na czele polskiego rządu emigracyjnego. Dnia 13 kwietnia 1941 roku wygłosił słynne przemówienie radiowe, transmitowane na całą Amerykę. Zmarł 29 czerwca 1941 roku.