Krzysztof Majchrzak studiował wokalistykę i pedagogikę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi oraz aktorstwo w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Studia na wydziale aktorskim ukończył w warszawskiej szkole teatralnej w 1974 roku. Debiutował cztery lata wcześniej w telewizyjnym filmie "Draka" Janusza Kubika. Po studiach w latach 1974-1975 występował w Teatrze Narodowym. Przez następnych 16 lat należał do zespołu warszawskiego Teatru Powszechnego. Od 1991 jest aktorem warszawskiego Teatru Studio.
Przełomowym momentem w jego karierze była świetna rola w filmie Filipa Bajona "Aria dla atlety" (1979). Majchrzak zagrał Władka Góralewicza, zapaśnika występującego w cyrkach na początku XX wieku. Postawny i silny, ogolony "na zero" dał popis wyrazistego, charakterystycznego aktorstwa. Krytycy porównywali go do Marlona Brando. Majchrzak połączył w postaci Góralewicza prymitywną siłę z wrażliwością. Od tego czasu role mocnych mężczyzn skrywających w sobie bezbronność i lęk stały się jego znakiem firmowym. W nich najlepiej objawiała się skala talentu i umiejętności aktora.
Majchrzak zagrał w przeszło 30 filmach. W wielu z nich stworzył wybitne role. W "Konopielce" Witolda Leszczyńskiego (1981) wg prozy Edwarda Redlińskiego wcielił się w Kaziuka Bartosiewicza. Stworzył tragiczno-komediowy portret chłopa rozdartego między tradycją a fascynacją współczesnym światem. W "Yesterday" w reżyserii Radosława Piwowarskiego (1984) zagrał psychopatycznego nauczyciela – Biegacza. W tej postaci dał świetne studium ludzkiego obłędu. W 1985 raz jeszcze zagrał u Leszczyńskiego, tym razem drugoplanową rolę w "Siekierezadzie" wg Edwarda Stachury. W latach 90. najciekawsze role tworzył w filmach Jana Jakuba Kolskiego – jako ksiądz Andrzej w "Cudownym miejscu" (1994) i Józef Andryszek V w "Historii kina w Popielawach" (1998). Ci wszyscy filmowi bohaterowie Majchrzaka pochodzili ze świata prowincji. Demoniczną współczesną postać z miejskiej dżungli zagrał natomiast u Natalii Korynckiej-Gruz w "Amoku" (1998), gdzie wcielił się w Rekina, bezwzględnego typa z warszawskiej giełdy. W 2000 Majchrzak wystąpił w "Quo vadis" wg Henryka Sienkiewicza w reżyserii Jerzego Kawalerowicza (2000). W 2003 r. otrzymał na festiwalu filmowym w Gdyni nagrodę w kategorii najlepsza pierwszoplanowa rola męska za Fryderyka z Gombrowiczowskiej "Pornografii" reżyserowanej przez Kolskiego. Była to jedna z najbardziej złożonych i wymagających ról w dorobku aktora.
Fryderyk Krzysztofa Majchrzaka nie jest żadnym demiurgiem, tylko ofiarą Zagłady i zarazem uczestnikiem zbrodni, od której nie ma ucieczki – pisał Tadeusz Sobolewski. – Ten immoralista okazuje się złamanym, zrozpaczonym człowiekiem, który stracił wszystko, co kochał, lecz próbuje żyć dalej po swojemu ("Gazeta Wyborcza" 2003, nr 242).
Później Majchrzak wcielił się także w fantoma w filmie Davida Lyncha "Inland Empire" (2006), opowieści o kręceniu filmu i o przenikaniu się realności i fikcji, po czym zrobił sobie dłuższą przerwę od kina. Powrócił do niego dopiero dziesięć lat później główną rolą Forsta w osobistym filmie Jana Jakuba Kolskiego "Las, 4 rano", który miał swoją premierę na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 2016 roku. Aktor był również współscenarzystą tego obrazu.
"Cały ból, trwoga, ale i nadzieja, o którą trzeba każdego dnia walczyć wybrzmiewa dzięki fenomenalnemu Majchrzakowi. Ten ousider kina, gardzący popkulturą i szmirowatą sztuką aktor rozdziera swoją postać. Choć opiera rolę na minimalistycznych formach tworzy wielką, wielowymiarową kreację. Milcząc czuć w jego wnętrzu buzowanie emocji. Gdy spazmatycznie wykrzykuje swój ból, widzimy pustkę jego serca" - pisał o jego roli Krzysztof Adamski (wPolityce, 20.09.2016).
