Malarz reprezentujący awangardowe nurty lat 20. i 30. działający w Warszawie. Urodzony w 1876, zmarł w 1950.
Studia artystyczne rozpoczął w 1899 w warszawskiej Szkole Rysunkowej i kontynuował w latach 1901-04 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Floriana Cynka, Józefa Unierzyskiego i Jana Stanisławskiego. W 1904 przeniósł się do Warszawy, gdzie od 1905 wystawiał swe prace w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych. W latach 1912-13 przebywał w Paryżu. W 1917 wstąpił do grupy Plastycy Awangardowi i związał się z Polskim Klubem Artystycznym. W 1919 r. został prezesem Klubu Futurystów; uczestniczył w wykonaniu dekoracji ściennych siedziby klubu w Hotelu Europejskim. W 1920 wraz z Wacławem Roguskim, Szczęsnym Rutkowskim, Wacławem Wąsowiczem, Janem Żyznowskim i Jerzym Zarubą utworzył warszawską grupę Formistów propagującą awangardową estetykę.
Uczestniczył w ekspozycjach ugrupowania w Warszawie (1919, 1920, 1922, 1927) i Paryżu (1922). W 1924 wstąpił do Stowarzyszenia Artystów Polskich "Rytm" reprezentującego rozmaite odmiany nowego klasycyzmu. W latach 30. związany był z grupami o awangardowych założeniach programowych - Praesens i Plastycy Nowocześni. Brał udział w dorocznych Salonach Instytutu Propagandy Sztuki i prezentacjach polskiej sztuki za granicą, m.in. w Brukseli (1928/29, 1935), Paryżu (1928, 1937) i Monachium (1935). W 1922 r. pokazywał swe prace w ramach wystawy "Jeune Pologne" w paryskim Musée Crillon. W 1931 r. uczestniczył w międzynarodowej ekspozycji "L'Art Vivant en Europe" w Brukseli, zaś w 1932 wystawiał na XVIII Biennale w Wenecji. Indywidualna prezentacja twórczości artysty odbyła się w 1930 w warszawskim Salonie Sztuki Czesława Garlińskiego. W 1929 Witkowski został nagrodzony brązowym medalem na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu; w 1937 otrzymał złoty medal na Światowej Wystawie "Sztuka i Technika" w Paryżu.
Repertuar tematyczny malarstwa Witkowskiego obejmował portrety, pejzaże i martwe natury. W początkowej fazie twórczości oddziałała na artystę secesyjna stylistyka; na ukształtowanie się jego postawy istotny wpływ miał też syntetyzm malarski Gauguina i dekoracyjna formuła obrazowania Władysława Ślewińskiego. Zasadniczą rolę w poszukiwaniu nowych środków ekspresji odegrała jednak sztuka Cézanne'a i estetyka kubizmu. W latach 20. Witkowski zaczął geometryzować formy; przedmioty i postaci budował z pryzmatycznie zestawionych płaszczyzn, akcentując całościową strukturę obrazu (Autoportret, 1923). W latach 30. syntetycznie ujęte formy wydobywał swobodnie kładzioną, modulowaną plamą barwną, którą miejscami dookreślał wyrazisty kontur (Martwa natura - śledzie, 1930). Artysta wzbogacił materię malarską kontrastując gładkie powierzchnie z płaszczyznami o zróżnicowanej, miejscami impastowej fakturze. Stosował wyszukane zestawienia kolorystyczne zestawiając tony czyste ze złamanymi. Sposób kształtowania przestrzeni obrazowej w oparciu o przecinające się i nakładające płaszczyzny zdradzał post-kubistyczną proweniencję. Prócz malarstwa sztalugowego Witkowski uprawiał malarstwo ścienne.
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, marzec 2002.