Urodził się w 1910 roku w Nowym Targu, zmarł w 1975 w Warszawie. W latach 1930-1934 studiował w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Krakowie, a następnie w latach 1934-1937 w Kunstgewerbeschule we Wiedniu. Dyplom otrzymał na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1937 współorganizował Wolną Szkołę Malarstwa i Rysunku w Katowicach. W latach okupacji hitlerowskiej przebywał w Nowym Targu, gdzie uczył rysunku i reklamy w miejscowej Szkole Handlowej. Po wojnie wrócił do Katowic, organizował tamtejsze życie plastyczne, a w latach 1947-1952 wykładał na uczelni, która rozpoczęła działalność w 1947 roku jako oddział Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. W 1952 Józef Mroszczak zamieszkał w Warszawie, gdzie prowadził Katedrę Grafiki Użytkowej na ASP. W roku 1956 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Od 1971 roku wieloletni dziekan Wydziału Grafiki warszawskiej uczelni.
Mroszczak prowadził żywą działalność organizacyjną, m.in. jako członek Prezydium Rady Wzornictwa przy Urzędzie Rady Ministrów, a w latach 1964-67 członek Rady Kultury i Wyższego Szkolnictwa Artystycznego w Ministerstwie Kultury i Sztuki.
Był też przewodniczącym na Polskę Alliance Graphique International i wiceprezesem International Council of Graphic Desing Associacion. Prowadził wykłady m.in. w Darmstadtcie, Dusseldorfie, Ulm, Wiedniu, Berlinie, Parmie, Linzu, Kolonii i Brukseli. Przygotował oprawę graficzną wielu wystaw na targach przemysłowych m.in. w Paryżu, Helsinkach, Sztokholmie, Wiedniu, Barcelonie, Turynie, Moskwie oraz wystaw sztuki polskiej w Londynie, Berlinie i Brukseli.
Publikował książki poświęcone polskiemu plakatowi ("Polnische Plakat Kunst /Polska sztuka plakatu", 1963), był inicjatorem i współorganizatorem pierwszego na świecie Muzeum Plakatu w Wilanowie oraz pomysłodawcą i twórcą Międzynarodowego Biennale Plakatu w Warszawie. Współzałożyciel pisma "Projekt".
W 1965 roku Mroszczak otrzymał Złoty Medal na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Edytorskiej w Lipsku, w 1966 roku Nagrodę na Międzynarodowym Biennale Grafiki, a w 1968 nagrodę Szwajcarskiego Związku Grafików "Prisma".
Józef Mroszczak należał nie tylko do najwybitniejszych przedstawicieli grafiki plakatowej w Polsce, ale również do współtwórców światowej sławy polskiego plakatu. Razem z Tadeuszem Trepkowskim, Henrykiem Tomaszewskim i Janem Lenicą był zaliczany do czołówki przedstawicieli "polskiej szkoły plakatu". Mroszczak był przede wszystkim artystą wizualnym, ale prowadził także działalność animatora ruchu artystycznego skupionego wokół zjawiska plakatu, dzięki czemu stał się on w Polsce dziedziną tak znaną i cenioną w szerokich kręgach odbiorców sztuki. W swojej twórczości Mroszczak w sposób nowatorski potrafił zsyntetyzować najistotniejsze cechy plakatu: pomysł "literacki", który ma przekazanie maksimum informacji za pomocą minimum środków oraz sugestywne rozwiązanie plastyczne. Plakaty Mroszczaka są bardziej "malarskie" niż wielu innych polskich twórców, artysta chętnie operował bowiem swobodną plamą, nasycał kolorem całe płaszczyzny, a barwa używana przez niego działała w sposób dekoracyjny. Artysta potrafił zachować w plakacie równowagę między warstwą informacyjną i plastyczną. W jego pracach nigdy nie dochodziło do zjawiska usamodzielnienia się warstwy plastycznej, dla której funkcja informacyjna staje się tylko pretekstem.
Mroszczak debiutował plakatem w 1933 roku, w którym posłużył się zinterpretowaną plastycznie fotografią. W swoich wczesnych plakatach dość często posługiwał się jeszcze elementami fotografii (np. plakat z okazji 8. rocznicy powstania PRL). Plakaty Mroszczaka z lat 50. są oczywiście realistyczne, niektóre propagandowe, jak Pokój, gdzie dziewczynka stoi na tle szkolnej tablicy z napisem "pokój". W 1954 roku Mroszczak po raz pierwszy zastosował w plakacie na temat Święta Odrodzenia 22 lipca motyw kwiatowy (Kwiaty Polski Ludowej), który stał się później bardzo charakterystyczne dla jego prac. Niektóre jego plakaty z lat 50. mają w sobie urok dziecinnych laurek.
Najbardziej charakterystycznym rysem plakatów Mroszczaka jest ich ludowość, która nie była sztucznie przyjętą konwencją estetyczną, ale wynikała z osobowości i temperamentu twórcy. Jego plakaty, nasycone soczystymi plamami zieleni i czerwieni, błękitu i żółcieni, kojarzą się natychmiast z ludowym malarstwem na szkle i twórczością prymitywistów.
Niektóre plakaty Mroszczaka, filmowe i teatralne, przypominały dziecinne wydzieranki i naklejanki (Karuzela neapolitańska, 1957; Student Żebrak, 1961; Ptasznik z Tyrolu, 1963), wyraźny był w nich także element humoru (Prywatne życie Henryka VIII, 1955). Malarskie plakaty Mroszczaka, przepełnione witalnością i ciepłym humorem, zderzały się czasami z innymi jego dziełami, o wymowie dramatycznej i pełnej patosu, jak w przypadku obu plakatów do Borysa Godunowa, wersji filmowej z 1955 roku i operowej z 1959.
W latach 60. w plakatach Mroszczaka pojawiły się niemalarskie środki ekspresji, takie jak fragmenty tkanin i koronek wprowadzane do kompozycji za pomocą fotografii (Don Carlos, 1963).
Odrębną grupę plakatów Mroszczaka stanowią prace z dziedziny wystawowej i reklamowej. Akcent został tu położony przez artystę na znak, informację i typografię, która zawsze była mocną stroną jego plakatów (Słowo i obraz, 1971, Cepelia - kilim, 1972).
Józef Mroszczak był także wybitnym wystawiennikiem, organizatorem i pedagogiem. Wykonywał opracowania plastyczne wystaw, współpracując z wybitnymi architektami i projektantami, popularyzował na świecie polski plakat, napisał jedno z najobszerniejszych opracowań na ten temat, organizował szereg wystaw polskiego plakatu i prowadził w całej niemal Europie wykłady poświęcone tej problematyce. Był głównym inicjatorem powstania w 1968 pierwszego na świecie Muzeum Plakatu w Wilanowie.
Przez ponad trzydzieści lat swojego życia prowadził działalność pedagogiczną, z jego pracowni wyszło wielu wybitnych i dojrzałych artystów plakatu. W ostatnich latach skupił się na projektach opakowań wykonywanych na zamówienie konkretnych firm, a jego studenci współpracowali z zakładami produkcyjnymi, dla których przygotowywali na zajęciach prototypy projektów graficznych.
Józef Mroszczak wystawiał swoje prace m.in. w Paryżu, Mediolanie, Sztokholmie, Barcelonie, Wiedniu, Essen, Londynie, Berlinie, Caracas.
Autor: Ewa Gorządek, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, maj 2006