Błękity morza stapiał z ziemistymi tonacjami nadbrzeżnych skał ("Morze w Doëlan", ok. 1910); z upodobaniem modulował odcienie śniegu ("Pejzaż górski w śniegu", ok. 1908; "Śnieg w górach", ok. 1907). W martwych naturach, których "bohaterami" były pospolite gliniane dzbanki z bukietem polnych kwiatów lub misy z owocami, kreował nastrój skupienia, atmosferę refleksji nad cichym trwaniem przedmiotów, aurę kontemplacji ich utajonego bytowania ("Martwa natura z zieloną filiżanką", ok. 1899; "Martwa natura z kwiatami i owocami", ok. 1889; "Czerwony hiacynt i jabłka", ok. 1905). Poetykę "zwyczajnej niezwykłości" intensyfikują w obrazach Ślewińskiego zasłony i serwety zdobne japońskimi deseniami, które świadczą o fascynacji sztuką Wschodu, fascynacji rozpowszechnionej w kręgach artystycznej awangardy Paryża na przełomie stuleci ("Piwonie", 1906).
Ślewiński przejął od Gauguina, który pozostał dla niego artystycznym autorytetem do końca życia, koncepcję "prymitywizmu". Ideę sztuki sięgającej do średniowiecznych źródeł kulturowych, penetrującej egzotyczne, marginalne obszary cywilizacyjne w poszukiwaniu autentycznego wyrazu i symbolicznych sensów odniósł do obszarów Bretanii, Podhala i Kazimierza nad Wisłą; tu malował portrety ludzi prostych, chłopów ("Dwie Bretonki z koszem jabłek", ok. 1897; "Głowa Bretonki z QuimperlÉ", ok. 1903) i górali ("Góralczyk", ok. 1909; "Stary góral", ok. 1907), tu poddawał stylizacji oglądane krajobrazy, widoki morza ("Samotna skała w morzu", 1907; "Wzburzona woda morza", 1909), gór ("Pejzaż tatrzański z Poronina", ok. 1908; "Tatry", ok. 1907), stawów ("Jezioro w górach. Czarny Staw", ok. 1909; "Morskie Oko", 1910) i wiejskich zabudowań ("Chałupy w śniegu", ok. 1907; "Domy w Kazimierzu", ok. 1908).
Ascetyczne pod względem zastosowanych środków wyrazu portrety góralskich dzieci – zastygłych w bezruchu niczym przedmioty w martwych naturach, hipnotycznie wpatrzonych w widza – ewokują liryczny, poetycki nastrój ("Sierota z Poronina", 1906; "Wiejska dziewczynka w żółtej chustce", ok. 1907). W wizerunkach malowanych przez Ślewińskiego we wczesnej fazie twórczości pojawiały się też reminiscencje sztuki E. Degasa i H. Toulouse-Lautreca ("Kobieta z rudymi włosami", ok. 1896; "Czesząca się kobieta", 1897) i grupy paryskich symbolistów Les Nabis ("Śpiąca kobieta z kotem", ok. 1896).