Aktorka urodziła się 5 lutego 1931 roku w Częstochowie. Po ukończeniu studiów aktorskich w Krakowie w 1953 roku trafiła do Teatru Wybrzeże, gdzie już pierwszymi rolami zwróciła na siebie uwagę. Zwłaszcza Stanisława Dygata, znanego już wówczas pisarza, który wkrótce został jej mężem. Kolejne role, już w Warszawie, w sztukach Girodoux, Brechta, a przede wszystkim wykonywane przez nią piosenki Jeremiego Przybory i Jerzego Wasowskiego w telewizyjnym "Kabarecie Starszych Panów" przyniosły jej uznanie i wielką popularność. Kiedy wydawało się, że dalsze sukcesy są już tylko kwestią czasu, Kalina Jędrusik zaczęła być ostro krytykowana za "prowokujące i erotyczne" środki wyrazu i zbyt "namiętne" interpretacje. W początkach lat 60., po jednym z transmitowanych w telewizji koncertów, w którym aktorka pojawiła się w obcisłej sukience z dużym dekoltem i krzyżykiem na piersiach, żona Władysława Gomułki skutecznie wpłynęła na zakończenie telewizyjnej kariery "gorszycielki". Aktorka nie miała wielu propozycji w teatrze, występowała nieregularnie i ze zmiennym szczęściem. Dużo koncertowała i grała też w filmie, ale przeważnie w "ozdobnych" epizodach i mało znaczących, choć pełnych wdzięku rolach komediowych ("Upał", "Lekarstwo na miłość"). Talent udowodniła w "Spóźnionych przechodniach" (1962) i "Jowicie" (1967), adaptacjach prozy Stanisława Dygata, tworząc subtelne, pełne niedomówień portrety kobiet zagubionych w swoim życiu uczuciowym. Inne zaskakujące możliwości aktorskie Kalina Jędrusik zaprezentowała dopiero w 1974 roku w "Ziemi obiecanej". Jej rola uchodzi do dziś za jedną z najbardziej śmiałych w historii polskiego kina. Ani ten rozgłos, ani również znakomite w tym czasie role teatralne (George Sand, caryca Katarzyna), potwierdzające predyspozycje Kaliny Jędrusik do grania także kobiet silnych, niezależnych, namiętnych, wpływających na losy artystów i świata, nie przyniosły jej kolejnych poważnych propozycji. Poza jedną - rolą Józefiny Polan w niemieckim serialu "Hotel Polanów i jego goście". W latach 80. Kalina Jędrusik wystąpiła jeszcze w kilku kreacjach drugoplanowych. Jej pożegnalnym filmem okazał się obraz "Podwójne życie Weroniki" Krzysztofa Kieślowskiego, w którym zagrała nauczycielkę śpiewu. Nie obejrzała swojego ostatniego występu. Zmarła nagle 7 sierpnia 1991 roku w Warszawie.
Pozostawiła po sobie piękną kolekcję kobiecych portretów, jedną z najbardziej interesujących i wartościowych w polskim teatrze, filmie i piosence.
5 sierpnia; godz. 20:00, "Ferdydurke" ("30 Door Key"), reż. Jerzy Skolimowski, Polska, Francja 1991;
6 sierpnia; godz. 20:00, "Hanussen" ("Hanussen"), reż. Istvan Szabó, Węgry, RFN 1988;
7 sierpnia; godz. 18:00, "Lekarstwo na miłość", reż. Jan Batory, Polska 1966 100’
7 sierpnia; godz. 20:00, "Jowita", reż. Janusz Morgenstern, Polska 1967;
8 sierpnia; godz. 18:00, "Ewa chce spać", reż. Tadeusz Chmielewski, Polska 1957;
8 sierpnia; godz. 20:00, "O-bi, o-ba. Koniec cywilizacji", reż. Piotr Szulkin, Polska 1984;
9 sierpnia; godz. 18:15, "Niewinni czarodzieje", reż. Andrzej Wajda, Polska 1960;
9 sierpnia; godz. 20:00, "Podwójne życie Weroniki" ("La double vie de Veronique"), reż. Krzysztof Kieślowski, Polska/Francja 1991;
10 sierpnia; godz. 18:00, "Spóźnieni przechodnie", reż. Jan Rybkowski, Polska 1962;
11 sierpnia; godz. 18:15, "Upał", reż. Kazimierz Kutz, Polska 1964;
12 sierpnia; godz. 18:00, "Jak być kochaną", reż. Wojciech J. Has, Polska 1962;
27 sierpnia; godz. 18.00, "Podwójne życie Weroniki" ("La double vie de Veronique"), reż. Krzysztof Kieślowski, Polska, Francja 1991.
Kino Iluzjon
Biblioteka Narodowa
Al. Niepodległości 213, Warszawa
e-mail: iluzjon@fn.org.pl
tel.: (+48 22) 646 12 60
Źródło: www.fn.org.pl