Jako jeden z pierwszych powojennych adeptów, studiował latach 1945-51 w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na wydziałach grafiki (u Józefa Mroszczaka) i malarstwa (u Jana Cybisa). Zadebiutował w roku 1950. W 1953 roku rozpoczął pracę dydaktyczną w Pracowni Typografii warszawskiej ASP. Tytuł profesora otrzymał w 1964 roku. Od 1968 roku kierował Katedrą Projektowania Typograficznego. W latach 1972-80 pełnił funkcję rektora ASP. Od 1993 roku aż do śmierci prowadził Katedrę Projektowania Graficznego w Europejskiej Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Był członkiem ZAIKS-u i Rady Artystyczno-Programowej Muzeum Plakatu. Współpracował z Centralą Wynajmu Filmów, Wydawnictwem Artystycznym i Graficznym oraz teatrami stołecznymi.
Otrzymał liczne nagrody, w tym zagraniczne - w Kanadzie (1960), Mediolanie (1961), Danii (1963), we Włoszech (1964), Szwecji (1965), Helsinkach (1955), Francji (1965), Lipsku (1965) oraz krajowe - Na Biennale Plakatu Polskiego w Katowicach (1967), na Międzynarodowym Biennale Plakatu (1968), na Ogólnopolskiej Wystawie Ilustracji, Plakatu i Drobnych Form (Warszawa, 1955), w konkursie na plakat Międzynarodowych Targów Poznańskich (1955), w konkursie na Pomnik Oświęcimski (1959), na wystawie plakatu "Polskie Dzieło Plastyczne w XV-lecie PRL", nagrody MKiS za twórczość wystawienniczą, nagrody prezesa RSW "Prasa" na warszawskim Biennale (za projekt tryptyku Nasz wiek). W 1955 roku otrzymał wyróżnienia Komitetu Nagród Państwowych za twórczość w dziedzinie plakatu, zwłaszcza za Kongres Pokoju w Helsinkach i Rzym, godzina 11 (1953).
Projektował głównie plakat i wystawiennictwo. Wykonał około 100 plakatów i tyle samo projektów wystawienniczych muzealnych i okolicznościowych, m.in. do pawilonów polskich w Pekinie (1953), Damaszku (1954), Casablance (1955), Mediolanie i Barcelonie (1960), w Turynie (1961), Lipsku (1959, 1964), Moskwie (1965, 1969, 1974), Salonikach (1969) i na Targach Poznańskich. Poza tym zajmował się grafiką książkową i typografią, projektowaniem przestrzennym (pomniki), filmem (opracowanie plastyczne filmu dokumentalnego Ludwika Perskiego O Warszawie, ale inaczej, 1960) i teatrem (scenografia do Pierwszego dnia wolności Leona Kruczkowskiego w reżyserii Tadeusza Łomnickiego, 1976).
W 1965 roku wraz z Henrykiem Tomaszewskim zaprojektował tysiączłotowy banknot o wymiarach 150x75 mm, z podobizną Kopernika, wydany z okazji Tysiąclecia Państwa Polskiego. Ten banknot o najwyższym dotychczasowym nominale, był w obiegu od 31 grudnia 1978.
Plakat Pałki nigdy nie był ozdobny, zabawny. Zamyślone, przygnębiające kompozycje z lat pięćdziesiątych uderzały mocą symbolicznych przedmiotów - atrybutów nierzeczywistych, sennych bohaterów (Panna de Scudery, Komedianci, 1956). Z biegiem lat artysta redukował paletę i środki wyrazu, występował "przeciw wizualnemu chaosowi", jak sam krystalizował swe graficzne zasady. Zwiększyła się rola informacyjnego schematu (Conférence Internationale des Travailleurs..., 1959), typografii (Wyścig pokoju, 1962). Plakat Pałki stawał się znakiem. Martyrologiczne projekty - tryptyk Nasz Wiek (1965) i plakat Oświęcim - Brzezinka (1967) zanurzone są w ponurej, napiętej atmosferze wynikającej z oszczędności środków, użycia symboli, kontrastowego zestawienia zimnego, matematycznego wątku z wizerunkiem ludzkiej twarzy. W 1970 roku podczas indywidualnej wystawy w Wilanowie Pałka zaproponował przestrzenne, powiększone do skali wymiarów ludzkich rozwinięcie tryptyku. Wcześniej, bo już w 1969 roku zaprojektował innowacyjne rozwiązanie - modularny cykl plakatowy Polska Sztuka Użytkowa w 25-lecie PRL. Każdy plakat z serii przeznaczony był dla oddzielnej dziedziny wzornictwa, wszystkie zaś tworzyły całość.
Najsłynniejszy projekt pomnikowy Pałki to Droga dla Muzeum w Oświęcimiu-Brzezince z 1957 roku. Obok Pałki w skład zespołu weszli: Oskar i Zofia Hansen, Jerzy Jarnuszkiewicz, Edmund Kupiecki i Lechosław Rosiński. Innowacja polegała na niespotykanej dotąd koncepcji pomnika otwartego, będącego zaaranżowanym krajobrazem, nie zaś bryłą. Osią projektu była asfaltowa droga przecinająca pozostawiony działaniu czasu teren obozu. Projekt nie został wdrożony. W międzynarodowym jury konkursu zasiadał m.in. Henry Moore.
"To był jeden z filarów warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Pytany o wybitnych grafików-pedagogów wymieniałem jego nazwisko automatycznie, obok Henryka Tomaszewskiego. Miał wielką osobowość, a przy tym był ciepłym, skromnym człowiekiem. Emerytowany, co roku przychodził na wystawę naszych studentów" - powiedział rektor Akademii Sztuk Pięknych, Adam Myjak (Minsterstwo Spraw Zagranicznych, "Biuletyn Kulturalny" 26 [170]).
Zmarł na chorobę nowotworową 20 czerwca 2002 roku, w noc poprzedzającą wernisaż prac dyplomowych studentów Europejskiej Akademii Sztuk Pięknych, na którym był oczekiwany. Pochowany został na warszawskim Cmentarzu Pyrskim. We wrześniu 2002 roku Juliana Pałkę odznaczono pośmiertnie Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Wybór bibliografii: Mariusz Knorowski, "Julian Pałka. Przeciw Wizualnemu Chaosowi" [w:] "2+3D", 3/2003.
Autor: Sylwia Giżka, grudzień 2006