Malarka, scenografka. Urodziła się 2 grudnia 1941 roku w Clermont-Ferrand we Francji.
W 1966 roku ukończyła Wydział Malarstwa i Grafiki warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych ze specjalizacją „gobelin”. Była uczennicą Jana Cybisa. Po studiach brała udział w wystawach malarstwa, m.in. w wystawie "Artyści Warszawy" w "Zachęcie" (1979). W 1980 roku prezentowała swoje prace malarskie na indywidualnej wystawie w Domu Artysty Plastyka w Warszawie. W 1979 ukończyła dwuletnie studium podyplomowe na Wydziale Scenografii warszawskiej ASP, odbyła również staż u Petera Brooka.
Od końca lat 70. związana jest z teatrem. Początkowo w Teatrze Wielkim w Warszawie pracowała jako asystentka u boku Andrzeja Kreütz-Majewskiego. Pierwszą samodzielną scenografię zaprojektowała do przedstawienia w warszawskiej szkole teatralnej - Noclegu w Apeninach Aleksandra Fredry w reżyserii Ryszarda Peryta (1980). W 1981 roku stworzyła dekoracje do Wenecjanki Angela Beolco w reżyserii Wiesława Rudzkiego w Lubuskim Teatrze im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze, gdzie współpracowała także z szefową lubuskiej sceny Krystyną Meissner. Wspólnie zrealizowały tutaj Kartotekę Tadeusza Różewicza (1983). Ich teatralna współpraca trwała nadal, ale już na innej scenie - w kierowanym od 1983 roku przez Meissner toruńskim Teatrze im. Wilama Horzycy. Powstały tutaj m.in. przedstawienia Balladyny Juliusza Słowackiego (1985), Sługi dwóch panów Carla Goldoniego (1986), Zmierzchu Izaaka Babla (1987), Pchły Ewgienija Zamiatina (1989), Małej Apokalipsy Tadeusza Konwickiego (1990) i Nie-Boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego (1990).
Semenowicz współpracowała także z Antonim Liberą, tłumaczem, znawcą i inscenizatorem twórczości Samuela Becketta. W warszawskim Teatrze Studio scenografka przygotowała oprawy plastyczne do spektakli Libery - Nie ja, Kroków i Kołysanki (1985), Końcówki i Katastrofy (1986) oraz do przedstawienia Teatru Telewizji Cztery miniatury (1988). W 1988 roku na scenie warszawskiego Teatru Dramatycznego pracowała nad Ja, Feuerbach Tankreda Dorsta w reżyserii i z wielką, liryczną rolą Tadeusza Łomnickiego.
"Ma świadomość gry pustymi wolumenami. Co najlepiej widać w 'Ja, Feuerbach' " - pisał o tej realizacji Jerzy Stajuda. - "Dyspozycję narzucił tekst, interwencja ograniczyła się do podziału ogromnej, naturalistycznej w swej pierwotnej ekspresji przestrzeni za pomocą elementów, z których najważniejszy, szklana kula, ma niespełna trzydzieści centymetrów. Oczywiście pamiętam, że na scenie jest Tadeusz Łomnicki... otóż właśnie! W tym rzecz!" ("Teatr" 1991, nr 3).
Stajuda podkreślał znaczenie aktora, który jest dla scenografki zawsze podstawowym punktem odniesienia podczas komponowania teatralnej przestrzeni.
Semenowicz bliższa jest pusta przestrzeń, często projektuje scenografie niemal minimalistyczne i zrytmizowane, jak w Zmierzchu, gdzie na scenie wzniosła symultaniczną, wielopoziomową konstrukcję ożywianą rytmiczną grą światła. Właśnie plastyczne kształtowanie spektaklu poprzez rytm jest jedną z podstawowych cech jej teatralnej twórczości. W Damach i huzarach Aleksandra Fredry - przedstawieniu Janusza Nyczaka z poznańskiego Teatru Polskiego (1990) - pokazała konstrukcję z ruchomych ścian, które w finale rozsuwały się, by pokazać teatralną garderobę. Semenowicz potrafi się też bawić konwencjami teatralnymi. W Słudze dwóch panów nawiązała do konwencji komedii dell'arte; kurtyna pokazana na scenie oraz rampa podkreślały efekt "teatru w teatrze". Niejednokrotnie w oszczędnie potraktowanej, pełnej prostoty i surowości scenografii, a więc często na pustej scenie Semenowicz umieszcza aktora w historycznie stylizowanym, wypracowanym w detalach kostiumie. Chociaż równie często projektuje kostiumy współczesne.