W teatrze Majchrzak grał m.in. w przedstawieniach reżyserowanych przez Kazimierza Kutza – "Kopciuchu" Janusza Głowackiego (1980), Zygmunta Hübnera – "Upadku" Nordhala Greiga (1982), "Zmierzchu" Izaaka Babla w reżyserii Krystyny Meissner (1987) i spektaklach Jerzego Grzegorzewskiego – "Operze za trzy grosze" Bertolta Brechta (od 1989), "Miasto liczy psie nosy" (1991) i "La Boheme" (1995). W ostatnich sezonach stworzył wybitne role w sztukach Conora McPhersona jako Jack w "The Weir / Tama" (1999) i John w "Dublińskiej kolędzie" (2001) – przedstawieniach reżyserowanych przez Agnieszkę Lipiec-Wróblewską.
Wśród postaci Jack Majchrzaka jest postacią o najsilniejszej osobowości, wyraźnie wiodącą prym – pisała Aleksandra Rembowska. – W niej, by tak rzec, ogniskują się napięcia, uczucia innych bohaterów ("Teatr" 2000, nr 1/3).
Janusz R. Kowalczyk notował:
Każdemu słowu i gestowi Majchrzaka po prostu się wierzy. Taka rola – wielka, choć spektakl kameralny – człowieka z pozoru szorstkiego, nie ogładzonego, o wspaniałej, franciszkańskiej pokorze i drzemiącym na dnie duszy cieple, od dawna się Majchrzakowi należała ("Rzeczpospolita" 1999, nr 278).
Po premierze następnej sztuki, "Dublińskiej kolędy", Roman Pawłowski stwierdził:
Rola Johna, twardziela o niewyparzonej gębie i złośliwym charakterze, wydaje się dla niego napisana. Już od pierwszej sceny, kiedy myszkuje po pokoju w poszukiwaniu whisky, mamy przed sobą stuprocentowego samca, samotnika, po którym ludzkie tragedie oglądane codziennie na cmentarzach spływają jak woda z parasola. Takiego Majchrzaka znamy z ról filmowych – życiowego boksera, który nawet po nokaucie schodzi honorowo ze sceny o własnych siłach. Ale tym razem aktor przełamał ten wizerunek. (…) Nie od dziś podziwiam aktorstwo Majchrzaka, za którym stoi silna osobowość i zdecydowane poglądy na sztukę, ale tą rolą aktor mnie zaskoczył. Już wcześniej portretował mężczyzn ze skazą słabości, twardzieli z miękkim podbrzuszem, jednak w "Dublińskiej kolędzie" odkrył się całkowicie, (…) dzięki tej roli spektakl pozostaje w pamięci, a Majchrzak wyrasta na najbardziej irlandzkiego z polskich aktorów ("Gazeta Wyborcza" 2001, nr 86).
Od połowy lat 70. Majchrzak jest związany z Teatrem Telewizji. Na małym ekranie wcielił się w kilkadziesiąt postaci, początkowo były to epizody, z czasem zaczęto mu powierzać większe role, zwłaszcza w repertuarze współczesnym. Występował w klasycznych kryminałach Raymonda Chandlera – jako Dergamo w "Tajemnicy jeziora" (1985, reż. Mariusz Malinowski) i Al Tessilore w "Gorącym wietrze" (1990, reż. Krzysztof Bukowski) i w sztukach rosyjskich – był Pieriedonowem w "Małym biesie" Fiodora Sołoguba (1990, reż. Krzysztof Lang) i Atamanem w "Miriam" Olega Juriewa (1992, reż. Roman Załuski), w "Marmurze" Josifa Brodskiego zagrał Publliusza w duecie ze Zbigniewem Zapasiewiczem – Tulliuszem (1993, reż. Artur Hofman). Wystąpił w doskonałej aktorsko, rozegranej jak psychologiczny thriller "Strażniczce muzyki" André Ernotte'a i Elliota Tibera (1995, reż. Agnieszka Lipiec-Wróblewska), spektaklu opowiadającym o Winifred Wagner (w tej roli Anna Polony), synowej Wagnera, która z jego teatru w Bayreuth uczyniła narodowo-socjalistyczny ośrodek propagandowy. Majchrzak wcielił się tu w postać amerykańskiego reżysera Andrew Whitestone'a, który prowadził pasjonującą i zaskakującą rozmowę z Winifred. Był także Grabkiem w "Wilku Kazańskim" Eustachego Rylskiego (1995, reż. Filip Zylber), Panem Kovacicem w przedstawieniu "Zagłada ludu, albo moja wątroba jest bez sensu" Wernera Schwaba (1997, reż. Filip Bajon), Mefistofelesem w "Diable przewrotnym" Alejandro Casony (1997, reż. Jan Jakub Kolski) i Jerzym w "Opowieściach o zwyczajnym szaleństwie" Petra Zelenki (2004, reż. Łukasz Kos). Jedną z nielicznych ról Majchrzaka w teatralnej klasyce był Guślarz w "Dziadach" Adama Mickiewicza (1997, reż. Jan Englert).Na scenie dramatycznej aktor pokazał ciekawą, daleką od taniego wizerunku podrywacza, interpretację Valmonta w "Niebezpiecznych związkach" na motywach tekstów Pierre'a Choderlosa de Laclosa, Christophera Hamptona i Heinera Müllera. w reżyserii Agnieszki Lipiec-Wróblewskiej (Teatr Nowy, Warszawa, 2004).