"Jej scenografia ma swoją wewnętrzną dramaturgię" - mówiła Krystyna Meissner - "ważny jest każdy szczegół, rytm zmian, kontrasty przestrzenne, ale wszystko służy całości, współbrzmi z akcją, współtworzy spektakl" ("Teatr" 1991, nr 3).
Semenowicz nadal jest związana z toruńskim Teatrem im. Horzycy. Wspólnie z Meissner przygotowała tutaj jeszcze m.in. Niepokoje wychowanka Törlessa Roberta Musila (1993), Fernando Krapp napisał do mnie ten list Dorsta (1994) i Wesele Stanisława Wyspiańskiego (1996), a ostatnio zaprojektowała oprawę plastyczną spektaklu Iwony Kempy Ślubuję ci miłość i wierność Jánosa Háya (2009). Współpracowała także z Pawłem Łysakiem tworząc dekoracje do m.in. Antygony w Nowym Jorku Janusza Głowackiego (Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie, 1993), Bachantek Eurypidesa (Teatr im. Adama Mickiewicza w Częstochowie, 1995), Kowala Malambo Tadeusza Słobodzianka (Teatr Polski w Poznaniu, 1997) i Snu nocy letniejdz: Williama Szekspira (Teatr im. Horzycy w Toruniu, 2006). Ze Zbigniewem Brzozą zrealizowała natomiast Merylin Mongoł Nikołaja Kolady w Teatrze Polskim im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy (2004). Ponadto scenografka pracuje z Bogdanem Toszą, Ireną Jun i Waldemarem Matuszewskim - ich wspólna realizacja Ach, Combray... wg Marcela Prousta z warszawskiego Teatru Dramatycznego (1991) została później przeniesiona także do Teatru Telewizji (1994). Tworzy oprawy plastyczne przedstawień Andrzeja Bubienia, w Teatrze im. Horzycy w Toruniu przygotowała m.in. scenografię do Wiśniowego sadu Antoniego Czechowa (2004) oraz do Zbrodni i kary wg Fiodora Dostojewskiego (2005).
"(...) scenografia Aleksandry Semenowicz przedstawia się oszczędnie, wręcz ubogo" - pisał Grzegorz Giedrys. - "Przez ściany zamykające z boków i frontu scenę puszczono skosem ciężką belkę o barwie rdzy. Scena po scenie dekoracje przytłaczają, ściskają przestrzeń, potęgują napięcie. Irytować może jedynie sposób, w jaki scenografia zmienia się na oczach widza. Tak jak w toruńskim 'Wiśniowym sadzie' w inscenizacji Bubienia konstruują ją postacie przebrane w czarne płaszcze i czarne kapelusze. Wyglądają niemal tak samo: jak funkcjonariusze tajnej policji" ("Gazeta Wyborcza - Toruń" 19.02.2005).
Ostatnio scenografka była autorką dekoracji do spektaklu Obrock Witkacego w reżyserii Bartosza Zaczykiewicza (Teatr Studio w Warszawie, 2008). Pracowała też nad dramatem najnowszym, stworzyła kostiumy do dwóch sztuk Artura Pałygi opowiadających o współczesnej Polsce wystawionych na deskach bydgoskiego Teatru im. Konieczki - Turystów w reżyserii Piotra Ratajczaka (2009) i Transformacji Pawła Łysaka (2009). Kostiumy (wraz z Ewą Łaniecką) zaprojektowała również do spektaklu telewizyjnego Jerzego Zalewskiego Kwatera bożych pomyleńców na podstawie rozgrywającej się w czasie Powstania Warszawskiego powieści Władysława Zambrzyckiego (2008).
Nagrody:
- 1985 - Nagroda za scenografię do Balladyny Juliusza Słowackiego w reżyserii Krystyny Meissner w Teatrze im. Horzycy w Toruniu na 27. Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu;
- 1987 - Nagroda za scenografię do przedstawienia Zmierzch Izaaka Babla w reżyserii Krystyny Meissner w Teatrze im. Horzycy w Toruniu na 29. Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu;
- 1990 - Nagroda za scenografię do sztuki Damy i huzary Aleksandra Fredry w reżyserii Janusza Nyczaka w Teatrze Nowym w Poznaniu na 16. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych;
- 2002 - Nagroda marszałka województwa kujawsko-pomorskiego z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru;
- 2004 - Nagroda za scenografię do przedstawienia Merylin Mongoł Nikołaja Kolady w reżyserii Zbigniewa Brzozy w Teatrze Polskim w Bydgoszczy na 4. Festiwalu Dramaturgii Współczesnej "Rzeczywistość przedstawiona" w Zabrzu;
- 2005 - Nagroda marszałka województwa kujawsko-pomorskiego z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru.
Autor: Monika Mokrzycka-Pokora, maj 2006; ostatnia aktualizacja: październik 2016 (ND).