Majchrzak jest przeciwieństwem stereotypu donżuana – nie wstydzi się ani wieku, ani postury, ani ostrych rysów – pisał Roman Pawłowski. – Ma ogoloną głowę, a jego twarde gesty trudno uznać za szarmanckie. Ale tym silniejszy jest jego wpływ na kobiety, którymi bawi się i manipuluje, tak jak atleta podrzucający płatki śniegu. (…) Jak pokazuje przykład "Niebezpiecznych związków", warto jednak zaryzykować wejście do klatki z Majchrzakiem. Takiego aktora, który łączyłby ogień i wodę, siłę i wrażliwość, instynkt i rozum, nie było w Polsce i długo jeszcze nie będzie ("Gazeta Wyborcza" 2004, nr 114).
Ostatnio Majchrzak powrócił do współczesnej dramaturgii irlandzkiej i twórczości Conora McPhersona. W Teatrze Studio wspólnie z Bronisławą Nowicką przygotował znakomicie zagrane "Światła miasta", sam wystąpił w głównej roli Iana (2006).
Spektakl Majchrzaka i Bronisławy Nowickiej – notował Jacek Wakar – to prosta opowieść, kilka niezbędnych sprzętów i ludzie, a jednak ma się rzadkie w teatrze poczucie pełni ("Życie Warszawy" 2006, nr 56).
Aktor stworzył także postać mocnego, przebiegłego, zamroczonego zdradą Wasyla Szujskiego w "Borysie Godunowie" Aleksandra Puszkina, widowisku Andrieja Moguczija zrealizowanym w warszawskim Teatrze Dramatycznym (2008). W 2011 roku współtworzył z Grzegorzem Bralem "Ćwiczenia z Ionesco" w warszawskim Teatrze Studio i objął opieką artystyczną monodram Jana Zmita "Stand-up tragedy".
Nagrody:
- 1980 – Nagroda za najlepszą rolę męską w filmie "Aria dla atlety" w reżyserii Filipa Bajona na Festiwalu Filmowym w Hyeres; Nagroda im. Zbigniewa Cybulskiego;
- 1983 – Nagroda za najlepszą rolę męską w filmie "Konopielka" w reżyserii Witolda Leszczyńskiego na 3. Międzynarodowym Festiwalu Filmów Komediowych w Vevey w Szwajcarii;
- 1994 – Nagroda za rolę drugoplanową w filmie "Cudowne miejsce" Jana Jakuba Kolskiego na 19. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni;
- 1998 – Nagroda jury za pierwszoplanową rolę męską w filmie Jana Jakuba Kolskiego "Historia kina w Popielawach" na 23. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni;
- 1999 – Kryształowe Zwierciadło – nagroda miesięcznika "Zwierciadło" za bezkompromisowość w artystycznych wyborach; Złota Kaczka – nagroda miesięcznika "Film";
- 2000 – Wyróżnienie za rolę Jacka w przedstawieniu "The Weir / Tama" Conora McPhersona w reżyserii Agnieszki Lipiec-Wróblewskiej w Teatrze Studio w Warszawie na 40. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych;
- 2001 – Nagroda Magnolii ufundowana przez miasto Szczecin za rolę w spektaklu "The Weir / Tama" Conora McPhersona w reżyserii Agnieszki Lipiec-Wróblewskiej w Teatrze Studio w Warszawie na 36. Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów Małych Form "Kontrapunkt" w Szczecinie;
- 2003 – Nagroda za pierwszoplanową rolę męską, za rolę w filmie "Pornografia" Jana Jakuba Kolskiego na 28. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni;
- 2014 – Srebrny Medal Gloria Artis – Zasłużony Kulturze;
- 2016 – Złoty Glan – nagroda przyznawana twórcom niezależnym, którzy przeciwstawiają się modom i trendom, dominującym w kulturze popularnej.
Autor: Monika Mokrzycka-Pokora, październik 2003; aktualizacja: jrk, listopad 2016.